Αλεξαντερ Μακ Κουιν
Μου προξένησε ιδιαίτερη εντύπωση και απορία γιατί ένας άνθρωπος που ενώ η ξέφρενη πορεία του προς την επιτυχία εξασφαλίζεται με την διεθνή αναγνώρισή του και αποδοχή, δίνει τέλος στη ζωή του πρόωρα και στην ηλικία των σαράντα ετών. Όπως συνέβη πρόσφατα και με τον διάσημο σχεδιαστή Αλεξάντερ ΜακΚουίν που διακρίθηκε, αναγνωρίστηκε τόσο στο σχεδιασμό ρούχων όσο και στις πρωτότυπες αλλά και ανατρεπτικές παρουσιάσεις του.
Ποιό είναι λοιπόν εκείνο το κρίσιμο σημείο που ανοίγει διάπλατα την πόρτα της εξόδου απο μια ζωή που τα έχει κατακτήσει σχεδόν όλα;
Ενός ανθρώπου που ήταν ιδιοφυΐα στη δουλειά του αλλά λατρεύτηκε και για την πορεία του.
Labels: Ξεχωριστοί
posted by Caesar @ 2/20/2010 11:08:00 PM
5 Comments
5 Comments:
Άκουσα για το θάνατό του, αλλά δεν ήξερα ότι αυτοκτόνησε. Τα αίτια της αυτοκτονίας μπορεί να είναι πολλά, από χημική ανισορροπία μέχρι αφόρητη μοναξιά... Οι διάσημοι αποτελούν άλλη κατηγορία από μόνοι τους ως προς τα αίτια, νομίζω...
Aπιστευτη μοναξια αισθανονται ολοι αυτοι οι επωνυμοι.Νιωθουν οτι τα ατομα που τους πλησιαζουν δεν ειναι ειλικρινη ως προς τα αισθηματα.Ισως παλι για να μπορεσουν να δημιουργησουν χρησιμοποιουν ουσιες με τις αναλογες παρενεργιες.Πιθανον να μην ηθελε να αυτοκτονησει.Μια λαθος δοση ομως εφερε τα αντιθετα αποτελεσματα.Κριμα!
@ 3pd,
Δύσκολη υπόθεση μάλλον η ισορροπία στη ζωή μας, σε όποια κατάσταση κι αν βρισκόμαστε αν και το κόστος της διασημότητας ενίοτε είναι υπερβολικό!
@ likeraki,
Εύστοχα νομίζω κι εγώ ότι το προσεγγίζεις, ως προς τα ειλικρινή συναισθήματα του περιβάλλοντός τους και, "όπως φάνηκε επηρεάστηκε βαθύτατα το 2007 από την αυτοκτονία της εκκεντρικής στιλίστριας Ιζαμπέλα Μπλόου, η οποία τον στήριξε ιδιαίτερα στον ανταγωνιστικό κόσμο της μόδας. Λέγεται ότι ο θάνατος της μητέρας του, στις 2 Φεβρουαρίου του 2010 έπειτα από μακρά ασθένεια ήταν η χαριστική βολή." Μια ματιά στη ζωή και στην καριέρα του ανατρεπτικού σχεδιαστή.
Εμένα πάλι,σχεδόν καθόλου απορία και εντύπωση δε μου προξένησε.Μου ήταν όμως θλιβερό ιδιαίτερα όταν άκουσα την είδηση,σα να μην ήθελα να το ακούσω.Κανείς δε μπορεί να μας αγγίξει,βαθιά,μέσα μας.Θα υπάρχει πάντα ένα κομμάτι κρυφό,κρυμμένο,ίσως παραμελημένο,ίσως το πιο αυθεντικό μας,που κάθε φορά που κλείνουμε την πόρτα πίσω μας και τα φώτα,βγαίνει στην επιφάνεια.Το ολοδικό μας κομμάτι,το χωρίς πέτσα.Ο εαυτός μας γυμνός από μέσα.Είναι τόσο ευάλωτος...
@ ο/θ/π/κ,
Όλοι έχουμε κάποιο ευάλωτο σημείο εννοείς. Αλλά συνήθως το προστατεύουμε. Μέχρι τελικής πτώσης ίσως...
Post a Comment
Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home