Rapa Nui

Αδειάζει η πόλη, οι δρόμοι τα σπίτια, οι πλατείες. Αδειάζει και το μυαλό μου. Οι σκέψεις μου σκορπίζουν, χάνονται, παίρνουν τους δρόμους πάνω σε μηχανές, εξαφανίζονται στα σπλάχνα των καραβιών, σερφάρουν πάνω στις λευκές ράχες των κυμάτων. Μ' αφήνουν εδώ, άδειο, σαν τις ξεχασμένες μορφές των νησιών του Πάσχα να κοιτάζω χωρίς να βλέπω την αέναη αναχώρηση προς το άγνωστο.
Δεν ξέρω γιατί αλλά πάντα οι σκέψεις βιάζονται. Θέλουν να ξεφύγουν από τα στενά πλαίσια που τις έχουμε εγκλωβισμένες, καταπιεσμένες. Δεν αντέχουν τα όρια και τα περιθώρια. Εμείς έχουμε συνηθίσει αλλά αυτές όχι.
Κι έτσι κάθε φορά που βρίσκουν ευκαιρία δραπετεύουν. Σαν δεσμοφύλακες που χαλαρώνουμε από την καλοκαιρινή ραθυμία βρίσκουν ευκαιρία για να εξαφανιστούν αθόρυβα. Δεν ξέρω αν συναντώνται κάπου, αλλά μάλλον έτσι πρέπει να συμβαίνει. Θα υπάρχει κάποιο μέρος που τους αρέσει πιο πολύ. Ίσως κάποια φορά βρεθούμε τυχαία κι εμείς εκει.

summer night

Οι ζεστες ακτίνες του ήλιου αποσύρθηκαν μαζί του. Τα φώτα της πόλης υποδέχονται τη νυχτερινή εκδοχή του ουρανού. Απολαμβάνω την καλοκαιρινή ραστώνη ακούγοντας μουσική και πίνοντας δροσερές μπύρες. Ενα σορτ & σαγιονάρες είναι υπεραρκετά αυτή την εποχή. Όλα καταλαγιάζουν ήρεμα στη θέση τους, όταν μπορείς να κάνεις αυτό που θέλει η ψυχή σου σκέφτομαι. Τα περισσότερα πράγματα είναι επακόλουθα γεγονότων που μας επιβάλλονται σχεδόν υποχρεωτικά. Οι προσωπικές μας στιγμές λιγοστεύουν χωρίς αντιστάθμισμα. Πάντα έχω την αίσθηση ότι δεν μου φθάνουν. Όπως αυτή τη στιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές. H νύχτα απλώθηκε στην πόλη μαζί με τα όνειρα των ανθρώπων. Κάπου θα συναντήσω κι απόψε τ'όνειρό σου.
[Η ζωή αποτελείται από πολλά γεγονότα,
αλλά τη βρίσκουμε στα μεσοδιαστήματά τους.]
(Αντ.Πόρτσια)

cosmos

"Στον ουρανό / λαμπυρίζουν τ'άστρα / Σαν βραδινό / ρούχο στη κρεμάστρα" [Λ.Νικολακοπούλου]

Το θέαμα των άστρων τη νύχτα είναι σαγηνευτικό και για την όμορφη εικόνα που προσφέρουν αλλά περισσότερο για το άγνωστο & το μυστηριώδης που κρύβουν ακόμη καλά. Τόσο καλά όπως η νύχτα που παραμένει σκοτεινή. [Χιλιάδες μακρινών ήλιων δεν διαλύουν τη νύχτα]
Πριν σαράντα χρόνια, τον Ιούλιο του 1969 ο άνθρωπος κατάφερε να πατήσει στη σελήνη. Ήταν ένα μοναδικό & συγκλονιστικό γεγονός στην ιστορία του πολιτισμού μας. Δεν νομίζω όμως να ξαναπήγε από τότε. Ίσως είναι αφιλόξενο & μοναχικό το μέρος εκεί. Το ενδιαφέρον όμως είναι και παραμένει στο αν υπάρχουν κι άλλοι πολιτισμοί εκτός από τον δικό μας. Πολλά έχουν ειπωθεί σε βιβλία, στον κινηματογράφο αλλά και στο ραδιόφωνο, το 1938 με τον Όρσον Ουέλς και την εκπομπή του "Ο πόλεμος των κόσμων" κατάφερε να τρομοκρατήσει τους Νεοϋρκέζους, με την πειστικότητά του για εισβολή Αρειανών στη Γή.
Στην ταινία "Η επαφή" παρουσιάζεται ο επιστημονικός αγώνας & η προσπάθεια μιας αστρονόμου (Tζ.Φοστερ) να ακούσει & να αποκρυπτογραφήσει τα ραδιοσήματα που εκπέμπονται από διάφορα σημεία του διαστήματος. Άλλωστε το να υπάρχουμε μόνο εμείς στο απροσδιορίστων διαστάσεων σύμπαν, θα ήταν μεγάλη σπατάλη χώρου, όπως διατυπώνεται εύστοχα στο φίλμ.
Άγνωστοι παραμένουν ακόμη οι παράγοντες & οι συνδυασμοί που οδήγησαν στην δική μας εμφάνιση στον πλανήτη που βρισκόμαστε και αν είμαστε ή όχι μόνοι στο σύμπαν.
Σύμφωνα με τους γκουρού του διαστήματος, Αρθουρ Κλαρκ & Ισαάκ Ασίμοφ: "Υπάρχουν δυο ενδεχόμενα. Ίσως να είμαστε μόνοι. Ίσως και να μην είμαστε. Και τα δύο είναι το ίδιο τρομακτικά"

αροδου

Ιούλιος και Δευτέρα.
Πρωινό κάπως νωχελικό από τη ζέστη και τις υποσχέσεις της εποχής για ομηρικά ακρογυάλια.
Μα τις Δευτέρες του Ιούλη δεν φυσά ούριος άνεμος.
Παραμένω εγκλωβισμένος στον όρμο.
Άπνοια, η Ιφιγένεια κοιμάται ευτυχισμένη κι εγώ ως άλλος Αγαμέμνων κοιτάζω τον ορίζοντα που για άλλη μια μέρα δεν θα μπορέσω να τον προσεγγίσω.
Ο εποχές άλλαξαν, όπως και οι στόχοι, οι υποσχέσεις.
Δεν επιθυμώ πια το μακρυνό ταξίδι στην Τροία.
Για ένα αδειανό πουκάμισο

στο γραφειο

Μου λείπεις. Διαβάζω το μικρό σημείωμά σου που έχεις αφήσει πάνω στο πληκτρολόγιο του Η/Υ μου. Ο γραφικός χαρακτήρας ενός ανθρώπου εκπέμπει κάτι από τον ίδιο. Διαβάζω & ξαναδιαβάζω τα γράμματά σου. Μοιάζουν να τρέχουν πάνω στο μικρό λευκό τετράγωνο χαρτάκι ή σαν να χορεύουν πάνω σε μια πίστα. Νιώθω να εγκλωβίζομαι ευχάριστα ανάμεσά τους, έτσι όπως δημιουργούν διάφορες εικόνες. Η μέρα θα προχωρήσει με την φυσική σου απουσία αλλά και με το αποτύπωμά σου. Θα προσπαθήσω να το κρατήσω όπως οι πρώτες τοιχογραφίες του ανθρώπου που ανακαλύπτονται σε κάποια σπήλαια & ανασκαφές. Μερικές φορές η απουσία κάποιου μου φαίνεται πιο έντονη από την ίδια την παρουσία. Δεν μπορώ να το εξηγήσω αυτό αλλά το νιώθω. Ίσως κάτι να το εξιδανικεύει. Ίσως όταν κάτι το έχουμε κοντά μας, δίπλα μας να μην το συνειδητοποιούμε στο πραγματικό του μέγεθος. Ίσως έτσι να είμαστε φτιαγμένοι. Το ξαναδιαβάζω και σου γράφω ότι μου λείπεις, ότι μου λείπει η αύρα σου. Ναί μάλλον αυτό πρέπει να είναι. Ότι δεν το αντιλαμβανόμαστε διαφορετικά βρίσκεται σε κάποια άλλη διάσταση. Αισθητή και διάχυτη στην ατμόσφαιρα. Είναι μια μέρα διαφορετική χωρίς την παρουσία σου. Αρνητική και θετική μαζί, γιατί θα ξαναφέρει τον μικρό πόθο της παρουσίας σου πιό έντονο. Ενα κομμάτι της σκέψης μου έχει ήδη τραβηχτεί κοντά σου σαν μικρός δορυφόρος ανίκανος να ξεφύγει από την έλξη. Σε τρία κεφαλαία γράμματα (ΠΣΚ) κλείνεις τρείς μέρες με την ευχή σου να περάσω καλά. Λοιπόν αυτό θα γίνει σίγουρα γιατί το έχω γραπτώς από εσένα. Η διαφορά στις προσλαμβάνουσες από τις αισθήσεις μας έγκειται σε περίεργα πράγματα. Όπως τώρα, εδώ μ' ένα τόσο δα μικρό χαρτάκι να μου κλείνει το μάτι μέσα από τόσα επαγγελματικά έγγραφα και σημειώματα.

μεσημερι

Μια, δυο ώρες το μεσημέρι κλείνω τα παραθυρόφυλλα για να σκοτεινιάζει το δωμάτιο. Μικρές χαραμάδες μόνο αφήνουν λίγο από το φως της μέρας να δημιουργεί κάποιες ανταύγειες. Μ'αρέσει η ησυχία του μεσημεριού το καλοκαίρι με τη σκιά του εσωτερικού χώρου σε αντίθεση με την έντονη ηλιακή ακτινοβολία που επικρατεί έξω. Σαν να περιμένεις μέσα στο καταφύγιο να λήξει ο συναγερμός της κορύφωσης από τη ζέστη. Αναλογίζομαι ότι την ίδια στιγμή από το άλλο ημισφαίριο είναι νύχτα και σκέφτομαι πόσο σχετικά είναι πολλά πράγματα που τα έχουμε ως σταθερά σημεία αναφοράς.

sea

Βάλαμε φωτιά στα φρένα & μας έμεινε το γκάζι.
Κατηφορίζω τη ζεστή άσφαλτο του δρόμου δίπλα σε μια προκυμαία. Kλείνω το κλιματιστικό ανοίγοντας το παράθυρο του αυτοκινήτου κι ο άνεμος εισβάλει ακάθεκτος. Αυξάνω την ταχύτητα απολαμβάνοντας ακόμη περισσότερο τη δυναμική αίσθηση του ανέμου. Προτιμώ πάντα τη φυσική κατάσταση των πραγμάτων. Νιώθω την αύρα της θάλασσας κι ακούω τον ήχο των κυμάτων.
Θέλω να βρεθώ στο ψηλότερο κατάρτι μεταξύ ουρανού και θάλασσας, συνδετικός ορίζοντας ονείρου φαντασίας & αρμυρής πραγματικότητας. Η θάλασσα ο ήλιος κι ο άνεμος σ' ατέλειωτο ταξίδι. Μόνος εκεί ψηλά χωρίς τηλέφωνα & επικοινωνίες. Σαν τον ιπτάμενο ολλανδό στο σεργιάνι του. Μια διαφορετική απόλαυση αγγίζοντας το φεγγάρι τη νύχτα και πρόσωπο με πρόσωπο με τον ήλιο την αυγή.
"Τα βράδια, βάρδια κάνοντας, θα λέγαμε / παράξενες στη γέφυρα ιστορίες, / για τους αστερισμούς ή για τα κύματα, / για τους καιρούς, τις άπνοιες, τις πορείες."

στοχος

Κλείνοντας αλλη μια επίπονη & κουραστική εβδομάδα & προσπαθώντας κάθε φορά και κάθε μέρα να συμβιβάσω κάποια αντίθετα πράγματα, νιώθω τελικά πως είναι μια άνιση μάχη. Τόσο ως προς το χρόνο που ξοδεύεται όσο και προς το περιεχόμενο. Ακόμη περισσότερο, μοιάζει να διεξάγεται χωρίς κάποιο νόημα. Τουλάχιστον ορατό, προσδιορισμένο. Ένας στόχος ας πουμε όπου κάποιος μπορεί να αφοσιωθεί. Αλλά και οι στόχοι συνήθως τροποποιούνται ή επαναπροσδιορίζονται, ή κάτι τέλος πάντων τους κρατάει σε εγρήγορση. Οι στόχοι όμως έχουν και παράπλευρες απώλειες, όπως έχει καθιερωθεί ο όρος, και μια από αυτές είναι η ίδια η ζωή μας, ως προς την ανάλωσή της. Το πέρασμά της. Όπου δεν την ενδιαφέρει κάποιος στόχος, παρά μόνο η καθημερινή της επιβίωση & διεκπεραίωση, χωρίς ιδιαίτερες πνευματικές ανησυχίες & αναζητήσεις.
Η επιδίωξη ενός στόχου και η τελική του επίτευξη δεν ολοκληρώνει κάτι, παρά μεταθέτει σε κάποιον επόμενο και πάει λέγοντας. Η αέναη επιδίωξη και συνεχής ανανέωση ενός προσδιορισμού φαίνεται πως κυριαρχεί στα κύτταρά μας. Όλα όμως αυτοπεριορίζονται μέσα στα γνωστά όρια της γνώσης μας & του πολιτισμού μας γενικότερα. Τί συμβαίνει όμως έξω από αυτά τα όρια; Γιατί κάτι πρέπει να συμβαίνει. Εκτός άν έτσι μας αρέσει να πιστεύουμε, μή μπορώντας να δεχθούμε τα μικρά στενά πλαίσια του γνωστού στις αισθήσεις μας κόσμου.
Κάπως έτσι ήταν το αντικείμενο μιας συζήτησης ένα καλοκαιρινό απογευματινό στο τέλος της μέρας και της εβδομάδας. Καθισμένος όσο πιο αναπαυτικά στην πολυθρόνα του σκηνοθέτη, απλώνοντας τα πόδια μου στο σκαμπώ & πίνοντας ένα δροσερό ποτό, παρακολουθούσα μαζί με την κουβέντα, την αθόρυβη αλλαγή της μέρας με τη νύχτα που πλησίαζε ανάβοντας τ' αστέρια και τα φώτα της πόλης, παράλληλα με τον ανθρώπινο πόθο, αναλογιζόμενος ότι δεν μου προξενεί ενδιαφέρον ένας μακροπρόθεσμος στόχος αλλά κάτι που είναι πάντα κοντινός σχεδόν πλησίον, τόσο που απλώνοντας το χέρι να τον αγγίξω.

αχ oυρανε

Βρίσκομαι ανάσκελα σε μια πορτοκαλί ξαπλώστρα στην ταράτσα ενός σπιτιού. Παρακολουθώ με μικρά ακουστικά τις μελωδικές εκπομπές από το Τρίτο και μέσα από τα σκούρα γυαλιά αφήνω το βλέμμα μου να αιωρείται προς το ατέλειωτο γαλάζιο τ'ουρανού και τ'ακανόνιστα σχέδια που υφαίνουν συνέχεια κάποια άσπρα σύννεφα. Νιώθω για λίγο πως είμαι τελείως μόνος στον πλανήτη και σκέφτομαι πόσο περίεργη εμπειρία θα ήταν αν συνέβαινε ποτέ κάτι τέτοιο. Μάλλον ακόμη πιο έντονο θα είναι το συναίσθημα, τώρα που το ξανασκέφτομαι, το βράδυ. Οι καλοκαιρινές νύχτες προσφέρονται περισσότερο για να ατενίζει κανείς τον ουρανό με τα άπειρα αστέρια που κρύβουν ακόμη καλά τα μυστικά τους. Θα ξαπλώσω λοιπόν και κάποιο βράδυ στην ταράτσα αφοσιωμένος στο άπειρο. Υπάρχει λοιπόν τόσο πολύ άπειρο κι εμείς παραμένουμε στριμωγμένοι & στοιβαγμένοι ο ένας πάνω στον άλλο. Πιστεύω ότι κάποτε θα υπάρχει η δυνατότητα αποίκησης και άλλων πλανητών. Μέχρι τότε όμως η κατάσταση θα παραμένει στριμόκωλη, χειμώνα καλοκαίρι. Έχουμε συνηθίσει άλλωστε, ή μάλλον κάνουμε πως έχουμε συνηθίσει.Τέλος πάντων έχουμε αποδειχθεί αρκετά προσαρμόσιμα όντα σε πολλά πράγματα & καταστάσεις. Ο καθένας προσπαθεί να πείσει τους άλλους ότι είναι έτσι και όχι αλλιώς. Ακόμη κι όταν τα γεγονότα υποδεικνύουν τελείως διαφορετικά πράγματα. Πόσες πιθανότητες έχουμε για μάθουμε την αλήθεια. Ελάχιστες μάλλον. Αλλά πάντα θα υπάρχει ένα ρεύμα αμφισβήτησης & ανυπακοής. Ο δρόμος είναι μάλλον μακρύς ακόμη και δύσκολος κι ο βίος μας βραχύς. Η πορεία όμως συνεχίζεται. Χωρίς διακοπή. Αρκεί να μην κάνουμε κύκλους.

"Ουρανέ, όχι δε θα πω το ναι/ουρανέ, φίλε μακρινέ/πώς να δεχτώ άλλης αγκαλιάς τη στοργή
πώς να δεχτώ, μάνα μου είναι η γη/πώς ν' αρνηθώ της ζωής το φως το ξανθό/αχ ουρανέ πόνε μακρινέ

Κάθε δειλινό κοιτώ τον ουρανό,/το γαλανό κι ακούω μια φωνή,/καμπάνα γιορτινή να με παρακινεί

Κάθε Κυριακή μου λέει να πάω εκεί,/εκεί, εκεί/που χτίζουνε φωλιά/αλλόκοτα πουλιά/στου ήλιου τα σκαλιά

Κάθε δειλινό κοιτώ τον ουρανό,το γαλανό και μια φωνή τρελή/σαν χάδι κι απειλή/κοντά της με καλεί

Κάθε Κυριακή μου λέει να πάω εκεί,/εκεί, εκεί/μου τάζει ωκεανούς/κομήτες φωτεινούς
και ό,τι βάζει ο νους"

[Απο τον αγαπημένο Νίκο Γκάτσο]