La petite fille de la mer

Εκεί που σμιγει

Tο φθινόπωρο με τον χειμώνα

Κι η θάλασσα με την ακτή

Εκεί σε βρήκα ναυαγό.

Περπατήσαμε για λίγο μαζί

Εκεί στην άκρη του καιρού

Περπατήσαμε για λίγο μαζί

Μια στιγμή, μια εποχή.

Vangelis (La petite fille de la mer)

Σε λαθος χρονο (Locke)

Τελειωνοντας τη δουλεια του ο Αιβαν Λοκε, (Τομ Χαρντυ) εχει ηδη αρχισει να νυχτωνει. Η προετοιμασια για την υποδοχη ενος τεραστιου ογκου τσιμεντου σε ρευστη κατασταση, τα χαραματα της επομενης μερας, απαιτουσε μεγαλη προσοχη και αφοσιωση στο εργο που συντονιζε ως εργοδηγος. Αλλωστε θα ηταν η μεγαλυτερη θεμελιωση που εγινε μεχρι τοτε σε ιδιωτικη κατασκευη. Ο Αιβαν μπαινει στο αυτοκινητο του για να φυγει και φθανει στη διασταυρωση, περιμενοντας να αλλαξει το φαναρι, εχοντας αναψει ηδη το φλας για την επικειμενη στροφη. Η ενδειξη γινεται πρασινη, ο Αιβαν ομως δεν ξεκινα, το φορτηγο πισω του αρχιζει να κορναρει και να αναβοσβηνει τα φωτα, τα δευτερολεπτα περνουν και ξαφνικα παιρνει την αποφαση κι αλλαζει πορεια. Στο ανοικτο τηλεφωνο του αυτοκινητου ακουγεται μια γυναικεια φωνη απο καποιο μαιευτηριο κι ο Αιβαν, λεει οτι σε μια ωρα περιπου θα βρισκεται κι ο ιδιος εκει, προσπαθωντας να καθησυχασει τη γυναικα που προκειται να γεννησει σε λιγο. Το ταξιδι εχει ξεκινησει ηδη για τα καλα, ενα νυχτερινο ταξιδι σ΄εναν πολυσυχναστο αυτοκινητοδρομο. Ο Αιβαν οδηγει και θα προσπαθει να συντονιζει ταυτοχρονα τρεις διαφορετικες καταστασεις. Θα επικοινωνει με την οικογενεια του στο σπιτι οπου τον περιμενουν τα δυο παιδια του και η γυναικα του για να παρακολουθησουν το ματς στην τηλεοραση  ολοι μαζι, προσπαθωντας να εξηγησει οτι δεν θα ερθει αποψε το βραδυ, προκαλωντας ετσι τις δικαιολογημενες αποριες ολων τους. Ο Αιβαν ομως πρεπει να ανακοινωσει και στον βοηθο του οτι αυριο το πρωι δεν θα βρισκεται μαζι του για να ελεγξει την τεραστια παραλαβη του ρευστου τσιμεντου για τα θεμελια της κατασκευης, προκαλωντας κι εδω τη δικαιολογημενη ανασταστωση του. Με την απολυτη ψυχραιμια που τον διακρινει και το αντιλαμβανομαστε στη φωνη του, θα δινει τις απαραιτητες οδηγιες, σε συνεχη τηλ/κη επικοινωνια και μαζι του. Οταν ομως θα ενημερωσει και τον προισταμενο του στην εταιρεια τα πραγματα γινονται ακομη πιο δυσκολα για τον ιδιο. Η γυναικα του δυσκολευεται να τον κατανοησει οταν προσπαθει να της εξηγησει για πιο λογο συμβαινει αυτο. Το ταξιδι συνεχιζεται με τον Αιβακ να συνομιλει διαδοχικα καθ' ολη τη διαρκεια του, με ολους τους "δαιμονες" της ζωης του, κρατωντας σταθερα το τιμονι των επιλογων του και των αποφασεων του, προσπαθωντας να κανει αυτο που εκανε παντοτε μεχρι τωρα, δηλαδη το σωστο. Ποιο θα ειναι ομως το κοστος μεχρι το τελος του ταξιδιου; γιατι οπως επισημαινει καποια στιγμη και στον βοηθο του: "κανεις ενα λαθος, ενα γαμημενο λαθος κι ο ολος κοσμος καταρεει γυρω σου"
Ενα διαφορετικο ταξιδι εξελισσεται με τον πρωταγωνιστη να κραταει σχεδον μονος του ολη τη ροη της ιστοριας που διαδραματιζεται σε πραγματικο χρονο παραλληλα με τη διαρκεια της ταινιας.
Ας ανοιξουμε νοερα την πορτα του συνοδηγου κι ας ταξιδεψουμε μαζι με τον Αιβαν Λοκε σ' αυτο το ξεχωριστο ταξιδι που θα μας μεινει αξεχαστο!

περπατωντας στη βροχη

Πόσο θυμωμένη πέφτει η βροχή
Βρέχει απο το πρωί
Όπως τότε
Την τελευταία μέρα
Που είμασταν μαζί
Κάτω από την ιδια ομπρέλα
Λες γι αυτό να είναι τόσο
Θυμωμένη σήμερα

«Mr Morgan’s Last Love»

Ο Μάθιου Μόργκαν (Μάικλ Κέιν) είναι ένας αμερικανός καθηγητής της φιλοσοφίας και ζει μόνος στο Παρίσι, σ΄ένα ωραίο διαμέρισμα. Εχουν περάσει ήδη τρια χρόνια από τον θάνατο της αγαπημένης του συζύγου και προσπαθεί να συνηθίσει τη ζωή του χωρίς εκείνη, ενώ τα δυο παιδιά του βρίσκονται στη Αμερική με τις δικές τους οικογένειες. Έχοντας περισσότερο χρόνο στη διάθεσή του απ' όσο χρειάζεται, όπως λέει ο ίδιος, κάνει καθημερινούς περιπάτους χωρίς ενδιαφέρον για τη ζωή του. Άλλωστε πακετάρει τα βιβλία του για να τα δώσει.
Κάποια μέρα γνωρίζει τυχαία την όμορφη Πολίν,(Κλεμάνς Ποεζί) μια νεαρή δασκάλα χορού, η καθημερινότητα αποκτά ενδιαφέρον κι ο απλός κι ανιδιοτελής χαρακτήρας της τον γοητεύει. "Υπάρχει στα πάντα μια ρωγμή κι έτσι μπαίνει μέσα το φώς"και στον δικό του κόσμο η ρωγμή είναι η Πολίν. Κάνουν μαζί τους περιπατους και παρά τη διαφορά ηλικίας αναπτύσσεται αμοιβαία έλξη μεταξύ τους. Ο Ζιρωντού* είπε ότι "Μπορεί να σου λείπει ένας άνθρωπος ακόμα κι αν έχεις αμέτρητους ανθρώπους γύρω σου. Αυτοί οι άνθρωποι είναι σαν κομπάρσοι θολώνουν την όρασή σου σαν σύννεφο. Είναι ασήμαντοι. Είναι ένας ανεπιθύμητος περισπασμός. Κι έτσι αναζητάς τη λήθη στη μοναξιά. Αλλά με τη μοναξιά απλώς μαραζώνεις"
"Έπαψα να κοιτάζω τα βιβλία μου" λέει ο Μάθιου, "όταν έπαψα ν' αγαπάω τη ζωή" και η Πολίν τον ρωτάει γιατί
"Δεν αγαπάς την ίδια τη ζωή. Αγαπάς μέρη, ζώα, ανθρώπους, αναμνήσεις, φαγητά, τη λογοτεχνία τη μουσική. Μερικές φορές γνωρίζω κάποιον που απαιτεί όλη την αγάπη που έχεις να δώσεις. Κι αν τον χάσεις νομίζεις πως θα πάψουν να υπάρχουν κι όλα τα άλλα. Αλλά τα πάντα συνεχίζουν..."

Δεν είναι μόνο οι εξαιρετικοί διάλογοι που έχουν ενδιαφέρον σ'αυτή την ταινία και η εξέλιξή της στη συνέχεια, αλλά και η ατμόσφαιρα που σε κάνει να βρίσκεσαι κι ο ίδιος κάπου εκεί μέσα σαν κομπάρσος, σαν ακροατής και εν τέλει σαν πραγματικός θεατής της έβδομης τέχνης.

Το φιλμ είναι βασισμένο στο βιβλίο της Γαλλίδας ηθοποιού και συγγραφέα, Φρανσουάζ Ντορνέρ, «La Douceur Assassine»

*O Ζαν Ζιρωντού (Hippolyte Jean Giraudoux, 1882 – 1944) ήταν Γάλλος μυθιστοριογράφος, δοκιμιογράφος, θεατρικός συγγραφέας και διπλωμάτης. Θεωρείται από τους σπουδαιότερους Γάλλους δραματουργούς του Μεσοπολέμου. Το έργο του διακρίνεται για την κομψότητα του ύφους και την ποιητική φαντασία. Κυρίαρχο θέμα στα έργα του είναι οι σχέσεις ανδρών-γυναικών ή σε ορισμένες περιπτώσεις ένα απραγματοποίητο ιδανικό.(wikipedia)

en passant

Λιγες οι μερες που μ' αρεσουν

Σαν τις στιγμες που περνουν

Βιαστικα εξω απο ενα παραθυρο

Κι ειναι εκεινες οι στιγμες

Που εχουν τη μορφη σου