Sunday, November 27, 2011

stations

Η κρίση συνεχίζεται απτόητη διογκούμενη & σχεδόν ανεξέλεγκτη σαν χιονοστιβάδα.
Κι ο Δεκέμβρης πλησιάζει σαν παγωμένο τρένο μες στη νύχτα.
Σ' έρημους σταθμούς, με κρύες αίθουσες. Χωρίς να το περιμένει κανείς όπως άλλοτε.
Ας ελπίσουμε ότι κι αυτή η περίοδος θα περάσει σαν ένας ακόμη σταθμός στο μεγάλο ταξίδι μας...

"Σε όλο το κακό υπάρχει κάτι καλό. 
Κι αυτό το κάτι καλό, τι καλό που είναι!" 
[Antonio Porchia]

Sunday, November 20, 2011

la femme d'à côté


Η κυριακάτικη ατμόσφαιρα φαινόταν σχεδόν ακίνητη, ήσυχη, γεμάτη από υγρασία καπνούς & μυρωδιά καμένου ξύλου. Οι αχτίδες του ήλιου έφταναν σχηματίζοντας φωτεινές δέσμες σαν φανταστικές τεράστιες κουρτίνες που άλλαζαν θέση σε κάθε ανεπαίσθητη μεταβολή του αιωρούμενου καπνού. Ένας απαλός θόρυβος από σύρσιμο ξερών φύλων τράβηξε τη προσοχή μου. Κρατώντας την εφημερίδα που διάβαζα, πλησίασα με κάποια περιέργεια, προς το παράθυρο που βλέπει στο δρόμο. Πρέπει να πω ότι ακριβώς στο απέναντι πεζοδρόμιο υπάρχουν μερικά δένδρα, κάτι σαν πλατανάκια. Αυτά λοιπόν το καλοκαίρι έχουν καταπράσινο φύλλωμα ενώ τώρα, όσα έμειναν ακόμη, έχουν χρυσοκίτρινο χρώμα και πέφτουν πλέον στο έδαφος, καλύπτοντας και όσα αυτοκίνητα είναι παρκαρισμένα εκεί κοντά τους. Μια γυναικεία φιγούρα, η κυρία της διπλανής πόρτας, περιτριγυρισμένη από τα πεσμένα φύλλα προσπαθούσε να τα συμμαζέψει. Με τα μαλλιά της γερμένα έτσι όπως τα μάζευε και τον φθινοπωρινό αδύναμο ήλιο μέσα από τα κλαδιά να τη φωτίζει σαν προβολέας στη σκηνή σ' αυτό το όμορφο ντεκόρ με χρυσές ανταύγειες απο τα κίτρινα φύλλα, αναλογίστηκα αν περνούσαν από τη σκέψη της εκείνοι οι όμορφοι στίχοι του Jacques Prévert "Les feuilles mortes se ramassent à la pelle.." "βλέπεις δεν ξέχασα... / εκείνη την εποχή, η ζωή ήταν πιο όμορφη.... / κι ο ήλιος πιο λαμπρός από σήμερα..." Εξακολουθούσα να την παρατηρώ ενώ ο αέρας δυνάμωνε, κι ένα μακρύ κόκκινο κασκόλ που φορούσε γυρόφερνε σαν να έπαιζε μαζί της σε κάθε της κίνηση και τα φύλλα που μάζευε, σε μικρούς σωρούς σε λίγο ο αέρας θα τα χώριζε πάλι, έτσι όπως η ζωή χωρίζει και τους ανθρώπους... Mais la vie sépare ceux qui s'aiment.... έτσι, όπως το έλεγε κι ο Υves Montand.

Sunday, November 13, 2011

"pause"

Στάθηκες για λίγο ακίνητη,
έπρεπε ν΄αποφασίσεις χωρίς να ξέρεις ακόμη
ποιo δρόμο ν' ακολουθήσεις.
Άφησες ελεύθερα τα βήματά σου
να σε πάνε εκείνα όπου θέλουν
Οι δρόμοι πάντα θα προσμένουν
να σε οδηγήσουν εκεί όπου λαχταρά η ψυχή σου
Οι δρόμοι είναι η ελευθερία που όλοι επιθυμούμε
Ας τους ακολουθήσουμε και κάπου θα συναντηθούμε
Ίσως στο μέσον μιας άγνωστης ακόμη διαδρομής.

Labels:

Sunday, November 06, 2011

Τhrough the window

Υπάρχουν, ευτυχώς μερικές στιγμές που νιώθεις ότι η ζωή σου ισορροπεί κάπως, όταν βρίσκεσαι μόνος, με τον εαυτό σου. Κι αυτές είναι ελάχιστες στιγμές για μένα κατα τη διάρκεια του εικοσιτετραώρου. Εκεί λοιπόν όπου αισθάνομαι να είμαι ακόμη πιο αυθεντικός, στο σημείο αυτό που ο χρόνος μου γίνεται σχεδόν ανάγλυφος σαν πίνακας ζωγραφικής οι αισθήσεις αναδύονται και προβάλουν όλες τις προσδοκίες σαν κοντινούς ή μακρινούς προορισμούς "O Captain! my Captain! rise up and hear the bells..." Οι περισσότερες στιγμές μου είναι σχεδόν αλλότριες και άγομαι από αυτές όπως οι περισσότεροι, εκόντες άκοντες τόσο μέσα στον μικρόκοσμό μας αλλά εν τέλει μέσα στο γενικό σύνολο που φαίνεται να δρομολογείται ερήμην μας, από άγνωστες παραμέτρους και δυνάμεις, που επηρεάζουν έντονα τη ζωή μας.
Βλέπω τον κόσμο και το καιρό να περνάει από το παράθυρό μου ή μέσα από την οθόνη μου όπου αντανακλάται η μορφή μου αχνά, σαν τρέιλερ από κάποιο φίλμ και προσπαθώ να διακρίνω το ρόλο μου μέσα σ' αυτό το άγνωστο σενάριο...  

Guests
counter on blogger