Ως την άκρη τ' ουρανού

"…να γίνομαι άνεμος για τον χαρταετό και χαρταετός για τον άνεμο, ακόμα και όταν ουρανός δεν υπάρχει…." [Ο. Ε.]

Μα εσύ υπάρχεις. Καθημερινά, αδιάλειπτα, σχεδόν βασανιστικά. Ανάλαφρη σαν τον χαρταετό σε επιδέξια χέρια που σε ανεβάζουν στον ουρανό. Με μια πολύ λεπτή, αόρατη κλωστή προσπαθώ να με κρατώ κοντά σου.

Κάποτε δεν είσαι παρά μια λάμψη πίσω από τα ξανθά μαλλιά σου
Κάποτε πάλι ένας αέρας δυνατός που άξαφνα σταματάει έξω από το παράθυρό σου
Γιατί δεν φθάνεις ως εμένα;

ΧΑΙΡΕ ΠΟΤΕ

«Δε με ενδιαφέρει τι θα γίνουν τα ποιήματά μου όταν πεθάνω. Δε με ενδιαφέρει τι θα συμβεί όταν δεν θα ζω. Ο θάνατος είναι απόλυτος. Άμα τελειώνουμε, να τελειώνουμε. Τελεία και παύλα. Όχι αποσιωπητικά. Τα αποσιωπητικά φτάνουν όσο ζούμε. Αν αυτό λέγεται εγωπάθεια, το δέχομαι προθύμως».
[K.Δημουλά]

Συνοδοιπόρος, μέσα από τις ποιητικές της γραμμές, από τις σπάνιες συνεντεύξεις της, από την διακριτική της παρουσία..
[Caesar]

«Τακτοποιημένη ζωή, άτακτα συναισθήματα. Όλοι έχουμε μέσα μας μια άλλη ζωή η οποία ενοχλεί, απαιτεί, παραπονιέται, δεν έζησε.»
[K. Δ.]

Σεμνή παρουσία με αισθητή δημιουργία λέξεων και εικόνων, συναισθημάτων και συμπερασμάτων....
[C.]

«Μόνη, ἐντελῶς μόνη, / περπατώ στο δρόμο / και πέφτω πάνω σε μεγάλα γεγονότα:
Ὁ ἥλιος σὰν ἐπειγόντως νὰ ἐκλήθη ἀπὸ τὴ Δύση / ἀφήνοντας ἡμιτελὲς τὸ δειλινό...
Στο χωρισμό μήτε αντίο / μήτε φιλί.»
[K. Δ.]

Ποιητική και συνάμα ρεαλιστική, όχι και τόσο εύκολος συνδυασμός....
[C.]

 «Η καθημερινότητα είναι καθημερινότητα. Τίποτα δεν την αλλάζει. Ούτε η ποίηση. Έζησα με έναν ποιητή αλλά αυτό είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο. Η ποίηση δεν είναι συνεχής. Επομένως η καθημερινότητα είναι η νικήτρια σε όλα. Μεγάλωσα τα παιδιά μου, ντάντεψα τα εγγόνια μου. Έκανα ενός κοινού ανθρώπου τη ζωή, γιατί έτσι ένοιωθα άλλωστε. Δεν άλλαξε κάτι ότι έγραφα κάποια ποιήματα. Οση φήμη κι αν απέκτησα έμεινα η μαμά, η γιαγιά, ο εαυτός μου..»
 «Δεν ξέρω πως ζουν οι ποιητές. Δεν ξέρω πως ζουν οι άλλοι ποιητές. Δεν έχω συστηματική επαφή με ποιητές, παρά με λίγους φίλους που συμπίπτει να είναι ποιητές.» [Κ.Δ.]

 

Δημιουργική, μετατρέποντας τη ζωή σε ποίηση...
[C.]

«Υπάρχουν στιγμές που ο άνθρωπος θέλει κάποιον να τον αγκαλιάσει χωρίς να υπάρξει συνέχεια. Αυτή η στιγμή του αγκαλιάσματος είναι πάρα πολύ μεγάλη στιγμή, περιεκτική. Η αγκαλιά σε παίρνει ολόκληρο και σε προστατεύει. Σχεδόν δεν έχει σχέση με τον σαρκικό έρωτα.»
[Κ.Δ.]

Τις λέξεις δεν τις διάλεγε, μάλλον την διάλεγαν οι ίδιες...
[C.]

«Ὁ ταχυδρόμος, / σέρνοντας στα βήματά του τὴν ελπίδα μου / μου ῾φερε και σήμερα ενα φάκελο μὲ τὴ σιωπή σου. /  Τὸ ὄνομά μου γραμμένο ἀπ᾿ ἔξω μὲ λήθη. / Η διεύθυνσή μου ἕνας ἀνύπαρκτος δρόμος.»
..............................
«Πολλά θα λεν οι στίχοι αυτοί, / θα δείτε, θα διαβάσετε. / Ο τελευταίος μόνο στίχος τίποτε δεν θα λέει. / Κοιτώντας θλιβερά τους προηγούμενους θα κλαίει…»
 [Κική Δημουλά]

Ο αγιος Φεβρουάριος...

Δεν ανοίγεις καρδιές, / δε ζητάς αγκαλιές, / παράθυρα κλείνεις / γιατί δε μ’ αφήνεις.

Κουδούνια χτυπάω, / παπούτσια χαλάω, / τα κλάματα βάζω, /
με γέλια σ’ αρπάζω.

Είσαι πόρτα κλειστή /  μα θα βρω το κλειδί, είσαι όνειρο / Κι ας κοιμάσαι νωρίς /
κι ας χαλάς τη γιορτή, /
είσαι όνειρο.

Ξέρω αυτή την πληγή / που σου τρώει την ψυχή.
Την έχω περάσει, /  την έχω διαβάσει.

Ξέρω αυτή τη φωτιά / που σε καίει γυμνή
κι αν σου λείπει η βροχή /
εγώ θα στη δώσω.

Είσαι πόρτα κλειστή....

 [Ντινα Πετροπούλου]