ταξιδευοντας...

Ταξιδεύω. Μια Κυριακή απόγευμα. Δεν οδηγώ κι έτσι απολαμβάνω τη διαδρομή. Με το λεωφορείο της γραμμής, καθισμένος σε μια θέση δίπλα στο παράθυρο. Λήξη ενος σαββατοκυριακου  κι επιστροφή. Κοιτάζω έξω κι "ένας γέρος ήλιος μας κλείνει που και που το μάτι" όπως το αποτύπωσε κι ο Καββαδίας στα ναυτικά ταξίδια του. Ένας διαρκές ταξίδι κι η ζωή μας, ώρα μικρού απολογισμού καθ' οδόν, αν και ταξιδεύοντας ξεχνάς κάπως τα όποια προβλήματα της καθημερινότητας. Το απογευματινό φως του ήλιου εναλλάσσεται με λίγα σύννεφα που μοιάζει να ταξιδεύουν κι εκείνα μαζί μου. Μικρά χωριά εμφανίζονται για λίγο και χάνονται πάλι, το γεωγραφικό τοπίο αλλάζει γρήγορα όταν ταξιδεύεις. Η μέρα θα τελειώσει σε λίγο, το χρώμα τ' ουρανού αλλάζει ακολουθώντας την απαρέγκλιτη αιώνια πορεία του. Αγαπημένα πρόσωπα αφήνεις πίσω ακολουθώντας κι εκείνα τη δική τους διαδρομή. Άλλωστε τα ταξίδια ενώνουν και χωρίζουν τους ανθρώπους. Το φως της μερας που απομένει ακόμη, φωτίζει αρκετά το σημειωματάριο μου, κι οι λέξεις βρίσκουν κι αυτές το δρόμο τους. ¨ολα είναι δρόμος", άλλοτε ανοικτός κι εύκολος, άλλοτε ανηφορικός και δύσκολος. Αρκεί να προχωράμε, έτσι δεν είναι; Τα σύννεφα συνεχίζουν το παιχνίδι τους με το φως του ήλιου. Ο μονότονος και ρυθμικός θόρυβος της μηχανής του αυτοκινήτου μας συνοδεύει ακούραστα. Προσπερνάμε, μας προσπερνάνε, ευθείες, στροφές, διόδια κι ο ήλιος χαμηλώνει πολύ, γίνεται συνεπιβάτης μου, σχεδόν αγγίζει την άσφαλτο μπροστά μας...

Κι εσύ ταξιδεύεις στις δικές σου σκέψεις, εκεί που σε άφησα, καθισμένη στην καρέκλα του γραφείου σου... 

Κοιτάζω πάλι τον ήλιο που απλώνει το φως του στο δρόμο, στα βουνά, στη θάλασσα, ταξιδεύει μαζί μας. Η μέρα αντιστέκεται ακόμη, το ταξίδι μας συνεχίζεται, τα σύννεφα ταξιδεύουν κι εκείνα όπως και οι σκέψεις μας που κάπου συναντιούνται, αθόρυβα και διακριτικά, μέρα και νύχτα σιωπηλά, χωρίς διόδια πουθενά....

a nice cup of tea

Κάθε απόγευμα, όταν έβγαινε από το δωμάτιο της, έβρισκε να την περιμένει ένα ζεστό φλυτζάνι τσάι. Δεν είχε παρά να προσθέσει ίσως μερικές στάλες λεμονιού και να το απολαύσει μαζί με κάποια άλλη ασχολία της.

Ποτέ δεν αναρρωτιόταν ποιός το ετοίμαζε. Απλώς το αποδεχόταν και κρατώντας το στα δυό της χέρια το έφερνε απαλά στα χείλη της.

Έτσι, σιγά σιγά αποφάσισε να δέχεται ή να διαχειρίζεται και οτιδήποτε άλλο μπορεί να της προσέφερε η ίδια η ζωή, χωρίς να κάθεται να σκέφτεται περισσότερες λεπτομέρειες.

Δεν είχε λοιπόν παρά να προσθέσει κάτι επι πλέον η ίδια, ή ακόμα να αφαιρέσει και να βρει καλύτερη ισορροπία και αρμονία στην καθημερινή επαναλαμβανόμενη ή ακόμη απρόβλεπτη εξέλιξη των πραγμάτων.

Τα πράγματα έλεγε, σου δείχνουν το δρόμο και αυτό πίστευε ότι ήταν η φυσική τάξη των πραγμάτων