Να μιλω για σενα και για μενα

Eίχε τουλάχιστον την ευκαιρία και τη συγκυρία, τη δυνατότητα και την τύχη μέχρι τώρα,       να την βλέπει, να την ακούει, να τη διαβάζει, να τη θαυμάζει, για τον τρόπο που περπατάει, που στέκεται, που κάθεται, που σκέφτεται, που κοιτάει, που γράφει, που γελάει, που θυμώνει, που ξεθυμώνει, που αναπνέει, που φυσάει τη μύτη, που μιλάει, που δεν τον αγαπάει. "…Έτσι σ’ έχω κοιτάξει που μου αρκεί / Να ‘χει ο χρόνος όλος αθωωθεί..”

Να την καμαρώνει, να την περιμένει κάθε πρωί για να δέχεται την πρωινή της χαμογελαστή καλημέρα, να συνεργάζεται μαζί της, να την έχει δίπλα του, πλάι του, κοντά του, ως συνεργάτιδα, το πουλέν του, μέχρι….

Μέχρι που τους απομάκρυνε η … τηλεργασία, οι ειδικές άδειες απουσία, οι υποχρεωτικές αποστάσεις από τον ...πλησίον.

Τώρα, από μακρυά πια κι άγνωστο για πόσο ακόμη, τη φωνάζει στο τηλέφωνο, πόσο του λείπει, . “να φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου” σπαράζοντας μέσα του κι ο ίδιος… “Είμ΄ εγώ που φωνάζω κι είμ’ εγώ που κλαίω -ακούς; Ποιος γυρεύει τον άλλο, ποιος φωνάζει -ακούς;”

Ο ίδιος, εκείνος, που κάθε φορά που θα απουσίαζε από τη δουλειά της, με την κανονική της άδεια, θα μετρούσε και θα έσβηνε την κάθε ημέρα απουσίας της, με το μονόγραμμα του ονόματός της, από το μεγάλο χάρτινο ημερολόγιο τοίχου του γραφείου.

Eνα όνομα αρκτικόλεξο: Σοφή, Όμορφη, Φανταστική, Ιδανική, Ανεπανάληπτη.

“Έτσι μιλώ για σένα και για μένα…. /
…/ πάντα εσύ τ΄αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτεινό πλεούμενο…./
Επειδή σ’ αγαπώ και σ΄αγαπώ…/ πάντα εσύ το νόμισμα κι εγώ η λατρεία που το εξαργυρώνει…/
…Που μ΄αφήνεις, που πας και ποιος, μ’ ακούς; Σου κρατεί το  χέρι πάνω απ΄τους κατακλυσμούς…”
[Ο. Ε.]

"Εγώ στη θέση σου"

Εγώ στη θέση σου θα με αγαπούσα,
θα τηλεφωνούσα,
δεν θα έχανα χρόνο,
θα μου έλεγα ναι.
Δεν θα είχα ενδοιασμούς,
θα δραπέτευα.
Θα έδινα αυτό που έχεις,
αυτό που έχω,
για να έχω αυτό που δίνεις,
αυτό που θα μου έδινες.
Θα τραβούσα τα μαλλιά μου,
θα έκλαιγα από ηδονή,
θα τραγουδούσα ξυπόλυτη,
θα χόρευα,
θα έβαζα στον Φλεβάρη ένα ήλιο Αυγούστου,
θα πέθαινα από ευχαρίστηση,
δεν θα μπορούσα κανέναν αλλά αυτόν τον έρωτα,
θα εφεύρισκα ονόματα και ρήματα καινούρια,
θα έτρεμα από φόβο μπρος στην αμφιβολία
πως υπήρξε μόνο ένα όνειρο,
θα έφευγα για πάντα από σένα,
από εκεί,
μαζί μου.
Εγώ στη θέση σου θα με αγαπούσα.
Θα μου έλεγα ναι,
θα μου έλειπε χρόνος για να τρέξω μέχρι τα χέρια μου,
ή τουλάχιστον, ξέρω εγώ,
θα απαντούσα στα μηνύματά μου,
στις απόπειρές μου να μάθω τι τρέχει με σένα,
θα μου τηλεφωνούσα,
τι θα γίνει με μας,
θα μου έδινα ένα σημείο ζωής,
εγώ στη θέση σου.

[Juan Vicente Piqueras]

ασθενής βροχή

Μοναχική πορεία, στο μεταίχμιο μιας βροχερής ανοιξιάτικης μέρας. Αφήνεις τα μικρά σου βήματα να σε οδηγούν προσεκτικά πάνω στο υγρό έδαφος. Προσέχεις να μη γλιστρήσεις, προσέχεις να μη βραχείς, προσέχεις να μην ερωτευτείς και τότε δεν σε ξεπλένει καμιά βροχή, καμιά ομπρέλα δεν θα σε προφυλάξει από μια ερωτική βροχή.

 “Ό,τι από σένα τώρα έχει μείνει σε μια φωτογραφία της στιγμής είναι αυτό που δεν τολμούν τα χείλη σ’ εκείνο το τοπίο της βροχής”
[Μάνος Ελευθερίου]

Sophia΄s day

Άλλη μια μέρα φθάνει προς το τέλος της κι ο καθένας παίρνει τον δικό του δρόμο.
Κι εγώ που θα θελα να μαι πάντα κοντά σου, δίπλα σου, σχεδόν αόρατος, το τιμόνι σου στο αυτοκίνητό σου, να περπατώ πλάι σου, να βρίσκομαι μέσα στο σπίτι σου, σκιά σου, μαξιλάρι σου, κάθισμα σου, η μπουκιά που φέρνεις με το πιρούνι σου στα χείλη σου, το ποτήρι που θα πιεις το ποτό σου, η οδοντόκρεμά σου που θα φιλήσει τα δόντια σου, να βρίσκομαι στα όνειρά σου, άυλος, σαν τον αέρα που αναπνέεις κι εκπνέεις, γιατί όχι ένας δεύτερος σύζυγός σου, δεν πα να είμαι απάτη εσύ θα με φωνάζεις αγάπη.
Θα είμαι το τζίνι σου που βγαίνει μέσα από το μικρό σου μπουκαλάκι, να πραγματοποιεί τις επιθυμίες σου, ή το ρίμελ σου στο περίγραμμα των όμορφων κι έξυπνων ματιών σου, το χρώμα των νυχιών σου, το χρώμα των ματιών σου, το χρώμα των μαλλιών σου, η σοκολάτα σου η σερενάτα σου, το χαρτομάντυλο σου, η χτένα σου που θα γλιστράει στα όμορφα μαλλιά σου, ο καθρέπτης σου που θα ραγίζω όταν σε βλέπω, η αφή της οθόνης του κινητού σου, τα πλήκτρα  του υπολογιστή σου, η ξύστρα του μολυβιού σου, η γομολάστιχα που θα λιώνει ανάμεσα στα δάκτυλά σου....

"- Πες μου μια ιστορία, Πιου.
- Ποια ιστορία, παιδί μου;
- Την ιστορία του μυστικού του Μπέιμπελ Νταρκ.
- Υπήρχε κάποια γυναίκα.
- Πάντα το ίδιο λες.
- Υπάρχει πάντα μια γυναίκα κάπου, παιδί μου· κάποια πριγκίπισσα, κάποια μάγισσα, κάποια μητριά, κάποια γοργόνα, κάποια καλή νεράιδα, ή κάποια που είναι ωραία αλλά κακιά, ή είναι ωραία και καλή.
- Είναι αυτή ολόκληρη η λίστα;
- Υπάρχει και η γυναίκα που αγαπάς.
- Ποια είναι αυτή;
- Αυτή είναι μια άλλη ιστορία."
[Πες μου μια ιστορία] Τζάνετ Γουίντερσον