εποχικα

Ο Σεπτέμβρης έσερνε ήσυχα ακόμη τη ζέστη του καλοκαιριού. Τα βράδυα του έριχναν κι άλλο ποτό στα ποτήρια κι υπόσχονταν παράταση της χαλαρής συνέχειας στα όρια της εποχής. Ο χρόνος όμως καθοδηγεί όλα, κι έτσι αργά ή γρήγορα θα κλείσουν οι καλοκαιρινές παραστάσεις και παρατάσεις. Προς το παρόν όμως θα τον  χαλαρώσουμε, θα τον παγώσουμε, όπως ο πάγος στο ποτήρι.

"Qui dove il mare luccica / e tira forte il vento / su una vecchia terrazza davanti al golfo di Sorrento / un uomo abbraccia una ragazza / dopo che aveva pianto / poi si schiarisce la voce e ricomincia il canto..."

αποπλους

Περπατώντας ακόμη στην άκρη της θάλασσας, περπατώντας στη γραμμή ενός αποχαιρετισμού, απομακρυνόμαστε.
Απομακρυνόμαστε, όπως ένας Αύγουστος τον Σεπτέμβρη, όπως ένα πλοίο τη στεριά,
"...mais la vie separe ceux que s'aiment / tout doucement, sans faire de bruit / et la mer efface sur le sable / les pas des amants desunis..." [Les feuilles mortes]

Tα σώματα χωρίζουν και η μνήμη απλώνεται στο παρελθόν όπως τα κύματα που αφήνει πίσω του το καράβι μέχρι να ξεθωριάσει στον ορίζοντα. Κι εσύ θα γράφεις ακόμη στο μικρό τραπέζι, δίπλα στην αποβάθρα πίνοντας τον απογευματινό σου καφέ μέχρι να δύσει ο ήλιος στη θάλασσα. Το ταξίδι του έγινε πλέον πιο σύντομο καθώς η μέρα μίκρυνε.
"...we said goodbye / with the smile on our face / now you're alone / you're sad on your own / the truth is we run out of time / now you're looking for me / or anyone like me..." [Koop island blues]