νυχτερινος ουρανος
Κοντεύει κιολας μεσάνυχτα,
στην άκρη ενος καλοκαιριου.
Η νυχτα μέσα στο ποτήρι μου,
σαν ώριμο μεστό malt ουισκυ,
περιμένει να τη ρουφήξω.
Τα παράθυρα ανοιχτά
για να κοιτούν τ' αστέρια το δωμάτιο σου.
Ειπες θα φύγω.
Η μέρα δεν θ'αργησει.
Κι ειναι πιο δύσκολη απο τη νυχτα.
Θα 'σαι λοιπον κι εσυ ενα αστερι που θα χαθει τη μερα.
Εφυγες, κι εμεινε το νυχτερινό φως να θυμίζει πως πέρασες κι απο εδω,
μια νυχτα που ξεκινουσε το καλοκαιρι.