Thursday, October 28, 2010

ανθισμενες κερασιες

Μια συνηθισμένη ζωή.
Ενός ζευγαριού με τον εργαζόμενο σύζυγο και τρία παιδιά που έχουν ήδη μεγαλώσει κι έχουν φύγει πλέον από το σπίτι των γονιών για να κάνουν τη δική τους πορεία, για να διαμορφώσουν τη δική τους ζωή. Πόσο ασυνήθιστα μακρυά όμως μπορεί να φθάσει η ζωή ενός ανθρώπου που ζεί επί χρόνια καθημερινά το ίδιο μοτίβο, το ίδιο δρομολόγιο στην ίδια ώρα από το σπίτι στη δουλειά και επιστροφή;
Αρκετά μακρυά όπως προέκυψε στην ιστορία του αγαπημένου ζευγαριού, της Τρούντι και του Ρούντι. Όλα αρχίζουν από τη στιγμή που οι γιατροί εντοπίζουν ανίατη ασθένεια στον σύζυγο και ενημερώνουν μόνο την γυναίκα του για το σύντομα αναμενόμενο τέλος. Έτσι, του προτείνει να κάνουν ένα ταξίδι στην Ιαπωνία όπου εργάζεται ο μικρότερος γιός τους και να δουν από κοντά την κορυφή του Φουτζιγιάμα. Ο ίδιος όμως αρνείται και δέχεται να πάνε μέχρι το Βερολίνο όπου βρίσκεται η κόρη τους αλλά και ο μεγάλος τους γιός με την οικογένειά του. Το ταξίδι που αρχίζει δεν είναι μόνο εξωτερικό αλλά, και αυτό έχει σημασία, ιδιαίτερα εσωτερικό-εσώψυχο. Γιατί οι ανατροπές & οι εκπλήξεις που διαδέχονται η μία την άλλη είναι το λιγότερο απρόβλεπτες. Τα παιδιά τους δεν έχουν πλέον χρόνο να αφιερώσουν στους γονείς τους και, η πιστή του σύντροφος "φεύγει" αναπάντεχα πρώτη, ανακαλύπτοντας με τραγικό τρόπο ο ίδιος το τεράστιο μέγεθος της απώλειας που θα βιώσει αλλά και την αγάπη του που είχε για αυτήν, τη σύντροφο της ζωής του, ξεκινώντας μόνος το μακρινό ταξίδι για το Φουτζιγιάμα...
Η Doris Dörrie, σκηνοθέτης & σεναριογράφος με ξενάγησε βήμα-βήμα με ενάργεια στο μυαλό και τις σκέψεις όλων των μελών της μέσης & αντιπροσωπευτικής δυτικής οικογένειας.
Ακολουθώντας & βάζοντας όπως ο πρωταγωνιστής σημάδια μ' ένα μικρό μαντήλι σε κάθε διασταύρωση στο αχανές Τόκιο, για να βρούμε το δρόμο της επιστροφής αλλά και της εξερεύνησης της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης κάτω από την επιβλητική χιονισμένη κορυφή του Φουτζιγιαμα.

Labels:

Wednesday, October 20, 2010

κοντα στο φαρο...

Tο ένα παραμένει ακίνητο, σταθερό στην ίδια περίοπτη θέση.
Το άλλο μετακινείται συνέχεια, ταξιδεύει στους απέραντους ορίζοντες.
Παρ' όλα αυτά κάποια στιγμή συναντώνται και τότε, έχουν πολλά να πούνε!

"κι αν λείψεις χίλια χρόνια θα σε περιμένω"
ωστόσο οι κάβοι σου σκληρύναν την παλάμη."
[Ν.Κ.]

Sunday, October 17, 2010

"paroles"

Είναι κάποιες φορές που δεν θέλεις να βγεις από το σπίτι, ιδίως κάτι συννεφιασμένα & βροχερά πρωινά που δεν θέλεις να πας πουθενά. Κρατώντας τις τελευταίες εικόνες στο μυαλό σου, που προβάλλουν σαν ταινία μικρού μήκους, παρακολουθείς ως θεατής τα γεγονότα απλώς να συμβαίνουν...
Il a mis le café
Dans la tasse
Il a mis le lait
Dans la tasse de café
Il a mis le sucre
Dans le café au lait
Avec la petite cuiller
Il a tourné
Il a bu le café au lait
Et il a reposé la tasse
Sans me parler

Il a allumé
Une cigarette
Il a fait des ronds
Avec la fumée
Il a mis les cendres
Dans le cendrier
Sans me parler
Sans me regarder

Il s'est levé
Il a mis
Son chapeau sur sa tête
Il a mis son manteau de pluie
Parce qu'il pleuvait
Et il est parti
Sous la pluie
Sans une parole
Sans me regarder

Et moi j'ai pris
Ma tête dans ma main
Et j'ai pleuré

[Jacques Prévert - Déjeuner du matin]

Monday, October 11, 2010

πεφτει βροχη

Καθώς βγαίνεις στο δρόμο μέσα στη βροχή, κάποιος γράφει για σένα. Σε σκέφτεται την ώρα που οι σταγόνες τρέχουν γύρω σου.
Πέφτει βροχή
Στο πρόσωπό μου πέφτει
Πέφτει βροχή
Στου κόσμου τον καθρέφτη
Πέφτει βροχή
Σ'ανατολή και δύση
Κι ο ήλιος έχει σβήσει

Έβγα στο σκοτάδι και περπάτα
Κι ας μην θέλουν οι Θεοί
Έχεις ήλιο τα ζεστά σου νειάτα
Έχεις ήλιο την ζωή

Πέφτει βροχή
Ο ουρανός μολύβι
Πέφτει βροχή
κι η νύχτα κάτι κρύβει
Πέφτει βροχή
Την ώρα που σου γράφω
Πέφτει βροχή
Και στου Χριστού τον Τάφο
[Νίκος Γκάτσος] Νανά Μούσχουρη.

Saturday, October 09, 2010

οταν πεφτουν τα φυλλα

Το παράθυρο έκλεισε, τα φύλλα κιτρίνισαν κι ο Οκτώβρης εγκαταστάθηκε για τα καλά. Ένας άνεμος κρύος διαπερνάει το σώμα που ζητά πιο ζεστά ρούχα τις πρωινές ώρες και τα δάκτυλα αγγίζουν ηδονικά τον ζεστό καφέ μέσα από κλειστά τζάμια. Οι δρόμοι ερημώνουν νωρίς "...τύλιξέ με στο κασκόλ σου, σαν παιδί σαν άγγελό σου να χαθώ στη μυρωδιά σου, να χωρέσω στ' όνομά σου..."
M' αρέσει να περπατώ στην κρύα ατμόσφαιρα μέχρι ...να χωθώ σε μια ζεστή αίθουσα ενός κινηματογράφου ή μιας καφετέριας και το σ/κ, το άσυλο της εβδομάδας, ένας περίπατος στην εξοχή και το βράδυ γύρω από τη φωτιά σ' ένα πέτρινο σπίτι, κάτω από μια παλιά ελαιογραφία του Γκόγια, ακούγοντας παράξενες ιστορίες από τους ένοίκους του μέχρι αργά.

Thursday, October 07, 2010

εναλλαγη

Κοιτάζω από το παράθυρο πως αλλάζει το τοπίο και, κάθε φορά στη στροφή γυρνώντας το βλέμμα προς τα πίσω αναλογίζομαι πόσο γρήγορα απομακρύνονται και χάνονται στο βάθος όλα εκείνα που περάσαμε και γίνονται αμέσως παρελθόν. Σαν να παγώνει ο χρόνος εκεί πίσω σκέφτομαι, κι ότι είδαμε δεν αλλάζει, κι έτσι αναλλοίωτο λέω θα παραμένει πάντα στη μνήμη. Κι όσο κινείται ο συρμός θα παρατηρώ να αλλάζει μόνο ο εαυτός μου & οι συνεπιβάτες, κρατώντας την τελευταία εικόνα τους μέχρι τον σταθμό αποβίβασης.

Saturday, October 02, 2010

αναμονη

Αναμονη, αναμονη
στην αιθουσα αναμονης
στον προθαλαμο
στον προλογο
ενος ιατρειου
ενος γραφειου
ωραια μουσικη, περιμενοντας
περιοδικα & γλαστρες τετραγωνες
με καταπρασινα φυτα
καναπεδες αναπαυτικοι
ακουω μουσικη στην αιθουσα αναμονης
κοιτωντας τα περιοδικα
ατμοσφαιρα δροσερη
μονος μονη στην αιθουσα αναμονης
απογευμα καθημερινης
σου στελνω ατελειωτα sms...

Labels:

Guests
counter on blogger