κονσερτο για μια φωνη

"...τα σύννεφα στο Παρίσι είναι πιο ζωντανά, πιο ανάγλυφα απ' οπουδήποτε στη Μεσόγειο - τόσο πιο ζωντανά όσο πιο μοναχικός ο παρατηρητής τους, τόσο πιο έμψυχα όσο πιο φθαρμένο και γκρίζο το παράθυρο που τα πλαισιώνει, τόσο πιο ανάγλυφα όσο πιο ακινητοποιημένη από μελαγχολία η ζωή στη Γη. Τέτοια σύννεφα μόνο καταιγίδα μπορεί να επιφυλάσσουν ακόμα κι όταν δεν εκδηλώνεται. Η απουσία που βουβά αντικατοπτρίζουν μόνο απειλητική μπορεί να είναι και θυελλώδης..." [Δ. Κονδυλάκη]

Οι σκέψεις μου είναι ελεύθερες να τρέξουν & να ξεφύγουν από το μικρό χώρο που μου αναλογεί σε κάποιο γραφείο ή σε κάποιο δωμάτιο. Ενα παράθυρο είναι αρκετό για να ξεχυθούν στον ουρανό και να χαθούν αθόρυβα πάνω από την πόλη. Ανάταση ψυχής και προσμονή.
Κάποτε άκουγα τη φωνή σου που ταξίδευε στον αέρα κι έφερνε κοντά μου τα λόγια σου & τις σκέψεις σου. Ακόμη περισσότερο. Ήσουν ολόκληρη μια φωνή. Ζεστή & σταθερή, τρυφερή & ερωτική. Λόγια και κείμενα που θέριευαν την φαντασία μέσα στην ησυχία της νύχτας και σ'έφερναν δίπλα μου, να μου διαβάζεις όλα εκείνα που μου αρέσουν και να τα συνοδεύεις με τις υπέροχες μουσικές σου επιλογές. Πόσα μου έμαθες & σε πόσους νυχτερινούς ουρανούς με ταξίδεψες. Ήσουν ο νυχτερινός άγγελος που μ'έπαιρνε στις φτερούγες του και δεν θα'φευγες δίχως να έκλεινες τα βλέφαρά μου, διαχέοντας το όνειρο μέσα στην πραγματικότητα...