Την ώρα μας τη σπρώξαμε μαζί με τις ζωές μας. Μαζί με τις εποχές. Εκείνες που φεύγουν όμως δεν ξαναγυρίζουν. Κι είναι πολλές. Πώς αντέχω να μη σ' έχω! Μου είναι αρκετό όμως που ξέρω πως είσαι κάπου. Πως υπάρχεις έστω και μακρυά. Θάταν άραγε προτιμότερο αν δεν συναντιώντουσαν οι πορείες μας; Όχι δεν το νομίζω. Άλλωστε λίγα είναι αυτά που αξίζουν στη ζωή μου. Ένα πολύτιμο είσαι κι εσύ. Πως θέλω να μαθαίνω νέα σου. Μου λείπεις...
"Στο πρωινό τσιγάρο, καίω τα πάθη μου...
Σβήνω τα λάθη μου,
Φτιάχνω καφέ και πίνω τις ντροπές μου...
Στο πρωινό τσιγάρο, καλώ τον ήλιο μου...
Τον ψεύτη φίλο μου,
Με τη φωνή του λύνω τις σιωπές μου...

Λείπεις τρελαίνομαι, σε μια καύτρα καίγομαι...
Με φυσάς μαγεύομαι, που σε θέλω ντρέπομαι...

Στο πρωινό τσιγάρο, γυναίκες φλέγονται...
Πληγές γιατρεύονται,
Και τ’ άδεια δίχτυα, πνίγουν κρύα βράδια...
Στο πρωινό τσιγάρο, τα χέρια τρέμουνε...
Φόβοι πεθαίνουνε,
Μόνες καρδιές χάνονται στα σκοτάδια..."

[ Μάτα Μπαλτά]

Σαν τη βροχη...

Είναι που μοιάζεις πολύ σαν τη βροχή. Αλλοτε αθόρυβη, λεπτή, διακριτική ευεργετική και δροσερή. Αλλοτε θυμωμένη, οργισμένη κι ασταμάτητη. Οι σταγόνες σου λυτρωτικές & διαπεραστικές, γλυστρούν επίμονα & σταθερά όλο και πιό δυνατά πάνω στις σκεπές, στους δρόμους, στα δένδρα, στις πλατείες. Κρατώ όλα τα φώτα ανοιχτά, για να σε δώ & για να ξέρεις ότι σε περιμένω με χαρά. Νάρχεσαι πιό συχνά, σαν τη βροχή, σαν τη βροχή την αγαπημένη, στη σκέψη μου στο σώμα μου, στο βλέμμα μου μόνο εσύ, σαν τη βροχή...
.....
Κάθε σταγόνα κι ένα εσύ,
όλη τη νύχτα
ο ίδιος παρεξηγημένος ήχος,
αξημέρωτος ήχος,
αξημέρωτη ανάγκη εσύ,
βραδύγλωσση βροχή,
σαν πρόσθεση ναυαγισμένη
κάτι μακρύ να διηγηθεί
και λέει μόνο εσύ, εσύ,
νοσταλγία δισύλλαβη,
ένταση μονολεκτική,
το ένα εσύ σαν μνήμη,
το άλλο σαν μομφή
και σαν μοιρολατρία,
τόση βροχή για μια απουσία,
τόση αγρύπνια για μια λέξη,
πολύ με ζάλισε απόψε η βροχή
μ'αυτή της τη μεροληψία
όλο εσύ, εσύ, εσύ,
σαν όλα τ'άλλα να'ναι αμελητέα
και μόνο εσύ, εσύ, εσύ.
[Κ.Δ.]

Lost

(flickr.com/explore)

Γρήγορα πέρασες.
Αν και σε περίμενα.
Πολύ δεν πρόλαβα για να σε δώ.
Πόσο μάλλον να σου πώ.
Αυτά τα λίγα, που ίσως περίμενες κι εσύ.
Τρέχω σαν τους φωτογράφους στην παρέλαση.
Για να μ' ακούσεις.
Για να σ' αποτυπώσω καλά στη μνήμη μου.
Κι εσύ χαμογελάς, συγκαταβατικά ικανοποιημένη.
Κόντρα στον άνεμο, στον ήλιο και στις φωνές.
Ακολουθείς το δρόμο σου, την πορεία σου κι εγώ τα αποτυπώματά σου.
Δεν ξέρω αν θα σε φθάσω.
Δεν είμαι αθλητής ούτε και ακτιβιστής μα ένας απλός θεατής.
"Lost - Umebayashi Shigeru", και σε νιώθω για λίγο κοντά μου, κι αυτό είναι που με κρατά ακόμη αισιόδοξο...

ισημερια

Kάτι για παγκόσμια ημέρα ποίησης ακούστηκε & χάθηκε στην τύρβη της καθημερινότητας όπως τόσα & τόσα άλλα. Η μέρα ισορροπεί με τη νύχτα για λίγο κι εγώ με τον εαυτό μου. Η κ. Ελένη Ζιώγα έγραψε αυτούς τους υπέροχους στίχους για να μας ταξιδέψει στον όμορφο κόσμο της. Σ' αυτόν τον κόσμο που βρίσκεται πολύ κοντά μας κι όμως δεν μπορούμε να τον δούμε εύκολα, παρά μόνο με οδηγούς & ξεναγούς, τους στιχουργούς & τους ποιητές. Ας τους ακούσουμε κάποτε έστω & για λίγο κι ας αφεθούμε στις μαγικές τους λέξεις που έχουν τόσα να μας πούν:
Πες μου θάλασσα
τόσα μυστικά σου
απ' τον κόσμο κρύβεις
και μες τη σιωπή στα βαθιά
χρόνια τα κλείνεις

Ποια ναυάγια
λάθη αλλοτινά σου
λάφυρα της μνήμης
με μαργαριτάρια ακριβά
χρόνια τα ντύνεις

Θάλασσά μου σαν και σένα κάποτε
φουρτούνες σήκωνα και γω
Στα νερά μου τ' αγριεμένα αγάπες
αδικούσα δίχως να σκεφτώ
κι έστειλα πολλές φορές καράβια
στης καρδιάς μου το βυθό
ίδια εγώ με σένα.

Θάλασσα μου σαν και σένα τώρα
με ναυάγια ζω και γω παλιά,
για όσες χάθηκαν ζωές στην μπόρα
το μετάνιωσα μα είναι αργά
και 'χω κάνει πια τα λάθη δώρα
δυο κοράλλια αληθινά
στην καρδιά κλεισμένα
ίδια εγώ με σένα.

Πες μου θάλασσα,
πόσα μυστικά σου,
λάφυρα της μνήμης
με μαργαριτάρια ακριβά
χρόνια τα ντύνεις.

[ Ελένη Ζιώγα ]

Γιατι

Αντί να καλυτερεύουν οι συνθήκες εργασίας οδεύουν προς το χειρότερο; Αντί να μειώνεται ο χρόνος απασχόλησης, με τη βοήθεια της τεχνολογίας, μειώνονται οι θέσεις εργασίας & αυξάνεται η ανεργία ; Μήπως κάτι δεν πάει καλά; Μειώνεται ο ελεύθερος χρόνος, αυξάνεται το άγχος η πίεση & ο ανταγωνισμός, δλδ "arbeit macht frei" μιά κι έξω ! Σε τί συνίσταται η πρόοδος & ο πολιτισμός αν όχι στη βελτίωση της ποιότητας της ζωής του ανθρώπου ;

"Σχεδόν πενήντα χρόνια / βάσανα και διωγμοί, / τώρα στη μαύρη αρρώστια / ανάξια πλερωμή / Το δίκιο του αγώνα / πολλά σου στέρησε, / μα η ζωή λεχώνα / ελπίδες γέννησε / Τίποτα δεν πάει χαμένο / στη χαμένη σου ζωή, / τ’ όνειρό σου ανασταίνω / και το κάθε σου "γιατί". / Ποτέ δε λες η μοίρα / πως σε αδίκησε / μα μόνο η Ιστορία / αλλιώς σου μίλησε / Σκυφτός στα καφενεία, / στους δρόμους σκεφτικός, / μα χθες μες στην πορεία / περνούσες γελαστός"
[ Μ. Ρασούλης / Μ. Λοϊζος ]

της κυριακης

Είναι ένα πρωινό, μιας Κυριακής. Κάθομαι σ' ένα καφέ, στο τραπέζι δίπλα σ' ένα μεγάλο παράθυρο. Η εφημερίδα έχει πολλά ένθετα σήμερα. Ενισχυμένη, σαν σπέσιαλ χάμπουργκερ. Λόγω της ημέρας. Αργία. Για τους περισσότερους. Είμαστε διαφορετικοί σήμερα. Τουλάχιστον από τις άλλες ημέρες της εβδομάδος. Με άλλη εμφάνιση. Με άλλη διάθεση. Ξεκουραζόμαστε περισσότερο ή κουραζόμαστε περισσότερο. Τρώμε πιό πολύ, & πίνουμε. Βλέπουμε περισσότερο TV, & συγγενείς. Ισως διαβάζουμε και κάτι παραπάνω. Πάντως κάτι κάνουμε ή δεν κάνουμε, πιό πολύ. Τα πρόσωπα φαίνονται πιο όμορφα. Ο καφές πιό απολαυστικός, η κουβέντα πιο χαλαρή κι ή μέρα ζεστή & φιλική. Η συμπίεση της βδομάδας απορρυθμίζεται. Ακούω, διαφωνώ & συμφωνώ. Αναλύσεις εκτιμήσεις & προβλέψεις. Σε διαβάζω αυτά που γράφεις & είναι από τα λίγα κείμενα που μου αρέσουν στην εφημερίδα. Θέλω κάποτε να σου τα πώ κι από κοντά, vis-a-vis. Άλλο το γραπτό & άλλο το live. Eίμαι πολύ κοντά στις απόψεις σου, αλλά εσύ έχεις το θάρρος να τα γράφεις & να τα λές για δίκαια & τα άδικα της οικουμένης. Ο καφές τελειώνει, μαζί με την Κυριακή. Όχι όμως κι εμείς...

Before Sunrise

Είδα & το απόλαυσα, με την προτροπή της Desposini Savio, [δες κάποια στιγμή το "Before Sunrise".. εάν δεν το έχεις δει.μια ιστορία σε ένα τραίνο. όμορφη].....
Πράγματι λοιπόν πολύ όμορφη ιστορία. Η γνωριμία μέσα σ΄ένα τρένο και η περιπλάνηση που ακολουθεί στους δρόμους της Βιέννης για ένα 24ωρο περίπου, μέχρι το ξημέρωμα, και ο αποχωρισμός στον σιδηροδρομικό σταθμό. Μια εφήμερη ιστορία που όμως στη μικρή διάρκειά της, στο οδοιπορικό τους, δένει έντονα τους ήρωές της. Χωρίς φλυαρίες με ενδιαφέροντες διαλόγους, σαν να βρισκόμαστε κοντά τους παρακολουθούμε κι εμείς με παρόμοια αισθήματα τις αντιδράσεις τους. Ομορφες & ατέλειωτες συζητήσεις και διάλογοι, με γνήσια ευαισθησία, χιούμορ, ρομαντισμό
[-Ξέρεις, πιστεύω πως αν υπάρχει Θεός τελικά... δεν βρίσκεται μέσα μας, ούτε σ' εμένα, ούτε σ' εσένα... αλλά σ' αυτό το διάστημα που υπάρχει μεταξύ μας. Αν υπάρχει λίγη μαγεία στον κόσμο, πρέπει να είναι στην προσπάθεια να καταλάβεις κάποιον, να μοιραστείς κάτι.. Το ξέρω πως είναι σχεδόν αδύνατον να το πετύχει κανείς αλλά ποιός νοιάζεται αλήθεια; H προσπάθεια είναι που μετράει.]
Σίγουρα, όλοι έχουμε κάτι να μας θυμίσει αυτή η μικρή σε διάρκεια αλλά αρκετά μεγάλη σε ένταση ιστορία των δύο νέων ανθρώπων.
Ενα ακόμη όμορφο στιγμιότυπο της περιπλάνησης είναι σε κάποιο σημείο δίπλα στο ποτάμι με έναν στιχοπλόκο κλοσάρ:
"Μεσημβρινή παραίσθηση / Ατέλειωτες βλεφαρίδες / Μωρό μου με το γλυκό σου πρόσωπο / Δεν δάκρυσες όταν με είδες; / Κοίτα με τα μεγάλα μάτια σου / Δες τί σημαίνεις για μένα / Τούρτα κεράσι & μιλκσέϊκ / Είμαι ένας άγγελος με παραισθήσεις / Μια φανταστική παρέλαση / Θέλω να ξέρεις πια τί σκέφτομαι / Δεν θέλω να μαντεύεις πλέον / Δεν έχεις ιδέα ποιός είναι ο προορισμός μας / Σπίτι μας είναι η ζωή / Σαν τα κλαριά στον ποταμό / που τα πήρε το ρεύμα & κυλούν / Θα σε κουβαλήσω, θα με κουβαλήσεις / Μόνο έτσι μπορεί να γίνει / Δεν με ξέρεις; / Δεν με ξέρεις πιά;

σελ. 123

«Η ανάγνωση για εμένα υπήρξε, και παραμένει, η υπέρτατη απόλαυση», εκμυστηρεύεται ο συγγραφέας Μάριο Βάργκας Λιόσα,.

και απο την αγαπητή Νετρινα. η πάσα, για ένα μικρό απόσπασμα από κάποιο βιβλίο, στη σελ. 123, περίοδοι 6-8 περίπου...

[ Αυτή ήταν η πρώτη του εντύπωση όταν την είδε κι όταν συνειδητοποίησε, όχι δίχως να εκπλαγεί, πως είχε ανοίξει το στόμα του και της μιλούσε. Τον στενοχώρησε λιγάκι που δεν ήταν τόσο όμορφη όσο θα έπρεπε κι όσο την ήθελαν αλλόκοτα σημάδια, παράξενα όνειρα και διάσπαρτες στο παρελθόν φαντασιώσεις. Συμφιλιώθηκε ωστόσο με την πραγματικότητα κι άρχισε να λησμονεί τα ασαφή της πρωτότυπα, κι ένιωσε έπειτα καθησυχασμένος και περήφανος για το ότι εκείνη βρισκόταν μαζί του και του μιλούσε, και σπαταλούσε την ώρα της μ' αυτόν και του χαμογελούσε, και ήταν ένα αληθινό πλάσμα, ένα ζωντανό πρόσωπο....]

Vladimir Nabokov - The Defense
Από τις εκδόσεις Μεταιχμιο,
σε μετάφραση του εξαιρετικού Γ. Ι. Μπαμπασάκη.