διαδρομες

"Φύσηξε ο Βαρδάρης και καθάρισε / Ήλιος λες και τελείωσε ο χειμώνας / Βγήκα μια βόλτα και μπροστά της βρέθηκα / Στάθηκα κι απόμεινα κοιτώντας / Φλόγες ζωηρές που τρεμοπαίζουνε / τα ρούχα, τα μαλλιά της στον αέρα / Στη στάση πέρα-δώθε σπινθηρίζουνε / τα δυο της μάτια, κάρβουνα αναμμένα / Πριν να σε χορτάσουνε τα μάτια μου / σε άρπαξε θαρρείς το λεωφορείο / κι έμεινα να κοιτώ καθώς χανόσουνα / κι έφτανε ως το κόκαλο το κρύο"
[N. Παπαζογλου]

Δεν μπορώ να πω ότι έχω ιδιαίτερη όρεξη τα πρωινά, ακόμη περισσότερο τα δύσκολα χειμωνιάτικα. Κι όταν έχεις να κάνεις με επαναλαμβανόμενες διαδικασίες απασχόλησης τίποτα δεν προοιωνίζει κάτι διαφορετικό για να μου φτιάξει τη μέρα όπως λένε. Εκτός εάν εμφανιστεί η καλή νεράιδα ξαφνικά. Σχεδόν από το πουθενά. Εκεί που δεν το περιμένεις. Σε μια στάση της ζωής. Ανύποπτος σε ανύποπτο χρόνο και τόπο. Έστω και για λίγο. Σαν μια οπτασία από το παρελθόν, που είναι πάντα παρών τελικά. Γιατί όλα και όλοι εξακολουθούν να κινούνται και να υπάρχουν κάπου γύρω μας. Να μας παρακολουθούν από μακριά, από κοντά, δεν έχει σημασία. Ας είναι. Έτσι όπως περίπου το περιέγραψε κι ο Ν. Παπάζογλου σ' ένα μικρό ενσταντανέ, έστω και στις λεωφόρους του διαδικτύου...