Thursday, January 07, 2016

μικρο νυχτερινο


"Στης νύχτας το μπαλκόνι
 παγώνει ο ουρανός
 κι είν' η αγάπη σκόνη
 και τ΄ όνειρο καπνός..."

[Νίκος Γκάτσος]

Κάθε νύχτα το παράθυρό της ήταν φωτισμένο. Μ' ένα απαλό φως που η ανταύγεια έδειχνε να προέρχεται από κάποιο πορτατίφ στο βάθος του δωματίου της. Ερχόταν κάθε φορά στις διακοπές και το σπίτι τους, απέναντι από το δικό του, γέμιζε ζωή. Αλλά μέχρι αργά το βράδυ, μόνο το δικό του απέναντι και το δικό της δωμάτιο, έμεναν φωτισμένα. Σαν να είχαν τις ίδιες συνήθειες, εκείνες τις ημέρες που οι νύχτες είναι μεγάλες και παγωμένες. Μερικές φορές που βρίσκονταν και τη μέρα αντάλλασσαν έναν τυπικό χαιρετισμό και τίποτε περισσότερο. Αλλά το βράδυ σαν να υπήρχε μια διαφορετική επικοινωνία, κάπως πιο υπερβατική, σχεδόν σαν να επεδίωκαν να κάνουν τις ίδιες κινήσεις, τους ίδιους φωτισμούς. Σχεδόν κάθε βράδυ. Κι όταν αργούσε ο ένας, ο άλλος θάλεγε κανείς ότι τον περίμενε να επιστρέψει, ν΄ανάψει το δικό του φως, να δηλώσει τη δική του παρουσία. Ενα παιγνίδι που κανείς τους δεν κατάλαβε πως άρχισε. Η καλημέρα τους πλέον σαν να είχε άλλο νόημα. Σαν να έλεγαν: θα τα πούμε πάλι το βράδυ, μονάχοι μας όταν η πόλη ησυχάζει κι οι αισθήσεις νιώθουν την παρουσία του άλλου, του απέναντι. Ενας δρόμος τους χώριζε κι ένας ουρανός με άστρα τους ένωνε. Κάθε βράδυ. 

Έτσι, για να μην ξεχνιόμαστε...

Labels:

Guests
counter on blogger