Sunday, September 26, 2010

«L’ elegance de herisson»

"Όλες οι ευτυχισμένες οικογένειες μοιάζουν μεταξύ τους.
Κάθε δυστυχισμένη οικογένεια, όμως, είναι δυστυχισμένη
με το δικό της τρόπο."
[Λέων Τολστόι - Aννα Καρένινα]

Κάπως έτσι υποδέχεται η θυρωρός τον νέο ένοικο της αριστοκρατικής πολυκατοικίας. Είναι όμως μια συνηθισμένη θυρωρός; κι ο καινούργιος ένοικος ένας συνηθισμένος άνθρωπος; Κι αν όντως συμβαίνει αυτό, είμαστε εμείς οι ίδιοι που θα διαφοροποιήσουμε τη ζωή μας; Κι αν ακόμη το καταφέρουμε θα μπορέσουμε να το αντέξουμε, να το διατηρήσουμε; ή θα είμαστε απλώς μια παραλλαγή στο τοπίο;
Τυπική στις υποχρεώσεις της δουλειά της και με τους ένοικους της πολυκατοικίας, η ηρωίδα της ιστορίας θεωρώντας πως κανείς δεν θέλει μια θυρωρό με αξιώσεις, προσπαθεί να προστατέψει τον προσωπικό της χώρο, τον προσωπικό της κόσμο, απολαμβάνοντάς τον μόνη της συντροφιά με τον υπέροχο γάτο της.
Στην ίδια πολυκατοικία, η μικρή και ιδιαίτερα ευφυής για την ηλικία της, κόρη μιας εύπορης μεγαλοαστικής οικογένειας, προδικάζοντας το μέλλον της ως ένα χρυσόψαρο στη γυάλα, σκέφτεται να αυτοκτονήσει στα γενέθλια των 12 χρόνων και καταγράφει με την κάμερα, ως ημερολόγιο τις μέρες της, μέχρι τότε.
Το τί θα συμβεί όμως στη συνέχεια στη ζωή και των δύο, φαίνεται να το επηρεάζει ο νέος ένοικος, ένας ραφηνάτος και γοητευτικός ιάπωνας χήρος, που θα διαφοροποιήσει τη μέχρι τώρα οπτική των πραγμάτων της νεαρής κόρης αλλά και της μοναχικής θυρωρού.

Είχα υπόψη το μυθιστόρημα της Μυριέλ Μπαρμπερί «L’ elegance de herisson» αλλά με πρόλαβε η Μονά Ασάς, που το μετέφερε στη μεγάλη οθόνη.
Ίσως κάποτε μπορέσω να απολαύσω και το "πρωτότυπο" από το ομώνυμο βιβλίο.

Labels:

Friday, September 24, 2010

διαρθρωτικα

"Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει..." έγραφε ο καλός μας Σεφέρης, ή διαφορετικά, ποιος θα μας φυλάξει από τους φύλακες.
Όπως δείχνουν τα γεγονότα εξακολουθούν να συμβαίνουν καταστάσεις & περιπτώσεις που προκαλούν συναισθήματα λύπης & απογοήτευσης, όπως όταν συλλαμβάνεται επ' αυτοφώρω υπάλληλος του ΣΔΟΕ για χρηματισμό.
Πώς λοιπόν θα χτιστεί η εμπιστοσύνη κράτους πολίτη, όμορφη & παράξενη πατρίδα;

Saturday, September 18, 2010

εμεις οι δυο

[flickr.com]
Έχω συνήθως πρόβλημα με τον ελεύθερο χρόνο μου. Δεν μου φθάνει. Όπως δεν μας φθάνουν κι άλλα πράγματα στη ζωή μας. Βρέθηκα όμως να βαδίζω για λίγο κάπου στην ακτή Θεμιστοκλέους και βλέπω με νοσταλγία πλέον τη θάλασσα και τα καράβια που ταξιδεύουν στον ορίζοντα. Σε λίγο που θα νυχτώσει θα φαίνονται σαν φώτα που ταξιδεύουν μόνα τους μέσ στη νύχτα.
Νιώθω τις τελευταίες ζεστές ανάσες του καλοκαιριού με τον απογευματινό ήλιο να μεγαλώνει τον ίσκιο μου στο πεζοδρόμιο.
Οι εποχές αλλάζουν κι εμείς μαζί τους και, οι στίχοι της Λ. Νικολακοπούλου. μοιάζουν να έρχονται από κάποιο ανοιχτό ακόμη, παράθυρο, σαν φθινοπωρινός πρόλογος...
"Θα συννεφιάζει πιο συχνά το πρωί / Στο παράθυρο η ζωή μια σταλιά / Από Σεπτέμβρη τα μονά κι οι Ζυγοί / κι όλα γύρω -γύρω γη / Αγκαλιά / Στο φεγγαράκι χορηγοί / Εμείς οι δυο πιο δυνατοί / Εμείς οι δυο- ρώτα με τι / Εμείς οι δυο - τόσο κουτοί / σταθερά / Θα ευχαριστιόμαστε που γινόμαστε / κάτι αντίθετο απ' την απάτη / κι αυτό είναι κάτι / Μετά θα βάλω το καλό μου παλτό / κι ό,τι γύρω είναι βαλτό / Έτσι απλά,μες τα σκουπίδια θα πετώ ..."

Labels:

Thursday, September 02, 2010

Paris Texas

Eνας άντρας (H. D. Stanton) περιπλανιέται μόνος στην έρημο της Αριζόνα. Ταλαιπωρημένος, βαδίζει συνεχώς χωρίς να δείχνει από ποιό μέρος έρχεται και ποιός είναι ο προορισμός του. Το νερό στο παγούρι του τελείωσε και όταν φθάνει σε κάποιο ήσυχο & απόμακρο μπαρ, καταρέει. Ειδοποιείται ο αδερφός του που έρχεται από τις ανατολικές πολιτείες και τον συναντάει, έπειτα από 4 χρόνια. Δείχνει να μη θυμάται πολλά και σιγά σιγά τον ακολουθεί στο σπίτι του, με το αυτοκίνητο επειδή δεν αντέχει το αεροπλάνο. Εκεί βρίσκεται ο οκτάχρονος γιος του που έχει να τον δει από τεσσάρων ετών. Τον φροντίζει ο αδερφός του με τη γυναίκα του και τους έχει σαν γονείς του. Επανασυνδέεται με το παιδί του και προσπαθεί μαζί του να ξαναβρεί την μητέρα του (Nastassja Kinski). Όταν την εντοπίζει, χωρίς η ίδια να το γνωρίζει ακόμη, ακολουθεί ένας καταπληκτικός μονόλογος, απολογισμός, εξομολόγηση, ομολογία, παραδοχή από τον ίδιο, για την ..καταστροφική δύναμη του έρωτα, που είναι ένα από τα καλύτερα σημεία της ιστορίας όπως και η μουσική του Ry Cooder. που συνοδεύει την ταινία και αξίζει να την έχει κανείς. Το 9ο κομμάτι από το soundtrack περιέχει κι αυτόν τον μονόλογο του πρωταγωνιστή με τίτλο I knew These People...

"...ήξερα αυτούς τους ανθρώπους... αυτούς τους δυο ανθρώπους. Ήταν πολύ ερωτευμένοι.. Η κοπέλα ήταν πολύ νέα, γύρω στα 17 με 18. Ο άντρας ήταν αρκετά μεγαλύτερός της. Ήταν τραχύς άνθρωπος και ασυμβίβαστος κι εκείνη ήταν πολύ όμορφη. Όταν ήταν μαζί, όλα γίνονταν μια περιπέτεια... Κι αυτό της άρεσε. Και τα ψώνια στον μπακάλη ήταν ένα περιπετειώδες ταξίδι. Γελούσαν συνέχεια... Του άρεσε να την κάνει να γελάει. Δεν τους ενδιέφερε τίποτα άλλο γιατί το μόνο που ήθελαν ήταν να είναι μαζί... Ήταν συνέχεια μαζί...
-Πρέπει να ήταν πολύ ευτυχισμένοι.
-Ναί, ήταν... Ήταν πραγματικά ευτυχισμένοι... Κι εκείνος την αγαπούσε πιο πολύ απ' ό,τι πίστευε ότι μπορούσε ν' αγαπήσει. Δεν άντεχε την απουσία της όταν πήγαινε στη δουλειά. Έτσι παράτησε τη δουλειά του για να μένει στο σπίτι μαζί της. Έβρισκε άλλη δουλειά όταν τους τελείωναν τα λεφτά... Και μετά την άφηνε... Σύντομα όμως εκείνη άρχισε ν' ανησυχεί.
-Γιατί?
-Μάλλον για τα λεφτά... Δεν ήξερε πότε θα έρθει ο επόμενος μισθός.
-Το έχω ζήσει αυτό!
-Εκείνος άρχισε να νιώθει ότι είχε κοπεί στα δυο... Έπρεπε να δουλέψει για να τη ζήσει αλλά δεν άντεχε να είναι μακρυά της.. Όσο ήταν μακρυά της τον έπιανε τρέλα.. Είχε αρχίσει να τρελαίνεται στ' αλήθεια.. Είχε αρχίσει να φαντάζεται ένα σωρό πράγματα... Είχε αρχίσει να πιστεύει ότι τον απατούσε.. Γύριζε από τη δουλειά και την κατηγορούσε της φώναζε κι έσπαγε ό,τι είχαν στο τροχόσπιτό τους..........................]

H σκηνοθεσία του W. Wenders είναι υποδειγματική με υπέροχα χρώματα, που θυμίζουν πίνακες του Χόπερ και η ταινία διατηρεί τη φρεσκάδα της παρ' όλα τα χρόνια.
Ένας αυθεντικός άνθρωπος, ένας αντιήρωας, ένας αντικομφορμιστής που υποδύεται θαυμάσια ο πρωταγωνιστής, Stanton, & που σίγουρα θα τον έχει συμπαθήσει ο καθένας μας!

Labels:

Guests
counter on blogger