Saturday, June 30, 2007

Αποδραση...


Προορισμός & καταφύγιο μιας σύντομης απόδρασης
.....................
Dive for dreams...
.......................
Σαν κυνηγημένοι από παντού
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Trust your heart...
...................
Μια μικρή αγκαλιά σε περιμένει
.............
Honour the past
But welcome the future...
......................................
Ας το υποδεχθούμε όπως του αξίζει, σ' εναν όμορφο & μαγευτικό τόπο, οι δυό μας, σαν να είμαστε οι μοναδικοί άνθρωποι στον κόσμο
................
Out of the lie of no
Rises a truth fo yes....

Μαζί, στο χρώμα της θάλασσας & της πέτρας
...................
Never mind a world
With its villains or heroes...
..................................
Είμαστε τόσο κοντά, ακούω την καρδιά σου, νιώθω τις σκέψεις σου, αισθάνομαι το κορμί σου μέχρι τις άκρες των δακτύλων σου
..................
And it's you are whatever a moon has always meant,
and whatever a sun will always sing is you....

Ετσι μπορούμε να σταματήσουμε το χρόνο, να του δώσουμε τη μορφή που θέλουμε, να τον κάνουμε ανάγλυφο και να μείνει για πάντα εκεί να μας θυμίζει το μυστικό μας ταξίδι.
...................................
Here is the deepest secret nobody knows...
...........................
Μικρές πολύτιμες στιγμές που θα μείνουν δικές μας
........................
And now you are and i am now and we're
a mystery which will never happen again..
Τhis is a beautiful way...

[e.e. cummings]

Labels:

Saturday, June 23, 2007

The Shadow-Line


Καλοκαίρι, εποχή για διακοπές & εξορμήσεις θαλασσινές. Συνήθως στα νησιά, αν όχι κάποια κρουαζιέρα μ' ένα πολυτελέστατο σύγχρονο πλοίο. Συνωστισμός κι αδιαχώρητο στα λιμάνια, με κάθε είδους οχήματα να προσπαθούν να εισβάλουν στο κήτος του σκάφους. Κι έπειτα η άφιξη σε κάποιο νησί με κάποια καθυστέρηση ίσως, για τη μεγάλη απόβαση. Φωνές & κορναρίσματα, ζέστη & ταλαιπωρία...
...........................
Ας μεταφερθούμε όμως κάπου αλλού. Σε άλλα μήκη & πλάτη, σε άλλες εποχές. Σ' ένα ιστιοφόρο που περιμένει μάταια τον άνεμο για φουσκώσει τα πανιά του κάπου στον κόλπο του Σιάμ, παρακολουθώντας τις σκέψεις του καπετάνιου:
............
"Νόμιζα πως όλα τα συναισθήματά μου είχαν ατονίσει αφήνοντας πίσω τους μια πλήρη αδιαφορία. Ανακάλυψα όμως ότι το να βρίσκομαι στην κουβέρτα συνέχιζε όπως πάντα να είναι για μένα μια δοκιμασία. Η αδιαπέραστη μαυρίλα είχε περιζώσει τόσο σφιχτά το καράβι που έλεγες πως, αν έχωνες το χέρι σου πέρα από την μπάντα του, θα άγγιζες κάποια αλλόκοσμη ουσία. Υπήρχε κάτι μέσα της που δημιουργούσε ένα αίσθημα ασύλληπτου τρόμου και άφατου μυστηρίου. Τα λιγοστά αστέρια έρριχναν από ψηλά ένα αμυδρό φέγγος πάνω στο καράβι μόνο, χωρίς την παραμικρή ανταύγεια στα νερά, σε χωριστές φωτεινές δέσμες που τρυπούσαν μιαν ατμόσφαιρα μεταμορφωμένη σε αιθάλη. Ηταν κάτι που δεν είχα ξαναδεί ποτέ μου, χωρίς την παραμικρή ένδειξη για την κατεύθυνση απ΄όπου θα μπορούσε να έρθει μια οποιαδήποτε αλλαγή, για τον κλοιό μιας απειλής που έσφιγγε απ' όλες τις μεριές.
Στο τιμόνι δεν υπήρχε ακόμη κανένας. Η ακινησία όλων των πραγμάτων ήταν τέλεια. Αν ο αέρας είχε μαυρίσει, η θάλασσα θα μπορούσε κάλλιστα, αν με ρωτούσατε, να είχε στερεοποιηθεί. Ηταν μάταιο να κοιτάζεις προς οποιαδήποτε κατεύθυνση γυρεύοντας κάποιο σημάδι, προσπαθώντας να μαντέψεις την εγγύτητα της στιγμής. Όταν η ώρα θα έφθανε, η μαυρίλα σιωπηλά θα έπνιγε και το λιγοστό εκείνο φώς των αστεριών που έπεφτε στο καράβι και η συντέλεια όλων των πραγμάτων θα 'ρχόταν δίχως έστω έναν αναστεναγμό, ένα ανάδεμα ή μουρμουρητό, και οι καρδιές ολονών μας θα έπαυαν να χτυπάνε σαν ξεκουρδισμένα ρολόγια.
Ηταν αδύνατο να αποδιώξω αυτό το αίσθημα του ανέκκλητου. Η ηρεμία που με πλημμύρισε ήταν σαν μια πρόγευση εκμηδενισμού. Μου πρόσφερε κάτι σαν ανακούφιση, λες κι η ψυχή μου είχε άξαφνα συμφιλιωθεί με μιαν αιωνιότητα τυφλού ησυχασμού....

[ Joseph Conrad ]

The Shadow-Line

Labels:

Saturday, June 16, 2007

Kρυφές Επιθυμίες/Little Children


"-Όλοι είμαστε θαύματα.
Ξέρεις γιατί;
......
-Γιατί, ως άνθρωποι, πάμε κάθε μέρα στις δουλιές μας...
Κι όλο αυτόν τον καιρό ξέρουμε όλοι οτι τα πράγματα που αγαπάμε, οι άνθρωποι που αγαπάμε... μπορούν οποιαδήποτε στιγμή να χαθούν.
Ζούμε γνωρίζοντάς το κι όμως, εμείς συνεχίζουμε.
Τα ζώα δεν το κάνουν αυτό."
...........
Πόσο μπορεί ν'αντέξει κανείς την ίδια του τη ζωή; Ακόμη & την, υποδειγματικά οργανωμένη ευτυχία του; Μπορεί να τα έχει όλα ή σχεδόν όλα, ωραία κατοικία, οικογένεια, εργασία, διασκέδαση, χόμπι κλπ. Κι όμως, κάποιο ηφαίστειο συνεχίζει να φουντώνει. Μέχρι να βρεί την κατάλληλη στιγμή για την έκρηξη. Σιγά-σιγά, πρώτα από μερικές ρωγμές που δημιουργούνται ανεπαίσθητα, η λάβα αρχίζει να ξεχύνεται. Έτσι, όταν οι ζωές κάποιων ανθρώπων διασταρώνονται εξ' αιτίας τυχαίων γεγονότων...Η έκρηξη των συναισθημάτων είναι πλέον αναπόφευκτη, θέμα χρόνου να συμβεί. Τίποτα δεν μπορεί να την σταματήσει & όλα κινδυνεύουν να γίνουν στάχτη έπειτα από την μαγευτική έκρηξη "Η Σάρα νιώθοντας παγιδευμένη μέσα στο γάμο της, επιθυμεί μια σχέση με τον Μπράντ, τον πατέρα ενος μικρού παιδιού που συναντιούνται σε μια παιδική χαρά...Οι δυο τους αφήνουν το πάθος να τους παρασύρει, την ημέρα που ένας γείτονάς τους, πρώην παιδεραστής, αποφασίζει να επισκεφθεί τη γεμάτη παιδιά πισίνα..." Ποιές είναι οι αιτίες, οι παράγοντες που συντελούν σ' αυτό το αποτέλεσμα. Σίγουρα υπάρχουν αρκετές & θα υπάρχουν πάντα. Αλλιώς θα είμασταν μια νεκρή φύση. Παρακολουθώντας ως θεατές κάποιες φορές & ίσως κάποτε γινόμαστε κι εμείς πρωταγωνιστές, σαν τα μικρά παιδιά που παίρνουν μέρος σ' ένα παιγνίδι. Έτσι, απλά χωρίς να το πολυκαταλάβουμε ερχόμαστε σχεδόν στα ίδια διλήμματα και τότε αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση που μας οδηγεί σε αναπάντεχους κι επικίνδυνους δρόμους χωρίς λογική & μέτρο. Γιατί θέλω, γιατί επιθυμείς αυτό που επιθυμώ κι εγώ. Και γινόμαστε συνένοχοι στις κρυφές μας ζωές, στις κρυφές μας επιθυμίες. Με την ένταση να κορυφώνεται, όπως η λάβα που κατηφορίζοντας δεν σταματά σε κανένα εμπόδιο & συνεχίζοντας καταβροχθίζει τα πάντα...
Όμορφο, προκλητικό και συναρπαστικό δράμα με τους: ΚΕΙΤ ΓΟΥΙΝΣΛΕΤ, ΤΖΕΝΙΦΕΡ ΚΟΝΕΛΙ, ΠΑΤΡΙΚ ΓΟΥΙΛΣΟΝ σε σενάριο ΤΟΝΤ ΦΙΛΝΤ, ΤΟΜ ΠΕΡΟΤΑ
"Ίσως, Γιόζεφ να είναι επικίνδυνο τελικά να ζείς με ασφάλεια. Επικίνδυνο & θανάσιμα ανιαρό. Χρειάζεται μια απόδραση απ' τη παγίδα του χρόνου, του δικού σου προσωπικού χρόνου, της δικής σου ιστορικής στιγμής" [Irv.Yalom]
Στην Νετρίνα, απ' όπου πήρα το έναυσμα για να παρακολουθήσω την ταινία, έπειτα από μια περιγραφή της, που τη θεωρώ οχι απλώς επαγγελματική, αλλά και μονογραφία !

Labels:

Tuesday, June 12, 2007

Παρένθεση



Οι μέρες μου είναι σαν την ακίνητη θάλασσα. Μ'ένα λαμπρό ήλιο. Στη μέση του πουθενά.
Τα απογεύματα χρυσαφιά στις ατέλιωτες διαδρομές στη σκόνη της ερήμου. Οι νύχτες μου είναι σιωπηλές σαν το τελευταίο αντίο.
Σε ψάχνω μεσ' στο πλήθος, γύρω μου, κι εσύ δεν είσαι πουθενά...

Σε ψάχνω
στα λαμπρά σφαγεία των δρόμων
στις νευρωτικές διαδρομές
σε σταθμούς και στοές
σε ψάχνω
στα μικρά τα στοπ στ' απαγορεύεται
στα τρύπια μου χέρια
στη θάλασσα που δε θα 'ρθει ξανά
βαρέθηκε ν' αλλάζει χρώματα
για να την αγαπάμε.

Σε ψάχνω
στις παλιές φωτογραφίες τις χλωμές
όπου δεν μπορώ να σε βρω
σε ρυθμούς και κραυγές
σε ψάχνω
στον καθρέφτη π' άφησες το πρόσωπό σου
κι αυτός ράγισε
μες στ' ανθρωπομάρκετ το τρελό
σκουπίδι και Θεός μέσα στον πυρετό σε ψάχνω.

[ Δώρα Σιτζάνη ]

Labels:

Saturday, June 09, 2007

Καφε Σεντραλ


Πώς να χωρέσεις σε μια ζωή, δυο ζωές; Είναι εφικτό να πραγματοποιηθεί & μάλιστα με την ποιότητα που αρμόζει σε μια ευαίσθητη ηθικά & κοινωνικά, ιδιοσυγκρασία; Πόσες εκπλήξεις λοιπόν, μπορεί να επιφυλάσσει η μοναχική & μοναδική για τον καθένα μας, πορεία. Με τη διαρκή αναζήτηση της αυτοεπίγνωσης & της ταυτότητας να μας συνοδεύει συνεχώς σ'αυτή τη προσωπική πορεία που διασταυρώνεται, φυσικά με τις τροχιές των άλλων. Μια ζωή που περνάει, κι αν δεν την προσέξεις χάνεται χωρίς να το πολυκαταλάβεις μέσα απο τα χέρια σου. Και τώρα, τί κάνουμε εδώ; Θα συνεχίσουμε στην ίδια κατεύθυνση;
[..Ένιωθε να τον κυκλώνει, να τον αγγίζει μια έγνοια που όλο & πιο συχνά φούντωνε μέσα του εκδηλώνοντας τα χαρακτηριστικά μιας κρίσης, αυτής που η επιστήμη ονομάζει "κρίση της μέσης ηλικίας" Μιας κρίσης που & στην περίπτωσή του είχε ως περιεχόμενο ένα σύνδρομο ανασφάλειας & αβεβαιότητας για ότι είχε κάνει, για όσα είχε καταφέρει μέχρι τότε στη ζωή του..]
Πόσο δύσκολο να ισορροπείς ανάμεσα στις επιθυμίες σου, στα όνειρά σου, στα θέλω σου και στις επιβεβλημένες αν όχι αναπόφευκτες επαγγελματικές & κοινωνικές συμβάσεις & υποχρεώσεις. Αλλά & στη γενικότερη κοσμοαντίληψη που έχεις ήδη.
Πώς αντιμετωπίζεις μια κατάσταση, ιδιαίτερα όμορφη, ελκυστική & ποιοτική που διαμορφώνεται & αναπτύσσεται ανάμεσα σ'έναν άνδρα & μια γυναίκα, που η χημεία τους & τα ενδιαφέροντά τους, τους φέρνουν τόσο κοντά, όταν ήδη έχεις δημιουργήσει εδώ & χρόνια την προσωπική σου ζωή;
Βασανιστικά διλήμματα με μια υφέρπουσα αδημονία & γλυκύτητα να σε βυθίζει σχεδόν ανεπαίσθητα σ'αυτό που νομίζεις ότι θέλεις να το αποφύγεις.
Οι εντάσεις και τα συναισθήματα που ξεπηδούν μέσα από τις αγαπημένες μελωδίες, κορυφώνονται & σε μεταφέρουν σαν μαγικό χαλάκι μέσ'στο χρόνο, από τη μια στιγμή στην άλλη.
Και τη στιγμή που πλέον θέλεις να φύγεις, να ξεφύγεις απ'όλα εκείνα που νιώθεις ότι σε πνίγουν, σε απογοητεύουν...
[..Χτύπησε ρυθμικά την πόρτα σαν να ήταν ένα σύνθημα στη μυστική τους επικοινωνία. Ο Οδυσσέας είδε μπροστά του μια οπτασία,όμοια μ'εκείνη που έβλεπε ο Μάριο Καβαραντόσι, όταν αντίκρυζε τον έρωτα της ζωής του, τη Φλόρια Τόσκα. Πήρε μια βαθιά αναπνοή όταν ένιωσε ότι του σωνόταν ο αέρας & ανταποκρίθηκε στο χαμογελαστό νεύμα της να περάσει μέσα..]
Μια σιγανή φωτιά που δειλά αχνοφέγγει στο τζάκι, αρχίζει να δυναμώνει & να θεριεύει φωτίζοντας όλο & περισσότερο ένα σκοτεινό από το σύθαμπο δωμάτιο, του απογεύματος. Ένα όμορφο δωμάτιο που κατοικεί η ψυχή μας, αρχίζει να φωτίζεται πάλι & να διαχέεται παντού, σαν φάρος που άναψε ξαφνικά διαλύοντας την ομίχλη & την καταχνιά, φανερώνοντας έτσι καινούργιους δρόμους κι αισθήσεις, ζωγραφίζοντας & πάλι το λεπτό & διακριτικό αττικό μειδίαμα.
Γιατί όλα ξεκινούν & τελειώνουν από τον ίδιο τον άνθρωπο, με τις χαρές & τις λύπες του, που μόνο αυτός μπορεί να προσφέρει...
Μερικές σκέψεις, έπειτα από την ανάγνωση του υπέροχου μυθιστορήματος "Μια ζωή δυο ζωές" του Νίκου Θέμελη, απ'όπου & τ'αποσπάσματα, ακούγοντας κάτι από τις αγαπημένες μελωδίες του ήρωά του Οδυσσέα, ανακατεμένες με τις δικές μου αναμνήσεις ή προσδοκίες, πίνοντας έναν βιεννέζικο καφέ.
Νάσαι καλά Νίκο.

Labels:

Monday, June 04, 2007

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ



Ποιά αιτία είναι εκείνη που μπορεί να ωθήσει έναν άνθρωπο να κάνει κάτι, που κατά γενική ομολογία δεν είναι και τόσο συνηθισμένο;
Το πάθος κι ο έρωτας για κάτι που θαυμάζει & αγαπά; Η περιέργεια και η αναζήτηση; Το μάταιο της ύπαρξής του; Ο στόχος μιας ολόκληρης ζωής; Ο ελεύθερος χρόνος που πιθανόν να διαθέτει με τα απαραίτητα χρήματα; Η δύναμη του χαρακτήρα του; ή κάτι άλλο ακόμη;
Ποτέ δεν θα το μάθω, τουλάχιστον για την κα Καθλιν Σιαρλς.
Διαβάζω στην εφημερίδα: Ενενηντάχρονη Βρετανίδα ταξίδεψε με ταξί από τη χώρα της ως τη Νάουσα Ημαθίας για μια ημίωρη επίσκεψη στον τόπο όπου δίδαξε ο Αριστοτέλης. Η Καθλιν Σιαρλς ναύλωσε ταξί & με μόνη συντροφιά τη νοσοκόμα της, διήνυσε χιλιάδες χιλιόμετρα οδικώς για να επισκεφθεί την "Σχολή Αριστοτέλη" που ιδρύθηκε πρόσφατα κοντά στη Νάουσα, στη θέση "Ισβόρια" όπου βρίσκεται η αρχαία μακεδονική πόλη Μίεζα, & που το Νυμφαίο της έμεινε στην ιστορία γιατί εκεί δίδαξε ο φιλόσοφος Αριστοτέλης τον νεαρό Αλέξανδρο, λίγο μετά τα μέσα του 4ου αιώνα π.Χ.
Η 90χρονη Βρετανίδα καθηγήτρια Κάθλιν Σιαρλς μελετούσε επί δεκαετίες την αρχαιοελληνική γραμματεία και είχε ένα όνειρο: πριν φύγει από τη ζωή να γνωρίσει και να «προσκυνήσει» τον τόπο όπου το 342 π.Χ. ο φιλόσοφος Αριστοτέλης δίδαξε στον έφηβο Μέγα Αλέξανδρο την κλασική ελληνική φιλοσοφία.
Η καταπόνηση του ταξιδιού δεν στάθηκε εμπόδιο. Η υπέργηρη Βρετανίδα καθηγήτρια περιηγήθηκε τα ερείπια του ιερού χώρου στο «Νυμφαίο της Μίεζας» και το νεόδμητο Πολιτιστικό Κέντρο της σχολής Αριστοτέλους για μισή ώρα. Αμέσως μετά μπήκε στο ταξί της και αναχώρησε για τη χώρα της.
Αλλά ο Αριστοτέλης είχε δώσει ήδη την απάντηση "Οι ανθρώπινες πράξεις οφείλονται σε μία ή παραπάνω από τις ακόλουθες επτά αιτίες: τύχη, φύση, καταναγκασμός, συνήθεια, λογική, πάθος, επιθυμία"

Labels:

Saturday, June 02, 2007

Le Τemps qui Reste


Πόσο δύσκολο είναι ν' αντιμετωπίσεις & να διαχειριστείς τον ελάχιστο χρόνο που σου απομένει στην ίδια σου τη ζωή. Βαρύ φορτίο, όταν βρίσκεσαι στην καλύτερη ηλικία της επαγγελματικής και δημιουργικής επίδοσης & απόλαυσης. Χρόνος που πιέζει, για ν' αποφασίσεις για τον ίδιο σου τον εαυτό, για το αν θα ακολουθήσεις ή όχι τις ιατρικές οδηγίες. Για να προσαρμοστείς στη νέα πραγματικότητα. Για ν' αποχαιρετίσεις ό,τι αγαπάς σ΄αυτόν τον κόσμο. Για να συνειδητοποιήσεις το πεπερασμένο. Για να χαρίσεις μια νέα ζωή λίγο πρίν τη δική σου αναχώρηση. Κάθε λεπτό, σαν μια σταγόνα που πέφτει σε αργή κίνηση δημιουργώντας τους μικρούς ομόκεντρους κύκλους μέχρι να σβήσει κι ο τελευταίος...
Από τις ωραιότερες στιγμές η συνάντηση με την Jeanne Moreau στο ρόλο της γιαγιάς και με την Valeria Bruni Tedeschi στο ρόλο της σερβιτόρας !
Ρεαλιστικό & ανθρώπινο με τις αδυναμίες & τις αναπόφευκτες μελαγχολικές σκηνές προσπαθεί να δώσει την δυσκολότερη μάχη που μπορεί να δώσει ένας νέος άνθρωπος στη ζωή του.
Του Francois Ozon, με αναφορές που θυμίζουν τις "Αγριες Φράουλες" και το "Θάνατο στη Βενετία", με τους Melvil Poupaud, Jeanne Moreau, Valeria Bruni Tedeschi, Daniel Duval, Marie Riviere, Christian Sengewald.

Labels:

Αποχαιρετισμός...

Μην πάρεις φακελάκι - Μην δώσεις φακελάκι




πιτσιρίκος.

Guests
counter on blogger