άλλο ένα καλοκαίρι...

Διαβάζοντας σ' ένα παραθαλάσσιο στέκι, και ρεμβάζοντας πότε-πότε προς τη θάλασσα, σκέφτομαι ότι τυπικά το καλοκαίρι ...σαλπάρει την τελευταία μέρα του Αυγούστου. Σαν κάποιο πλοίο που θα το συνόδευε ο πλοηγός στην έξοδό του από το β. ημισφαίριο. Γυρνώντας πάλι στην ανάγνωση νιώθω τη φωνή του αγαπημένου Τίτου να διαβάζει "Άλλο ένα καλοκαίρι"

"Για σκέψου να μην πρόφταινα
κι αυτό το καλοκαίρι
να δω το φως ξανά εκτυφλωτικό
να νιώσω την αφή του ήλιου στο κορμί μου
να οσμιστώ δροσερές και χαλασμένες μυρωδιές
να γευτώ γλυκόξινες και πιπεράτες γεύσεις
ν’ ακούω τα τζιτζίκια ως τα κατάβαθα της νύχτας
να καταλαβαίνω τους δικούς μου που αγαπώ
να μην αδημονώ μ’ αυτούς που με στηρίζουν
να σκέφτομαι κι εκείνους που θέλησα να ξεχάσω
να βρίσκω φίλους που έρχονται από μακριά
ν’ αφήνω κι άλλες ζωές να μπαίνουν στη δική μου
να κολυμπάω σε θάλασσες ζεστές
ν’ αντικρίζω φρέσκα σώματα γυμνά
ν’ αναπολήσω έρωτες, να ονειρευτώ καινούργιους
ν’ αντιληφθώ τα πράγματα που αλλάζουν.
Έτσι καθώς το πρόφτασα αυτό το καλοκαίρι
λέω να ελπίζω για προσεχή Χριστούγεννα
για κάποια επόμενη Πρωτοχρονιά
άσε να δούμε και για παραπέρα."

 Τίτος Πατρίκιος [Άλλο ένα καλοκαίρι]

 

"Όλα τα πήρε το καλοκαίρι" κι εγώ πήρα μαζί μου τις τελευταίες γουλιές από τον καφέ που μου σέρβιρε η όμορφη Νικολέτα και τράβηξα κατά τη δύση...

ps...ακόμα ένα καλοκαίρι χωρίς εσένα...

 

μικρή νυχτερινή διαδρομή...

 "Τα μυστικά της θάλασσας ξεχνιούνται στ' ακρογιάλια 

   η σκοτεινάγρα του βυθού ξεχνιέται στον αφρό...."

[Γ. Σ.]

Λίγα αθόρυβα βήματα με γυμνά πέλματα στην νυχτερινή αμμουδιά...

Ήχος ευχάριστος, ρυθμικά επαναλαμβανόμενος σαν να υπακούει σε κάποιον/α αόρατο/η μαέστρο. 

Μερικές σκέψεις που έρχονται και φεύγουν όπως τα νυχτερινά κύματα της θάλασσας.

Είναι οι καλοκαιρινές νύχτες που υπόσχονται ό,τι δεν έφεραν τις άλλες εποχές; 

Είναι η ρυθμική ανακύκλωση του χρόνου που χάνεται όπως τα κύματα μες στην άμμο; 

Είναι οι επιθυμίες που δεν πραγματοποιήθηκαν;

Είναι η μικρή νυχτερινή μουσική;

Ό,τι κι αν είναι ξεχνιούνται στα νυχτερινά ακρογιάλια...

Eine kleine Nachtmusik

If I Could Fly

 

Η εβδομάδα έφθασε στο τέλος της. Είχες παραμείνει μόνη σου στο γραφείο. Παρασκευή σήμερα. Το πρωί με την έναρξη σου έστειλα μια καλημέρα στο email, περισσότερο για να γνωρίζεις ότι και σήμερα είμαι κι εγώ εδώ, κοντά σου, έστω εξ αποστάσεως. Η αλήθεια είναι ότι δεν πολυπίστευα ότι θα απαντούσες και η έκπληξη όταν έφθασε και διάβασα και τη δική σου άμεση και πρωινή καλημέρα πλησιάζοντας στην ακτή, κόντεψα να πέσω με τα ελάχιστα  ρούχα στη θάλασσα."Ξέρεις πόσο πολύ είναι για μένα έστω και μια σου λέξη;" Η τελευταία μέρα της εβδομάδας προχώρησε, χωρίς να χρειαστεί να επικοινωνήσουμε για κάτι. Η λήξη εργασιών όπως μου έγραφες κάποτε, πλησίαζε αργά το μεσημέρι. Η άδειά σου αρχίζει σε λίγο. Ακριβώς στη λήξη και ένα λεπτό, σου έστειλα την εικόνα ενός αετού με τα επιβλητικά φτερά του να πετά και να φεύγει στον ανοιχτό ορίζοντα..... θα μου λείψεις... Συνήθως ο ένας είναι που νιώθει έντονα την απουσία του άλλου.... Να προσέχεις, μου το υποσχέθηκες έ' 

If I could fly Like the king of the sky...

stand by

 

Περίμενε να ξημερώσει. Λαχταρούσε να την ακούσει και πάλι σήμερα. Να τη διαβάσει έστω στην οθόνη του. Να νιώσει για λίγο και πάλι κοντά της. Ευχόταν να προκύψει κάτι, για να επικοινωνήσει μαζί του. Να τον ενημερώσει, να τον συμβουλευτεί, να διαβουλευτεί. ..

Κι εκείνος σαν ναυαγός αναμένει, το στίγμα της, την φωνή της, το μήνυμά της.

"Δεν ξέρω τι της έκανες αυτής της καρδιάς

και ξημεροβραδιάζεται με τ' όνομά σου"

[Ντίνος Χριστιανόπουλος]

Κυματισμοί.....

 

Πάλευε και σήμερα με τα κύματα, κολυμπώντας στην ζεστή αγκαλιά της θάλασσας.......

Τεράστιες ρευστές αγκαλιές τον ανεβοκατέβαζαν στροβιλίζοντας  το σώμα του, μαζί με τις ριπές του ανέμου. Κολυμπώντας όλο και πιο μέσα, απομακρύνονταν από την ακτή κι αφήνονταν στα κύματα να τον λικνίζουν.

Aνάμεσα στο αεικίνητο υγρό στοιχείο και στην ταλάντωση των ορμητικών κυμάτων προσπαθούσε να ξεφύγει από την ακλόνητη ανάμνησή της. Τι μάταιος κόπος. Τα κύματα τα δάμαζε πιο εύκολα και τα απολάμβανε. "Η θάλασσα είναι σαν τον έρωτα: μπαίνεις και δεν ξέρεις αν θα βγείς.." έγραψε ο Ντίνος Χριστιανόπουλος κι εκείνος το αντέστρεψε: "ο έρωτας είναι σαν τη θάλασσα: μπαίνεις και δεν ξέρεις αν θα βγείς". 

Ένιωθε όμως ότι κάποια στιγμή, σαν τον Οδυσσέα θα φθάσει στο νησί των Φαιάκων ναυαγός, γυμνός, εξαντλημένος κι εντελώς μόνος...

 

"Sapore di sale, sapore di mare

che hai sulla pelle, che hai sulle labbra

quando esci dall'acqua e ti viene a sdraiare

vicino a me.... vicino a me.........

Sofia Morgana

Ζεστό αυγουστιάτικο μεσημέρι, με βρίσκει να κάθομαι νωχελικά στη σεζλογκ σ' ένα μπαλκόνι με θέα την γαλήνια θάλασσα. Απολαμβάνω ζεστό καφέ και το ανεπαίσθητο αεράκι χαϊδεύει απαλά τη γυμνή μου πλάτη...

Έφυγες, με την καλοκαιρινή σου άδεια, να πας κάπου με την οικογένειά σου και το καλοκαίρι μου έγινε ακόμη πιο άδειο κι αδιάφορο.

."Καπετάνιε, πάρε με μαζί / να μή βλέπω πως με άλλον ζει.."

Όμως εγώ θα σε "βλέπω", όπως οι ναυτικοί τον αντικατοπτρισμό, όπου εκεί βρίσκεται το φανταστικό παλάτι της ...Fata Morgana.....

και ..."θα μεταλάβω με νερό θαλασσινό, στάλα τη στάλα συναγμένο απ' το κορμί σου / σε τάσι αρχαίο μπακιρένιο αλγερινό..."

Ο καφές μου τελειώνει, η δική σου ανάμνηση πότε;

"Τα καλοκαίρια έχουν πάντα προθεσμία / μα εσύ αιώνιο θα έχεις καλοκαίρι..."

[William Shakespeare]