Friday, April 30, 2010

emergercy exit


Πάντοτε χρειάζεται μια έξοδος κινδύνου. Συνήθως αποδεικνύεται χρήσιμη. Σε κάθε περίπτωση. Σε κάθε κατάσταση, σε κάθε κατασκευή υλική αλλά & ψυχική, δηλαδή άϋλη. Υπάρχουν ανάγκες διαφυγής τόσο σε κάποιο κτίριο όσο και σε κάθε μυαλό που μπορεί να εγκλωβιστεί στο παρόν ή στο παρελθόν. "Καίγονται" και τα μυαλά μας ενίοτε, γι αυτό χρειάζεται κάποια διέξοδος.
Έξοδος κινδύνου είναι ένα γελαστό απόγευμα,
η ανάγνωση ενός εξαιρετικού μυθιστορήματος
κι η όμορφη υπάλληλος σε κάποιο βιβλιοπωλείο
Έξοδος κινδύνου,
το ξυπνητήρι που δεν θα κτυπήσει την κυριακή
κι ο καφές μια ήσυχη μέρα δίπλα στην προκυμαία
Έξοδος κινδύνου η αγαπημένη φωνή στο τηλέφωνο
τη στιγμή που δεν το περιμένεις
Έξοδος κινδύνου η μελωδία που ακούγεται ξαφνικά
απο τα ηχεία ενος αυτοκινήτου
που είναι ακινητοποιημένο σε καποιο μποτιλιάρισμα
Έξοδος κινδύνου η καλή ταινία σε κάποιον κινηματογράφο
μ' εκείνη που ήθελες πάντα να δείτε μαζί
Εξοδος κινδύνου το καθημερινό τραπέζι
με τα απαραίτητα
Έξοδος κινδύνου οι καλές στιγμές
όταν έρχονται αναπάντεχα
στη ζωή
Έξοδος κινδύνου η προσδοκώμενη
διέξοδος από την κρίση...

Labels:

Thursday, April 22, 2010

Aller-retour

Επιστρέφω εκεί απ' όπου ξεκίνησα
σε πορεία προδιαγεγραμμένη
Επιστρέφω υπομονετικά κάθε δειλινό
χωρίς επιλογές & αποσκευές.
Ακολουθώντας την ίδια πάντα διαδρομή
σ' ένα δρόμο σε μια ζωή, σε μια πόλη
που ονειρεύεται & ξυπνά κάθε φορά
με την ίδια αίσθηση του ανικανοποίητου.

"Οι άγγελοι πετούν Άννα, επειδή παίρνουν τον εαυτό τους ελαφρά.''

Labels:

Sunday, April 18, 2010

the last chance Harvey

Μου αρέσουν ιδιαίτερα οι ταινίες που έχουν να κάνουν με τις ανθρώπινες σχέσεις με τη καθημερινή αγωνία του μέσου ανθρώπου που προσπαθεί πάντα να βρεί κάποιο νόημα έχοντας ήδη διανύσει μεγάλο μέρος της ζωής του. Η ανάγκη του για υπέρβαση για ανατροπή όσο του μένει ακόμη καιρός καθώς και η κρίσιμη για τον ίδιο, διαχείριση των όποιων ευκαιριών ή καταστάσεων του παρουσιάζονται κάποια στιγμή στο δρόμο του...
Έχοντας λοιπόν πάρει προ πολλού διαζύγιο ο Χάρβεϊ, ταξιδεύει από την άλλη άκρη του ατλαντικού Ν. Υόρκη, για το γάμο της κόρης του που ζεί στο Λονδίνο με την μητέρα της και τον πατριό της. Φθάνοντας για ένα σ/κ στο Λονδίνο εκεί θα πληροφορηθεί ότι διακόπτουν τη συνεργασία του με την εταιρεία που εργάζεται, επιλέγοντας νεότερους συνεργάτες. Παράλληλα ενώ προσπαθεί να ανταπεξέλθει στις διαδικασίες της γαμήλιας τελετής ως προσκεκλημένος με την ιδιότητα του διαζευγμένου, προσπαθεί ν' αποφύγει τη δεξίωση, χάνει & την πτήση της επιστροφής. Εκεί γνωρίζεται με την Κέιτ που εργάζεται ως υπάλληλος της Στατιστικής στο αεροδρόμιο μοιράζοντας τον ελεύθερο χρόνο της ανάμεσα στην υπερπροστατευτική μητέρα της και παρακολουθώντας μαθήματα φιλολογίας.
Η ζωή των δύο ανθρώπων αρχίζει ν' αποκτά ξεχωριστό ενδιαφέρον αξιοποιώντας την ωριμότητα που απέκτησαν μέσα από τα προβλήματα της καθημερινότητάς τους και προσπαθούν να συνδυάσουν τους διαφορετικούς δρόμους που είχαν μέχρι τώρα, σ' αυτή την ιδιαίτερη σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσά τους, και αποδίδουν καταπληκτικά στους ρόλους τους ο Ντάστιν Χόφμαν και η Έμμα Τόμσον.

http://www.lastchanceharvey.com/

Υποδειγματική & εξαιρετική βρίσκω την αναλυτική περιγραφή της ταινίας από τον Θ. Κουτσογιαννόπουλο: Η αντίσταση της ηλικίας όταν ο έρωτας, ή ένα συναίσθημα που του μοιάζει τρομερά, χτυπάει την πόρτα...

"Το αίμα αναβλύζει απ' την πληγή σαν σκούρα σοκολάτα μια ζεστή μέρα του καλοκαιριού. Είχε την μυρωδιά της ακόμα στο γάντι του. Αυτή τη βαθιά έντονη μυρωδιά του σεξ. Σιωπή. Aκούγονταν μόνο οι στάλες ιδρώτα που έπεφταν. Το αλάτι ήταν η γεύση που θυμόταν πιο πολύ. Τόσο σφριγηλή τόσο αισθησιακή τόσο σέξυ..."

Labels:

Friday, April 16, 2010

reading


.

Δίπλωσα τη μέρα μου στα δύο

& την έριξα στην τσέπη μου

Αργά το βράδυ θα την ανοίξω πάλι

για να ξαναδιαβάσω όσα μου έγραψε...

Labels:

Wednesday, April 14, 2010

καλο ταξιδι Μανο


Πήρα ένα τρένο μες στη νύχτα
δεν το ξεχνάω το βράδυ εκείνο
σαν κλέφτης γράφω στο σκοτάδι
δυο λέξεις πλάι στο κομοδίνο
αααα... πως να στο πω...
πως να στο πω...
Είναι παράξενη η αγάπη
ό,τι κι αν πω θα λείπει κάτι
η αγάπη μ'έφερε κοντά σου
μια άλλη με τραβάει μακριά σου...
Είναι παράξενη η αγάπη
ό,τι κι αν πω θα λείπει κάτι
δε θα σου πω συγχώρεσέ με
τράβα ένα Χι και ξέχασέ με..
είναι αργά...


[Mάνος Ξυδούς]

Sunday, April 11, 2010

Los Abrazos Rotos


Ρημαγμένες αγκαλιές! Εδώ που τα λέμε, οι περισσότερες κάπως έτσι είναι. Ας προσπαθήσουμε να πάρουμε όμως όσο γίνεται τα πράγματα από την αρχή. Όχι όμως έτσι όπως αρχίζει ο Αλμοδοβάρ διότι ο άνθρωπος είναι μεγάλος δεξιοτέχνης.
Η ηρωίδα είναι γραμματέας & ερωμένη ενός ισχυρού ανδρός δλδ εύπορου & συνάμα κατα πολύ μεγαλύτερού της ώσπου, παίρνοντας μέρος ως ηθοποιός στα γυρίσματα μιας ταινίας, με παραγωγό τον σύζυγό της, ερωτεύεται σφόδρα τον σκηνοθέτη.
Η ζήλεια από τη μια πλευρά και ο έρωτας από την άλλη χτυπάνε κόκκινο σε ρυθμούς όπως, το φλογερό flamenco. Ανθρώπινα όμως όλα γι αυτό και κατανοητά. Οι ερωτευμένοι εξαφανίζονται κάπου σ' ένα ειδυλλιακό τοπίο, απολαμβάνοντας για λίγο το πάθος τους μέχρι που, έρχεται η καταστροφή. Όπως στην Πομπηία δύο χιλιάδες χρόνια πριν που η έκρηξη του ηφαιστείου & η λάβα απαθανάτισε ένα ανδρόγυνο αγκαλιασμένο, & έφεραν στην επιφάνεια οι αρχαιολόγοι, έτσι κι ο Αλμοδοβαρ φέρνει μεθοδικά στην οθόνη την ιστορία του.
Αυτό είναι ένα μέρος από το στόρι εν συντομία, αλλά ο κόσμος του κινηματογράφου & ιδιαίτερα του Αλμοδοβαρ - το τρομερό παιδί του ισπανικού σινεμά - χαρίζει τη μαγεία του, ξεδιπλώνοντας κάθε πτυχή της ανθρώπινης φύσης σε μια διαρκή εναλλαγή των συναισθημάτων αποκαλύπτοντας ή ανατρέποντας πολλά που έδειχναν προβλέψιμα, καταφέροντας να με ξεναγήσει μέχρι τέλος της ιστορίας από αναμονή σε έκπληξη, ακροβατώντας ανάμεσα στο χιούμορ και στο δράμα. Με αναφορές σε άλλες ταινίες, όπως η πτώση στη σκάλα που θυμίζει το "Ποτέμκιν" ή το "Ταξίδι στην Ιταλία" του Ρομπέρτο Ροσελίνι, κι ακόμη σε δικές του όπως "Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης" αλλά και με άλλα ευρήματα, δικαιώνει πλήρως τους οπαδούς του για τη φανταστική δουλειά του στη μεγάλη οθόνη.

Labels:

Saturday, April 10, 2010

παω να πιασω ουρανο

Άλλο δράμα δε θα ζήσω, φτάνει αυτό το τωρινό
Μόνη μου θα διασχίσω πάλι τον ωκεανό
Κι άμα τύχει και λυγίσω, Θεε μου ‘σχώρα με
κι άμα πιω κι άμα μεθύσω παρηγόρα με

Άλλο δε θα φάω τραύμα, άλλη τέτοια ανταμοιβή
Μόνη μου θα δω το θαύμα, μόνη μου και τον ραβή
Κι αν στον έρωτα κυλίσω, Θεε μου ‘σχώρα με
κι άμα πιω κι άμα μεθύσω παρηγόρα με

Άλλο κλάμα δε θα ρίξω, φτάνει αυτό το αποψινό
το κενό θα διαρρήξω, πάω να πιάσω ουρανό
κι αν με δεις να φτάνω πάνω, Θε μου ‘σχώρα με
Κι άμα πέσω να πεθάνω, παρηγόρα με

[Σταμάτης Κραουνάκης]

Monday, April 05, 2010

whatever works

Ο Θερβάντες ρωτούσε: "τί προτιμάς; σοφή τρέλα ή ανόητη λογική;"
και ο Γούντι Άλλεν τα προσφέρει σε πολύ καλές αναλογίες με την τελευταία του ταινία "Whatever Works"!
Mε όχημα τον Boris Jellnikoff, έναν καθηγητή της κβαντομηχανικής, γύρω στα εξήντα και κάποτε υποψήφιο για βραβείο Νobel, που ως σύγχρονος κυνικός φιλόσοφος δίνει "μαθήματα" στους φίλους του σε κάθε ευκαιρία, για την πολιτική, τις θρησκείες, τα κοινωνικά συστήματα, την ευφυϊα, την τύχη, το συναίσθημα, την προοπτική του ανθρώπινου είδους μέσα από ανατρεπτικές καταστάσεις & γεγονότα σ' αυτή τη ρομαντική κωμωδία που αναλύει & σαρκάζει κάθε θεωρία & νοοτροπία.
"...Τα διδάγματα του Ιησού είναι υπέροχα. Το ίδιο υπέροχα ήταν κι οι αρχικές προθέσεις του Καρλ Μαρξ. Πού το κακό; Όλοι μοιράζονται τα πάντα. Αγαπάτε αλλήλους. Δημοκρατία. Λαϊκή Κυβέρνηση. Όλες αυτές είναι σπουδαίες ιδέες, αλλά έχουν ένα βασικό μειονέκτημα. Ποιό; Βασίζονται στην απατηλή θεωρία ότι ο κόσμος είναι κατά βάση καλός. Δώσ' του τη δυνατότητα να επανορθώσει και θα το κάνει. Ότι δεν είναι ανόητα, εγωιστικά, άπληστα και δειλά σκουλήκια όλοι..." Διανύοντας πλέον τη μέγιστη εμπειρία της ζωής του και αφήνοντας πίσω του με επώδυνο τρόπο (προσπαθώντας ν' αυτοκτονήσει) μια λαμπρή καριέρα και μια πλούσια & άνετη ζωή, σαρκάζει & αυτοσαρκάζεται ανελέητα διατηρώντας την πεποίθηση για το τυχαίο της ύπαρξής μας.
"Ο κόσμος κάνει τη ζωή πολύ πιο δύσκολη απ' ότι θα έπρεπε. Ενώ είναι ήδη εφιαλτική χωρίς τη βοήθειά τους. Βασικά λυπάμαι που το λέω αλλά σαν είδος έχουμε αποτύχει... Εγώ είμαι ότι κάτσει (ό,τι λειτουργήσει) αρκεί να μην πληγώνεται κανείς. Βρίσκω τρόπο να ξεκλέβω λίγη χαρά μέσα σ' αυτό το σκληρό, άγνωστο και μαύρο χάος. Έτσι είμαι εγώ.
Στη νεαρή ύπαρξη που το έσκασε από το σπίτι της και η τύχη φέρνει απρόσμενα στη ζωή του, λειτουργεί ως πυγμαλίων.
"Ο παράγοντας τύχη στη ζωή είναι απλά εντυπωσιακός. Εσύ ήρθες στον κόσμο χάρη σ' ένα τυχαίο γεγονός κάπου στο Μισισσιπή. Εγώ προέκυψα από την ένωση του Σαμ & της Γέττα στο Μπρόνξ δεκαετίες νωρίτερα και, μέσα από μια αστρονομική αλληλουχία περιστάσεων τα μονοπάτια μας διασταυρώθηκαν. Δύο "φυγάδες" στο αχανές μαύρο, αμείλικτο, βίαιο και ασήμαντο σύμπαν"
Κι όταν η ίδια ζητάει να τον παντρευτεί επειδή τον αγαπάει: "Άσε με να σου μάθω κάτι για την αγάπη", λέει στην νεαρή & δροσερή ύπαρξη που βρέθηκε τυχαία κοντά του, "Φυσικά υπάρχουν κι εξαιρέσεις αλλά δεν αποτελούν τον κανόνα. Η αγάπη παρ' ότι λένε όλοι δε νικάει τα πάντα ούτε κρατάει συνήθως. Στο τέλος οι ρομαντικοί πόθοι της νεότητας περιορίζονται σε ό,τι κάτσει..."
Κι όταν καταφθάνουν - εξαιρετική η στιγμή της μεταφοράς της Πέμπτης Συμφωνίας του Μπετόβεν "ως χτύπημα της μοίρας στην πόρτα"- πρώτα η μητέρα της που την είχε αφήσει ο σύζυγός της για την καλύτερη φίλη της και στη συνέχεια ο πατέρας της, οι καταστάσεις που διαδραματίζονται & οι διάλογοι που απευθύνονται έμμεσα σε πολλούς αποδέκτες, είναι τόσο απίθανες όσο και πιθανές και μόνο ένας σκηνοθέτης σαν τον Γ. Άλλεν θα μπορούσε να τις διαμορφώσει τόσο εξαιρετικά, διακωμωδώντας & αναμιγνύοντας όλα τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά με το τυχαίο ή το πεπρωμένο.
Και όπως διευκρινίζει ο ίδιος: "Αυτή η αναζήτηση στη ζωή για κάτι είναι που δίνει μια ψευδαίσθηση ουσίας, κάτι να δαμάσει τον πανικό... Τώρα βλέπετε πόσο τυχαία είναι όλα στο σύμπαν.... όλοι προσπαθούν και ποθούν να γνωρίσουν το σωστό άτομο κι εγώ πήδησα από το παράθυρο κι έπεσα πάνω της!
και γράφοντας τον αισιόδοξο επίλογο στην ταινία του:
"Γι αυτό σας λέω πως ό,τι αγάπη μπορείτε να δώσετε & να πάρετε ό,τι ευτυχία μπορείτε να κλέψετε ή να προσφέρετε, κάθε προσωρινό μέσο ευλογίας.... ό,τι προκύψει - ό,τι λειτουργήσει. Μή γελιέστε, τίποτα δεν είναι θέμα ευφυϊας. Μεγάλο μέρος της ύπαρξής σας είναι καθαρή τύχη κι ας μή το δέχεστε. Ξέρετε πόσες πιθανότητες είχε το σπέρμα του πατέρα σας μέσα στα δισεκατομμύρια για να βρεί το ωάριο που σας γονιμοποίησε; Μή το σκεφτείτε θα σας πιάσει πανικός!
ps: ο τίτλος "whatever work" περισσότερο ταιριάζει προς το (ό,τι λειτουργήσει) μέσα στο χαοτικό σύμπαν που βρισκόμαστε.

Labels:

Friday, April 02, 2010

προβολη


Θασαι ήδη εκεί.
Δίπλα στο παράθυρο με τις μπουκαμβίλιες.
Ενα χρώμα μέσα στις ανταύγειες των λουλουδιών και τ΄ουρανού.
Και θάχεις αφήσει πίσω σου ένα θολό ποτάμι.


"ντυμένη το χρώμα των πόθων μου
σαν τη σκέψη μου πηγαίνεις γυμνή,
μέσα στα μάτια σου βαδίζω όπως στο νερό"
[Ο. Παζ]

Guests
counter on blogger