διαδρομες

Το απόγευμα με βρήκε να κάθομαι στη βεράντα του 5ου ορόφου, λίγο πριν χαθεί ένας κουρασμένος ήλιος. Ένα τραγουδάκι με τη φωνή του Βασίλη έρχεται από κάπου και νιώθω να γλυστράω σ' ένα ταξίδι στο παρελθόν. Κοιτάζω προς τη δύση τον κατακόκκινο ουρανό και το βλέμμα μου ακολουθεί τα αεροπλάνα που φεύγουν σε διάφορους προορισμούς. Σε κάποιο από αυτά θα βρίσκεσαι καθισμένη δίπλα στο παράθυρο. Σε σκέφτομαι να ρίχνεις μια τελευταία ματιά από ψηλά πριν απομακρυνθείς προς τα δυτικά.
...σαν δυο φωτάκια βραδινού αεροπλάνου / τα δυο σου μάτια και χαράζουν τον αέρα / η αγκαλιά σου είναι η σκάλα του Μιλάνου / κι εγώ απόψε έχω επίσημη πρεμιέρα.....
Πάρε με πάρε με / μέσα σου να κρυφτώ / σαν να μην έζησα / πριν απ' το βράδυ αυτό....
Θέλω να δω το πρόσωπο σου ανθισμένο / να με φιλάς όλη τη νύχτα όσο αντέξεις
σαν φλιπεράκι γελαστό ξετρελαμένο / σου δίνω ακόμα μία μπίλια για να παίξεις
Κι ύστερα ξάπλωσε κοντά μου και κοιμήσου / εγώ θα πιάσω μια γωνίτσα στο κρεβάτι / όχι πως έχω το κλειδί του παραδείσου / μα σ' αγαπώ κι αυτό νομίζω είναι κάτι....
[Στίχοι: Αφροδίτη Μάνου]

Τελικά το καλοκαίρι κάποιος το παίρνει μαζί του, δεν μπορεί να φεύγει μόνο του

Άλκηστις Πρωτοψάλτη - Λίνα Νικολακοπουλου

Ένα μωρό, μωρό παιδί χρόνια
έχει κρυφτεί στο σώμα μου
τρώει μπογιές, καρδιές, φωτιές, χιόνια
και την κολώνια μου

Μέρα νύχτα κλαίει
δε με θες μου λέει
τρέχει στην μπανιέρα γυμνό
λούζει τα μαλλιά μου
πλένει τα φιλιά μου
βγάζει απ' την ψυχή μου καπνό

Ένα μωρό, μωρό παιδί χρόνια
έχει κλειδιά απ' το σπίτι μου
κάνει ζημιές, βρωμιές, χαρές, ψώνια
κάτω απ' τη μύτη μου

Χρόνια μ' αρρωσταίνει
χρόνια μου γελά
μου 'χες πει θα ζούμε καλά
μούρη μου σπασμένη
ρούχα μου απαλά
σου 'χα πει θα ζούμε καλά

Ένα μωρό-μωρό παιδί φως μου
για να με δεις το χτένισα
κι αν μ' αγαπάς
καιρό-καιρό δως μου
δώρο στο γέννησα

Χρόνια ερωτευμένο
παραμυθιασμένο
μ' ένα μυαλουδάκι γερό
που όταν λέει πεθαίνω
τρέχω του μαθαίνω
τι θα πει μωρό μου
Μπορώ

[Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου]

moonlight

Είναι που πάντα πλησιάζει τόσο κοντά, σχεδόν εξ επαφής, μετατρέποντας για λίγο το άυλο σε υλικό. Περνώντας από το φανταστικό στο αληθινό γίνεται κυρίαρχος των αισθήσεων και των παραισθήσεων. Είναι που από εκεί ψηλά, απερίσπαστα βλέπει κάθε τι...

ησυχες μερες

Που είναι κρυμμένες οι ήσυχες ώρες, οι ξαφνικές στιγμές, οι όμορφες μέρες;
Στους δρόμους ενός ορεινού μικρού χωριού, ή σε μια πολύβουη πόλη. Στη σκιά ενός δένδρου ή στην πίστα ενός αεροδρομίου. Στην ήσυχη βεράντα με θέα το πέλαγο ή στις κερκίδες για μια βραδινή παράσταση στο Ηρώδειο. Στο ξεφύλλισμα των βιβλίων πάνω στους πάγκους των βιβλιοπωλείων ή στα έγγραφα word. Στην προβολή μιας κινηματογραφικής ταινίας ή ενός σεμιναρίου. Στα ατέλειωτα χιλιόμετρα μιας εθνικής οδού ή στα ελάχιστα τετραγωνικά ενός γραφείου. Στην ελεύθερη ζωή ή στα δεσμά ενός έγγαμου βίου...

καραβια αλητες

Όποτε βλέπω κάποιο καράβι η σκέψη μου είναι ήδη επάνω στο κατάστρωμα. Ενώ εγώ παραμένω στην παραλία πίνοντας τον φραπέ και φλυαρώντας, εκείνη έχει ήδη σαλπάρει με τον πρώτο συριγμό του πλοίου. Tι να την κάνω, διακοπές έχουμε ας κάνει ό,τι θέλει. Όπου και να πάει πάλι εδώ θα γυρίσει.

Καράβια αλήτες μας σφύριξαν κάτι.
Μας είπαν ελάτε, μας κλείσαν το μάτι.
Μπροστά μας περνάνε, μα δε σταματάνε.
Τα άσπρα πανιά τους δεν ήταν για μας.
Καράβια περάσαν, χαθήκαν στα βάθη.
Γιατί μας γελάσαν κανείς δε θα μάθει.
Ανάποδη μέρα, τα τράβηξε πέρα.
Σ' αυτό το λιμάνι δεν φεύγει κανείς.

Στο 'να μου χέρι το τσιγάρο
μοιάζει με χαμένο φάρο.
Κι άμα θα σβήσει, θα 'ρθει μπόρα.
Σχόλασε το γλέντι τώρα.

[Στίχοι: Φώντας Λάδης]

παρά θιν' αλός ΙΙ

Λιώνει το καλοκαίρι στο σώμα σου. Μικρά ρυάκια σχηματίζονται στο κορμί σου και παρασύρουν τις μέρες μου & τους πόθους μου στη μεγάλη θάλασσα. Προσπαθώ να αλλάξω την πορεία τους, να εκτρέψω τη ροή τους έξω από τα καθιερωμένα. Φεύ όμως βρίσκουν πάλι το δρόμο τους για να καταλήξουν στο ίδιο σημείο. "Τα μυστικά της θάλασσας ξεχνιούνται στ' ακρογιάλια" θα τα πάρει μαζί της, στην απέραντη αγκαλιά της και το χειμώνα, θα μας κλείνει το μάτι όταν ο ήλιος θα πέφτει απο μακρυά πάνω της κάνοντας σινιάλα που θα τρεμοπαίζουν μέσα από χιλιάδες μικρά καθρεπτάκια...

αποψε παλι

Μου τοχεις πεί πολλές φορές, όταν κατέβαζες τα ποτηράκια σου. Κι άλλες τόσες το σκεφτόσουν. Όταν μια μέρα, μια νύχτα...

Aπόψε πάλι που θα βγεις
θέλω να πιεις και να μεθύσεις
απ’ τα κρυμμένα να σωθείς
στα περασμένα να γυρίσεις

...θα βγείς για τσιγάρα, για εφημερίδα, ή στο μάρκετ, ή μετά την άδεια της δουλειάς σου, ή όπως θα σου τη δώσει, θα βγείς και δε θα γυρίσεις...

Ότι σε φέρνει τιμωρεί
ότι σε διώχνει σε λυτρώνει
άδειο ποτήρι η ζωή
ή το γεμίζεις ή σε κόβει

...έχεις δικαίωμα άλλη μια ευκαιρία, μου'λεγες και πως θες να δοκιμάσεις. Η κατάσταση έχει ωριμάσει. Όσο την αφήνεις θα βαραίνει και θα είναι πιο δύσκολα τα πράγματα. Ούτε μπρος ούτε πίσω...

Απόψε πάλι που θα ‘ρθεις
την πόρτα πίσω σου να κλείσεις
από γυναίκα θα κρυφτείς
μα σα γυναίκα θα γυρίσεις

...ο άνθρωπος χρειάζεται να είναι ελεύθερος. Ακόμη και ανάμεσα σε άλλους. Ιδιαίτερα τότε έχει πιο πολύ ανάγκη, από το οξυγόνο των ελεύθερων επιλογών του και σκέψεων που συνήθως καταπιέζονται.

Aπόψε πάλι που θα βγεις
θέλω να πιεις και να μεθύσεις....

[Στίχοι: Κώστας Καλδάρας]

παρά θιν' αλός

Ενας καλός συνδυασμός είναι και το διάβασμα δίπλα στη θάλασσα. Χωρίς δεσμεύσεις, χωρίς υποχρεώσεις, δίχως ρολόγια & προγράμματα, δίχως καθημερινές μετακινήσεις, κραυγές & οιμωγές, ο κόσμος ένα απέραντο ξενοδοχείο, έχοντας μόνο τον ήχο των κυμάτων και τις αρμυρές της σταγόνες που φέρνει ο άνεμος, δέχεσαι με ικανοποίηση την απεραντοσύνη της & τη γαλήνη της σαν κάτι φυσικό και, νιώθεις ακόμη και τις φλέβες σου να συντονίζονται με το ρυθμό της.
Ο πρωινός καφές αποκτά άλλη διάσταση και το ούζο του μεσημεριού γίνεται ο τρελός λοστρόμος στο πλοίο που σε ταξιδεύει ανάμεσα στις γραμμές του βιβλίου και στα κύματα της ψυχής σου.
Οι μέρες και οι νύχτες υποκλίνονται με χάρη η μία στην άλλη στη γραμμή του ορίζοντα, που ποτέ δεν μπορείς να δεις εύκολα μέσα σε μια πόλη, δίπλα σε μια λάμπα θυέλλης μέχρι το ξημέρωμα, άσβεστο σινιάλο για τις γοργόνες των παραμυθιών.

summer nights

"Λίγες οἱ νύχτες μὲ φεγγάρι ποὺ μ᾿ ἀρέσαν.
Τ᾿ ἀλφαβητάρι τῶν ἄστρων ποὺ συλλαβίζεις
ὅπως τὸ φέρει ὁ κόπος τῆς τελειωμένης μέρας
καὶ βγάζεις ἄλλα νοήματα κι ἄλλες ἐλπίδες,
πιὸ καθαρὰ μπορεῖς νὰ τὸ διαβάσεις"
[Γ. Σεφέρης]

Μ' αρέσει η παγωμένη μπύρα και, η καλύτερη εποχή για να την απολαύσει κανείς είναι το καλοκαίρι.

Στα μισά του καλοκαιριού βρίσκομαι, χωρίς ιδιαίτερες στιγμές. Απολαμβάνω προς το παρόν τις ζεστές ώρες & τις νύχτες στο μπαλκόνι.

Με μια βερμούδα η ζωή κυλάει νωχελικά στη ζεστή αγκαλιά του καλοκαιριού.

Χωρίς πολλές απαιτήσεις έχεις τ' αστέρια πιο κοντά σου κάθε νύχτα τώρα...

next

Λοιπόν ο πιο υπέροχος μήνας του καλοκαιριού παρήλθε. Ένας Ιούλιος ζεστός και φωτεινός όπως του αξίζει. Έφυγε, χωρίς να με πάρει μαζί του. Ποιος περιμένει τώρα μέχρι την άλλη φορά. Μέχρι το άλλο καλοκαίρι. Δεν κατάφερα να συντονιστώ μαζί του. Γλύστρησε μέσα από τη ζωή μου όπως η άμμος μέσα από τα δάχτυλα. Μόνο στο ημερολόγιο έχει ξεχαστεί ακόμη κρεμασμένος.