Friday, February 17, 2017

αναγνωσεις

Διαβάζω εκείνο το βιβλίο που άρχισες, αλλά δεν έμαθα ποτέ αν το τελείωσες. Ίσως κάποια παρόρμηση σε ώθησε να το αγοράσεις κάποτε. Πέρασε καιρός από τότε. Λίγος ή πολύς δεν έχει και τόση σημασία. Άλλωστε το παρελθόν δεν υφίσταται, άσχετα αν κάποιες φορές νιώθουμε ότι μας κυνηγάει. Ας είναι όμως, θα σημειώσω όπως συνηθίζω στο περιθώριο, εκείνα τα σημεία που μου άρεσαν ιδιαίτερα και όταν το ξεφυλίζεις κάποια μέρα, θα βρείς & τα δικά μου ίχνη, όπως εδώ, τώρα: "Κοίταξα γύρω μου ανήσυχα: παρόν, τίποτα άλλο εκτός από παρόν, Έπιπλα ελαφριά και σταθερά, προσκολλημένα στο παρόν τους, ένα τραπέζι, ένα ερμάριο με καθρέπτη-κι εγώ αυτοπροσώπως. Η αληθινή φύση του παρόντος αποκαλυπτόταν: ήταν ό,τι υπάρχει και ό,τι δεν ήταν παρόν δεν υπήρχε. Το παρελθόν δεν υπήρχε. Καθόλου. Ούτε στα πράγματα ούτε καν στη σκέψη μου. Βέβαια, εδώ και πολύ καιρό, είχα καταλάβει ότι το παρελθόν μου, μου είχε ξεφύγει. Όμως μέχρι τότε πίστευα ότι απλά είχε απομακρυνθεί από το πεδίο μου. Για μένα το παρελθόν ήταν αποχώρηση και τίποτα άλλο' ήταν ένας άλλος τρόπος ύπαρξης, μια κατάσταση αργίας και απραξίας΄ κάθε γεγονός, όταν ο ρόλος του είχε λάβει τέλος αποθηκευόταν φρόνιμα, από μόνο του, σε ένα κουτί και γινόταν επίτιμο γεγονός΄ τόσο δυσκολευόμαστε να φανταστούμε το μηδέν. Τώρα ήξερα: τα πράγματα είναι μόνο αυτό που φαίνονται - και πίσω από αυτά... δεν υπάρχει τίποτα."
Οι δείκτες του ρολογιού ενώθηκαν, το φως χαμήλωσε κι αλλο, οι θόρυβοι της πόλης καταλάγιασαν, η μνήμη δυνάμωσε και η εικόνα σου κατέκλυσε τη σκέψη μου. 

Thursday, February 09, 2017

διαχρονικο


¨...να λείπεις -

δεν είναι τίποτα να λείπεις

αν έχεις λείψει για ό,τι πρέπει,

θάσαι για πάντα μέσα σ΄ όλα εκείνα

που γι΄ αυτά  έχεις λείψει,

θάσαι για πάντα

μέσα σ΄ όλο τον κόσμο..."

[Γ.Ρίτσος]



Guests
counter on blogger