Sunday, October 30, 2011

keep walking

Άλλαξα την ώρα από νωρίς και σκέφθηκα τι απλά να γυρίζαμε έτσι το χρόνο πίσω. Έστω και μια ώρα. Για πολλούς ακόμη κι ένα λεπτό θα μπορούσε να ήταν πολύ σημαντικό. Βέβαια ο χρόνος δεν αλλάζει γιατί μάλλον δεν υφίσταται παρά μόνο στο μυαλό μας. Οι πράξεις μας και η αλληλουχία των γεγονότων που αυτές προκαλούν είναι που προκαλούν & τη χρονική εντύπωση, όπως και η εναλλαγή της μέρας με τη νύχτα. Κι αυτή η φάση είναι που μ' αρέσει. Νωρίς λίγο πριν ξημερώσει μια μέρα σαν κι αυτή άνοιξα την πόρτα του σπιτιού και βγήκα στην πρωινή κυριακάτικη ησυχία περπατώντας και σιγοτρέχοντας στους έρημους δρόμους. Μοναδικές στιγμές σαν από κάποιο θρίλερ, ακούω μόνο τα βήματά μου στο ημίφως του συννεφιασμένου ουρανού, και το μυαλό μου αδειάζει από τις καθημερινές σκέψεις & τα ατέλειωτα προβλήματα που μας ακολουθούν. Πότε τρέχω αργά κι άλλοτε γρήγορα σαν να θέλω να δοκιμάσω τις αντοχές μου κι έπειτα πάλι περπατώ σαν φάντασμα λίγο πριν το ξημέρωμα φωτίσει τη μέρα. Επιστρέφω στο σπίτι χαλαρός και το κορμί μου δέχεται μ' ευχαρίστηση το χλιαρό νερό στη ντουζιέρα. Κι έπειτα σου γράφω αυτές τις γραμμές γιατί σκέφτομαι πως υπάρχουμε κι εμείς ανάμεσα σε όλα τα άλλα τα τόσο άγνωστα πλέον που θα μας συναντήσουν στην πορεία μας...

Guests
counter on blogger