Sunday, February 28, 2010

κονσερτο για μια φωνη

"...τα σύννεφα στο Παρίσι είναι πιο ζωντανά, πιο ανάγλυφα απ' οπουδήποτε στη Μεσόγειο - τόσο πιο ζωντανά όσο πιο μοναχικός ο παρατηρητής τους, τόσο πιο έμψυχα όσο πιο φθαρμένο και γκρίζο το παράθυρο που τα πλαισιώνει, τόσο πιο ανάγλυφα όσο πιο ακινητοποιημένη από μελαγχολία η ζωή στη Γη. Τέτοια σύννεφα μόνο καταιγίδα μπορεί να επιφυλάσσουν ακόμα κι όταν δεν εκδηλώνεται. Η απουσία που βουβά αντικατοπτρίζουν μόνο απειλητική μπορεί να είναι και θυελλώδης..." [Δ. Κονδυλάκη]

Οι σκέψεις μου είναι ελεύθερες να τρέξουν & να ξεφύγουν από το μικρό χώρο που μου αναλογεί σε κάποιο γραφείο ή σε κάποιο δωμάτιο. Ενα παράθυρο είναι αρκετό για να ξεχυθούν στον ουρανό και να χαθούν αθόρυβα πάνω από την πόλη. Ανάταση ψυχής και προσμονή.
Κάποτε άκουγα τη φωνή σου που ταξίδευε στον αέρα κι έφερνε κοντά μου τα λόγια σου & τις σκέψεις σου. Ακόμη περισσότερο. Ήσουν ολόκληρη μια φωνή. Ζεστή & σταθερή, τρυφερή & ερωτική. Λόγια και κείμενα που θέριευαν την φαντασία μέσα στην ησυχία της νύχτας και σ'έφερναν δίπλα μου, να μου διαβάζεις όλα εκείνα που μου αρέσουν και να τα συνοδεύεις με τις υπέροχες μουσικές σου επιλογές. Πόσα μου έμαθες & σε πόσους νυχτερινούς ουρανούς με ταξίδεψες. Ήσουν ο νυχτερινός άγγελος που μ'έπαιρνε στις φτερούγες του και δεν θα'φευγες δίχως να έκλεινες τα βλέφαρά μου, διαχέοντας το όνειρο μέσα στην πραγματικότητα...

Tuesday, February 23, 2010

διαδρομες


"Φύσηξε ο Βαρδάρης και καθάρισε / Ήλιος λες και τελείωσε ο χειμώνας / Βγήκα μια βόλτα και μπροστά της βρέθηκα / Στάθηκα κι απόμεινα κοιτώντας / Φλόγες ζωηρές που τρεμοπαίζουνε / τα ρούχα, τα μαλλιά της στον αέρα / Στη στάση πέρα-δώθε σπινθηρίζουνε / τα δυο της μάτια, κάρβουνα αναμμένα / Πριν να σε χορτάσουνε τα μάτια μου / σε άρπαξε θαρρείς το λεωφορείο / κι έμεινα να κοιτώ καθώς χανόσουνα / κι έφτανε ως το κόκαλο το κρύο"
[N. Παπαζογλου]


Δεν μπορώ να πω ότι έχω ιδιαίτερη όρεξη τα πρωινά, ακόμη περισσότερο τα δύσκολα χειμωνιάτικα. Κι όταν έχεις να κάνεις με επαναλαμβανόμενες διαδικασίες απασχόλησης τίποτα δεν προοιωνίζει κάτι διαφορετικό για να μου φτιάξει τη μέρα όπως λένε. Εκτός εάν εμφανιστεί η καλή νεράιδα ξαφνικά. Σχεδόν από το πουθενά. Εκεί που δεν το περιμένεις. Σε μια στάση της ζωής. Ανύποπτος σε ανύποπτο χρόνο και τόπο. Έστω και για λίγο. Σαν μια οπτασία από το παρελθόν, που είναι πάντα παρών τελικά. Γιατί όλα και όλοι εξακολουθούν να κινούνται και να υπάρχουν κάπου γύρω μας. Να μας παρακολουθούν από μακριά, από κοντά, δεν έχει σημασία. Ας είναι. Έτσι όπως περίπου το περιέγραψε κι ο Ν. Παπάζογλου σ' ένα μικρό ενσταντανέ, έστω και στις λεωφόρους του διαδικτύου...

Saturday, February 20, 2010

Αλεξαντερ Μακ Κουιν


Μου προξένησε ιδιαίτερη εντύπωση και απορία γιατί ένας άνθρωπος που ενώ η ξέφρενη πορεία του προς την επιτυχία εξασφαλίζεται με την διεθνή αναγνώρισή του και αποδοχή, δίνει τέλος στη ζωή του πρόωρα και στην ηλικία των σαράντα ετών. Όπως συνέβη πρόσφατα και με τον διάσημο σχεδιαστή Αλεξάντερ ΜακΚουίν που διακρίθηκε, αναγνωρίστηκε τόσο στο σχεδιασμό ρούχων όσο και στις πρωτότυπες αλλά και ανατρεπτικές παρουσιάσεις του.
Ποιό είναι λοιπόν εκείνο το κρίσιμο σημείο που ανοίγει διάπλατα την πόρτα της εξόδου απο μια ζωή που τα έχει κατακτήσει σχεδόν όλα;
Ενός ανθρώπου που ήταν ιδιοφυΐα στη δουλειά του αλλά λατρεύτηκε και για την πορεία του.

Labels:

Tuesday, February 16, 2010

Kostas Axelos

Διαβάζω στις εφημερίδες πως "Την τελευταία του πνοή άφησε ο μεγάλος Έλληνας στοχαστής Κώστας Αξελός τις πρώτες πρωινές ώρες σήμερα, 4 Φεβρουαρίου, στο Παρίσι.
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1924 από αστική οικογένεια, διδάχτηκε από παιδί γαλλικά και γερμανικά, ενώ η εφηβεία του φωτίστηκε από τα κείμενα των Ηράκλειτου, Πλάτωνα, Αριστοτέλη, Εμπεδοκλή, Μαρξ, Νίτσε, Ντοστογιέφσκι, και ποιητών όπως ο Ρεμπώ, ο Ρίλκε, ο Χέλντερλιν και άλλοι..."

Δεν είχα παρακολουθήσει την πορεία του και το έργο του. Aνατρέχοντας σε συνεντεύξεις του κατά το παρελθόν, θαυμάζω τις σκέψεις του και τους στοχασμούς του. Τη φιλοσοφική διάσταση των απόψεών του για πολλά πράγματα που εμείς οι απλοί & συνηθισμένοι άνθρωποι δεν προλαβαίνουμε να δούμε, ή να αντιληφθούμε και να εντρυφήσουμε μέσα στον τραγέλαφο της καθημερινότητάς μας, αφήνοντας τις τύχες μας στους πολιτικούς ταγούς.

Κράτησα ένα απόσπασμα από τις συνεντεύξεις του και συζητήσεις του που είχε χαρίσει κατά καιρούς, γιατί το βρίσκω επίκαιρο και ουσιαστικό στις μέρες μας:

«Να προσπαθήσουμε να στεκόμαστε και να κρατιόμαστε όσο γίνεται πιο όρθιοι, σε μια στάση στοχαστικής εγρήγορσης, ακόμη και ιδίως όταν όλα ισοπεδώνονται, έρπουν και μηδενίζονται». «Να μην ξεχνάμε πως η φύση, δυνατότερη από τον άνθρωπο, την επιστήμη και την τεχνική, απεριόριστη αλλά όχι αναγκαστικά άπειρη, έχει τα όρια της ανοχής και της αντοχής». «Να αφομοιώσουμε την πορεία της παγκόσμιας ιστορίας, όπου όλες οι ιδεολογίες χρεοκόπησαν, όσο κι αν εν μέρει πέτυχαν, και να αντιτάξουμε στον δεσπόζοντα πολιτικαντιδισμό μια πιο νηφάλια ένταξη και αντίσταση που να μη στηρίζεται στην απάτη και στην εξαπάτηση, στην κερδοσκοπία και στην εκμετάλλευση».

Αλήθεια γιατί δεν έχουμε τέτοιους ανθρώπους σε πολιτικές θέσεις και θεσμούς. Ίσως θα τους δίδονταν και μια ευκαιρία να εφαρμόσουν κάποιες από τις ιδέες τους που μάλλον έχει μεγάλη ανάγκη ο κόσμος μας...

Labels:

Saturday, February 13, 2010

διαχρονικος

[edward hopper]
..................................................................................
"Να σου γλείψω τα χέρια, να σου γλείψω τα πόδια –
η αγάπη κερδίζεται με την υποταγή.
Δεν ξέρω πως αντιλαμβάνεσαι εσύ τον έρωτα.
Δεν είναι μόνο μούσκεμα χειλιών,
φυτέματα αγκαλιασμάτων στις μασχάλες,
συσκότιση παραπόνου,
παρηγοριά σπασμών.
Είναι προπάντων επαλήθευση της μοναξιάς μας,
όταν επιχειρούμε να κουρνιάσουμε σε δυσκολοκατάχτητο κορμί."

[Nτ. Χριστιανοπουλος] (Ερωτας)
---------------------------------------------------------------------------------------------
Δεν πιστεύω να υπάρχει κάτι πιο συγκλονιστικό άμα και επίμονο ενδιαφέρον στον άνθρωπο από το ερωτικό ένστικτο.
-------------------------------------------------------------------------------------
Απαλλαγμένοι από το άχθος της κτητικότητας και ηρωικούς εγωισμούς, χωρίς ιδιοτέλεια & διλήμματα αφήνω να γλυστρήσει απαλά μέσα από τα χέρια μου η κλωστή του πολύχρωμου χαρταετού για να νιώθει πάντα την ελευθερία των επιλογών του.
Κι είσαι τώρα πια κουκίδα μακρινή που δεν διακρίνω ούτε τα χρώματα της ψυχής σου.
Μόνο που δεν θυμάμαι αν ήμουν εγώ κάποτε στην απογείωση του χαρταετού ή άν έπεσε κάποια στιγμή στα χέρια μου πετώντας χαμηλά.
Όπως και να'χει πάει καιρός τώρα πια.
----------------------------------------------------

Labels:

Saturday, February 06, 2010

Προσωπα & προσωπεια

Πόλεις, μάσκες, προσωπεία. Ποτέ δεν μπορώ να μαντέψω το αληθινό πρόσωπο ή πρόσοψη που βλέπω. Κυριαρχεί συνήθως ένα διαφορετικό από το πραγματικό. Συνήθως ευχάριστο! Κι έτσι χανόμαστε όλοι σ' ένα λαβύρινθο που είναι δύσκολο να βγει κανείς στην έξοδο ή στο ξέφωτο. Όπως το πάρεις. Εδώ που τα λέμε συνηθίσαμε κιόλας. Ένα αληθινό πρόσωπο δυσκολεύεσαι να το αποδεχτείς σαν τέτοιο. Νομίζεις ότι είναι προσωπείο. Θαρρώ όμως ότι αργά η γρήγορα κάτι συμβαίνει & η μάσκα πέφτει. Κσι τότε πρέπει να αντέξεις. Την πραγματικότητα!
"Δεν έχεις δίκιο.
Επιτέλους υπάρχει κάποιο θέαμα.
Διασκεδάζω μπρος στην ανοιχτή αυλαία τής καρδιάς σου
με τη σκηνή την τελευταία.
Προσωπίδες.
Προσωπίδες πολλές ταίριαξες
στο χώρο τής μορφής σου.
Δε θα μπορούσαν οι άνθρωποι
να υποψιαστούνε τ' αληθινό σου πρόσωπο.
Ν' ανέχονται συνήθισαν το πλαστό τους γέλιο.
Εγώ όμως με τούτη την ψυχή
που δοκιμάστηκε καθώς παιχνίδι πάνω στον τοίχο,
δε ζητώ πια να σε γνωρίσω..."

Ιφιγένεια Διδασκάλου, Θέατρο
Από τη συλλογή Μνήμες και παρουσίες (1964)

Wednesday, February 03, 2010

by bus


Πέρασε κιόλας ένας μήνας. Ο πρώτος μήνας του χρονιάς πέρασε ήδη στο παρελθόν. Χάθηκε. Πέρασα από μέσα του χωρίς να το πολυκαταλάβω. Τί μένει άραγε από αυτόν το μήνα. Τί διάολο μένει άραγε από τόσα χρόνια. Σαν να είναι τρύπιες οι τσέπες μου πέφτουν από μέσα οι μέρες και οι μήνες και χάνονται σκορπάνε, διαλύονται στο άγνωστο. Πώς μπορεί ένας σύγχρονος άνθρωπος της πόλης να βιώσει τη ζωή του έξω από χρονικά όρια και περιθώρια; Αδιανόητο. Ο επόμενος μήνας έρχεται πάντα στην ώρα του. Σαν ένα λεωφορείο που δεν αργεί ποτέ να περάσει από τη στάση του. Ας ανέβω λοιπόν...

Labels:

Guests
counter on blogger