anakiklosi

Με το ξεκίνημα της μέρας αρχίζει να τρέχει το πρόγραμμα αλλά και να μας τρέχει.
Τα ωραιότερα όμως είναι εκτός προγράμματος. Όπως εσύ.
Το ξαφνικό & ευχάριστο μήνυμα που έρχεται από 'κει που δεν το περιμένω.
Που ανατρέπει & εκτρέπει την τροχιά της μέρας.
Που αλλάζει το στόχο & μεταθέτει τα deadlines λίγο πριν εκπνεύσουν & μας εκπνεύσουν.
Όλα σχεδόν ανακυκλώνονται εκτός από τη δική σου παρουσία/απουσία.
Η μέρα προχωράει μαζί μας ανελέητα, και μ' αρέσει ότι "επικοινωνούμε" κατά κάποιο τρόπο κατά τη διάρκειά της.
Υπάρχει μια ασυνήθιστη γοητεία στην ...απόσταση της επικοινωνίας.
Σε λίγο θα πιεις τον καφέ σου & θα συχρονιζόμαστε στις γουλιές μας.
Παράλληλα θα συνεχίζουμε το πρόγραμμα της μέρας, της εβδομάδας...
Παράλληλα θα συνεχίζονται και οι ζωές μας ....σαν τις ράγες της γραμμής ενος τρένου.

σηματα καπνου

Αναρωτιέμαι αν υπάρχεις πραγματικά.
Κι αν ναι, πού να βρίσκεσαι;
Πώς θα σε συναντήσω;
Εστω για λίγο.
Θα περιμένω.
Ετσι κι αλλιώς όλα είναι συμπτώσεις.
Δρόμοι & διαδρομές δαιδαλώδεις.
Επιλογές που δημιουργούν άλλες επιλογές.
Σήματα καπνού, φωνές & ψίθυροι μέσα από τοίχους και πόρτες.
Τόποι & πρόσωπα που φεύγουν με ταχύτητα δίπλα από το παράθυρο ενός τρένου.
Ζωές σταθμοί, για αναχωρήσεις και αφιξεις.
Μέχρι να χαθείς στο σκοτάδι σαν φευγαλέα οπτασία...

παραλληλες πορειες

Oι αγάπες μου λείπουν. Όπως κι εγώ. Είναι σ/κ και είναι μαζί με τους αποκλειστικούς αγαπημένους τους. Θα ξανάρθουν πάλι όταν θα ξεκινήσει η εβδομάδα με τις εξωτερικές υποχρεώσεις και τότε θα ξανασμίξουμε. Θα ακούσω και θα διαβάσω τις εντυπώσεις τους, τις επιθυμίες τους & τις ελπίδες τους, τα παράπονά τους από τη ζωή τους. Θα πούμε για ό,τι μας άρεσε, από τις ταινίες και τα βιβλία που προλάβαμε να δούμε και να διαβάσουμε. Θα κλάψουμε και θα γελάσουμε με όσα τους συμβαίνουν και με όσα περίμεναν ότι θα συναντήσουν στη ζωή τους, αλλά αυτή τα έφερε αλλιώς. Θα τραγουδήσουμε πολλές φορές μαζί με την Ελευθερια: εδώ στου δρόμου τα μισά / έφτασε η ώρα να το πω / άλλα είναι εκείνα που αγαπώ / γι' αλλού γι' αλλού ξεκίνησα" και θα μοιράσουμε τη ζωή μας σε ό,τι πραγματικά αξίζει ν' αγαπάμε, γιατί ο έρωτας είναι περίεργος κι αν τον αφήσεις ελεύθερο θα σε αναποδογυρίσει που λένε, κι άντε μετά να τα μαζέψεις, κι έπειτα, ξανά πάλι με τον ύμνο της Ελευθερίας να τραγουδάμε σε κάποιο στέκι "άλλο δράμα δεν θα ζήσω / φτάνει αυτό τ' αποψινό / κι άμα πιώ κι άμα μεθύσω παρηγόρα με" Κι έτσι θα περάσουμε πάλι τη βδομάδα, και τον χειμώνα που έρχεται, ισορροπώντας ανάμεσα σε διχασμένες αγάπες & ζωές, άνάμεσα στις επαγγελματικές μας υποχρεώσεις και στις οικογενειακές. Προσπαθώντας να είμαστε εντάξει στους περισσότερους άν όχι σε όλους, σε μια πορεία λίγο πολύ κοινή για όλους μας.

νυχτερινο τρενο για τη λισαβονα

"Aν πράγματι δεν μπορούμε να ζήσουμε παρά ένα μικρό μόνο μέρος όσων έχουμε μέσα μας - τότε τί γίνεται με τα υπόλοιπα;"
Σε κάποιους ίσως έρθει μια μέρα που θα αλλάξει τα πάντα στη ζωή τους. Μια μέρα που θα αρχίζει όπως αμέτρητες άλλες μέχρι τότε. Έτσι λοιπόν έφθασε και η μέρα που άλλαξε τα πάντα στη ζωή του Ράιμουντ Γκρεγκόριους. Ως κλασικός φιλόλογος είχε καταπληκτικές γνώσεις από την αρχαία ελληνική & λατινική γραμματεία, αλλά κι όλα τα αρχαία εβραϊκά κείμενα, γι αυτό και οι συνάδελφοί του στο Γυμνάσιο τον αποκαλούσαν μεταξύ τους "πάπυρο". Όλα όμως άρχισαν έπειτα απο μια αναπάντεχη συνάντηση με μια αινιγματική γυναίκα ένα πρωινό, στη γέφυρα Κίρχενφελντ που η μητρική της γλώσσα ήταν τα πορτογαλικά portugues. Αναζητώντας τη μυστηριώδη γυναίκα απο την Πορτογαλία, σ'ένα παλαιοβιβλιοπωλείο ανακαλύπτει ένα βιβλίο με τίτλο "Um ourives das palavras" (Ενας χρυσοχόος των λέξεων) που το έγραψε κάποιος Αμαντέο Πράντου και, η αναζήτηση μόλις αρχίζει... "Γιατί οι λέξεις είχαν δύναμη'μπορούσαν να βάλουν έναν άνθρωπο σε κίνηση ή να τον σταματήσουν' μπορούσαν να τον κάνουν να κλάψει ή να γελάσει. Απο μικρός το 'βρισκε αινιγματικό...
πού την έβρισκαν αυτή τη δύναμη οι λέξεις; Μήπως ήταν μαγικές;"
κι εδώ μάλλον, σ'αυτή τη διαπίστωση βρίσκεται η εξήγηση, πώς ένα βιβλίο 557 σελίδων γίνεται τόσο ελκυστικό, που δεν μπορούσα να το αφήσω πριν φθάσω μέχρι το τέλος! "
Αφήνοντας λοιπόν μια ζωή που τα βήματά της, σταθερά ίδια ακολουθούσε εδώ και χρόνια, αποφασίζει να ταξιδέψει σε μια άλλη άγνωστη χώρα, ακολουθώντας το ...ένστικτό του,
"κυριεύοντάς τον ένα ανησυχητικό και συνάμα λυτρωτικό συναίσθημα: ότι για πρώτη φορά, σε ηλικία πενήντα εφτά χρόνων, ήταν έτοιμος να πάρει τη ζωή του στα δικά του χέρια"
"Υπήρχαν άνθρωποι που διάβαζαν - και υπήρχαν και οι άλλοι. Και δεν αργούσες να ξεχωρίσεις τους αναγνώστες από κείνους που δε διάβαζαν ποτέ τους..."
Γιατί ο Γκρεγκόριους ήταν ένας άνθρωπος που του άρεζε πάρα πολύ το διάβασμα, και προσπαθώντας να συναντήσει τον συγγραφέα που τον συγκλόνιζε με τα γραπτά του, ανακαλύπτει τον ίδιο του τον εαυτό σ' ένα ταξίδι που ξεκίνησε με το "Νυχτερινό τρένο για τη Λισαβόνα"

"Να ζεί κανείς τη στιγμή: ακούγεται τόσο σωστό και τόσο όμορφο, έγραψε ο Πράντου σε μια από τις σύντομες σημειώσεις του, αλλά όσο περισσότερο το εύχομαι και το θέλω, τόσο λιγότερο καταλαβαίνω τι σημαίνει."

καθημερινο

Η εβδομάδα ξεκίνησε ήδη.
Η μέρα προχώρησε αρκετά.
Κοιτάζω για λίγο έξω από το παράθυρο του γραφείου.
Κοντεύει μεσημέρι.
Σε σκέφτομαι, καθώς σε διαβάζω για λίγο, ανάμεσα στα χαρτιά μου.
Πώς να περνάς τις μέρες σου.
Κοιτάζω κάπου απέναντι "Μια νέα κοπέλα άνοιξε το παράθυρο & χαμογέλασε στη θάλασσα..."
Μεσημέρι, σχεδόν απόγευμα, θα πάρω το δρόμο της επιστροφής...

διεξοδος

Πρωινό κι ετοιμάζομαι για ταξίδι με αυτοκίνητο. Η προεργασία για μια διαδρομή διαφορετική από τις συνηθισμένες κι επαναλαμβανόμενες, δημιουργεί μια μικρή έξαψη που χρειάζομαι σε κάποιες δόσεις. Η έξοδος σε μια εθνική οδό, η αφοσίωση στο δρόμο, οι σύντομες & διαρκείς εναλλαγές του περιβάλλοντος, με οδηγούν έξω από τα στενά πλαίσια της προσωπικής μου ζωής.
Ο δροσερός αέρας που αφήνω να περνάει από το παράθυρο δεν συγκρίνεται με κανένα τεχνητό μέσο κλιματιστικού. Είναι αναζωογονητικός, ορμητικός, αληθινός & η παρουσία του θορυβώδης.
Αφήνοντας πίσω τη μικρή μας πόλη, διαπιστώνω ευχάριστα πόσο γοητευτική είναι η ατμόσφαιρα έξω από τα συνηθισμένα βήματα και δρώμενα.
Ας είναι όμως, κάθε περιβάλλον έχει τα δικά του, όπως και κάθε άνθρωπος, αρκεί να μπορείς να ταυτίζεσαι ή να συντονίζεσαι μαζί του, μερικές φορές...

επομενη μερα

Αλλάζω τη μέρα στο ημερολόγιο πριν τελειώσει η προηγούμενη.
Δεν μπορώ να περιμένω άλλο για να εκπνεύσει εντελώς.
Ότι είχε να δώσει το έδωσε, σκέφτομαι και ρίχνω στο καλάθι το χαρτάκι της.
Ας ετοιμάζεται η επόμενη... άλλωστε μια καινούργια μέρα πάντα κάτι κρύβει, καινούργιες υποσχέσεις & εκπλήξεις.
Ανυπομονώ να τις συναντήσω & να τις γνωρίσω.


"Χαράζει η μέρα και η πόλη έχει ρεπό
στη γειτονιά μας καπνίζει ένα φουγάρο
κι εγώ σε ζητάω σαν πρωινό τσιγάρο
και σαν καφέ πικρό...."
[Αλκης Αλκαιος]

San Pedro port

"...τώρα πίνω μόνος μεσ' στο ήσυχο δωμάτιό μου στο δεύτερο πάτωμα που βλέπει το λιμάνι του San Pedro / είμαι άραγε εγώ ο τελευταίος των τελευταίων; αρχαία φαντάσματα αιωρούνται μέσα κι έξω απ' αυτό το δωμάτιο / μόλις που μισοθυμάμαι τα πρόσωπά τους / με κοιτάζουν, οι γλώσσες τους κρέμονται έξω / σηκώνω το ποτήρι μου προς το μέρος τους / παίρνω ένα πούρο, το κολλάω στη φλόγα του αναπτήρα μου/ ρουφάω βαθιά και να μια λάμψη γαλάζιου καπνού καθώς στο λιμάνι ένα πλοίο βαράει τη σειρήνα του. Μοιάζουν όλα με μια καλή παράσταση, καθώς αναρωτιέμαι πάλι: τι γυρεύω εγώ εδώ;"
[Charles Bukowski]

θα ξαναρθεις...

...................................
Έφυγες μαζί με το καλοκαίρι & άλλαξε το τοπίο,
σαν να πήρες μαζί σου μια ολόκληρη εποχή.
Έφυγες όπως η άμπωτις,
με τα νερά να υποχωρούν
αφήνοντας τα σημάδια μιας χίμαιρας
πάνω στην υγρή άμμο και στη νωπή ανάμνησή μου.
Ο άνεμος τώρα δυναμώνει & θέλει να πάρει μαζί του
τη φωνή σου και τα τελευταία φιλιά που μου στέλνεις καθώς απομακρύνεσαι.
Φωνάζω πιο δυνατά κι ο ήχος χάνεται μαζί σου στον ορίζοντα.
Νομίζω ότι ακούω το γέλιο σου, & κάτι σαν... θα ξανάρθω..
Ακούω & βλέπω τους γλάρους να χορεύουν στον ουρανό... κι είναι σαν να πετάς μαζί τους..
.....
Χωρίς τη δική σου παρουσία όλα μοιάζουν ακίνητα, σαν το τελευταίο καρέ στην οθόνη όταν πέφτουν οι τίτλοι του τέλους.

Mon melleur ami

Παρακολουθούσα χαλαρά στη μικρή οθόνη, χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον, τις προεκλογικές εκστρατείες και τις πολιτικοαναλύσεις στα πάνελς, όταν άρχισε ξαφνικά να παίζει το DVD μια ταινία που είχα μέσα σ'αυτό!

Είναι ένας έμπορος έργων τέχνης, αντικέρ (Ντανιέλ Οτέιγ) και θεωρείται επιτυχημένος στον χώρο του. Προσοχή όμως, στον επιχειρηματικό τομέα. Ο ίδιος είναι διαζευγμένος και ζεί με την κόρη του που είναι αποξενωμένη. Ο χρόνος είναι γεμάτος, από συναντήσεις, γεύματα εργασίας, εκθέσεις έργων τέχνης, γκαλερί, πλειστηριασμοί κλπ.
Ώσπου εντελώς συμπτωματικά κάποια στιγμή, που φαίνεται να ξεκινά σε κάποιον πλειστηριασμό, "χτυπάει" σε υψηλή τιμή έναν αρχαίο ελληνικό αμφορέα όπου ο ιδιοκτήτης του είχε ρίξει μέσα τα δάκρυά του έπειτα από την απώλεια του καλύτερου φίλου του. Πιθανόν πρόκειται για τον Αχιλλέα & τον Πάτροκλο. Όταν λοιπόν σε κάποιο επαγγελματικό γεύμα περιστρέφεται η συζήτηση γύρω από τη φιλία με τη συνέταιρό του η οποία συζεί με κάποια κολλητή της, & τίθεται ένα στοίχημα για να αποδείξει ότι έχει κάποιον πραγματικό φίλο στη ζωή του ο αντικέρ, αρχίζουν τα δύσκολα αλλά και ένα ωραίο ταξίδι στο θέμα της φιλίας στη σύγχρονη κοινωνία.
Οι οδυνηρές διαπιστώσεις οι αποτυχίες & οι απαγοητεύσεις ακολουθούν η μία την άλλη όταν προσπαθεί να εντοπίσει τον πραγματικό του φίλο, ανάμεσα σε παλιούς συμμαθητές του ή συνεργάτες & συναδέλφους του και τον φέρνει κοντά σ' έναν πρόσχαρο & ξεχωριστό τύπο (Ντάνι Μπουν)που εργάζεται ως οδηγός ταξί, η σύζυγος του οποίου έχει φύγει με τον καλύτερό του φίλο (χε, χε)

"Πάντα τα ίδια. Γνωρίζουμε κόσμο, δενόμαστε μαζί τους και μετά δεν τους ξαναβλέπουμε. Η φιλία δεν υπάρχει.
-Μα πώς το λέτε αυτό; Εσείς γίνεστε αμέσως φίλος με όλους!
-Με όλους ίσον με κανέναν. Πιστέψτε με, είμαστε πάντα μόνοι."

Η προθεσμία για το στοίχημα με έπαθλο το αρχαιοελληνικό βάζο δημιουργεί απρόβλεπτες καταστάσεις, εναλλασσόμενες με χιούμορ αλλά & μελαγχολικές στιγμές που αποδεικνύουν ότι μια πραγματική φιλία είναι κάτι που δεν εξαγοράζεται!

"Κάποιος είπε: "Δεν υπάρχει αγάπη, μόνο αποδείξεις αγάπης"
Μόνο που ισχύει ακριβώς το αντίθετο. Δεν υπάρχουν αποδείξεις, μόνο αγάπη."

Σε σκηνοθεσία του Πατρίς Λεκόρντ

ps:
ένα ενδιαφέρον πόνημα για τη φιλία: http://sefb.netfirms.com/filia.htm

Night Windows

Edward Hopper/ Night Windows

Απόψε θα σου αφήσω τη νύχτα κι εγώ θα χαθώ μέσα στους δρόμους της. Θα δεις για λίγο τα κόκκινα φώτα καθώς απομακρύνονται μέχρι να χαθούν εντελώς από τα μάτια σου. Το βλέμμα σου θα είναι η τελευταία μου ανάμνηση και τώρα, τώρα που είμαι ήδη μακρυά σου η απουσία σου είναι έντονη και βασανιστική.
Δεν θέλω να σβήνει κάτι μόνο του, προτιμώ να το κλείνω στην ώρα του. Ποιά είναι η κατάλληλη στιγμή γι αυτό, είναι κάπως βιαστικό, ή μήπως άργησε πολύ.
Θα χαθώ ξανά στις έννοιες και τις φροντίδες της ζωής κι όλα θα ξαναγίνουν το ίδιο, πληκτικά, σταθερά & μάλλον βαρετά.

To the Lighthouse

Μια από τις μικροαπολαύσεις των καλοκαιροδιακοπών είναι και η ανάγνωση. Έχοντας πάντα κατα νου όπου κι αν βρίσκομαι, προσπαθώ να διαβάσω έστω και λίγες γραμμές αγαπημένων έργων. Όπως και τώρα που βρέθηκα για λίγο προσκεκλημένος σε κάποιο σπίτι, περιεργάστηκα τη βιβλιοθήκη του και άνοιξα ένα αντίτυπο της Βιρτζίνια Γουλφ "Μέχρι το φάρο".
Η περιγραφή των ηρώων της και ιδιαίτερα μέσα από τις σκέψεις τους, με παρασύρει μαζί της στις εντυπώσεις της από το περιβάλλον που διηγείται. Aν καταφέρει κανείς κι αφεθεί στο ρυθμό της νιώθει έντονα κάθε πτυχή του χώρου και των χαρακτήρων που ζωντανεύει. Κοντά σε μια οικογένεια σκιαγραφεί κάθε στιγμή και αναλύει τις μύχιες σκέψεις κάθε μέλους αλλά και των φίλων.
Καθώς έσβηνε αργά το φως της μέρας άναψα μια λάμπα θυέλλης και κάθισα αναπαυτικά σε μια πολυθρόνα απολαμβάνοντας το ευεργετικό αεράκι στη βεράντα.
Ξεφυλίζοντας αργά, σταμάτησα σε μερικά υπογραμμισμένα κομμάτια, που μου άρεσαν ιδιαίτερα για τον τρόπο που τα προσέγγιζε,
"H αλήθεια ήταν πως δεν του άρεσε η οικογενειακή ζωή. Σε τέτοιες καταστάσεις αναρωτιέται κανένας: Γιατί ζούμε; Γιατί, αναρωτιέται, μπαίνουμε σ' όλο αυτόν τον κόπο για να συνεχιστεί η ανθρώπινη ράτσα; Είναι τόσο πια αυτό επιθυμητό; Είμαστε τάχα ελκυστικοί σαν είδος; Όχι και τόσο, σκέφτηκε, κοιτάζοντας εκείνα τα μάλλον ασουλούπωτα αγόρια. Η συμπάθειά του, η Καμ, είχε πάει για ύπνο, υπέθεσε. Κουτές ερωτήσεις, μάταιες ερωτήσεις, ερωτήσεις που δεν τις κάνεις ποτέ άμα έχεις κάποια δουλειά. Είναι η ζωή του ανθρώπου εκείνο; Ποτέ δεν έχεις τον καιρό να τα σκεφτείς. Μα να που έθεσε στον εαυτό του τέτοιου είδους ερωτήματα, επειδή η κα Ράμσεϊ έδινε οδηγίες στις υπηρέτριες, κι επίσης επειδή είχε συνειδητοποιήσει, βλέποντας πόσο είχε εκπλαγεί η κα Ράμσεϊ που υπήρχε ακόμη η Κάρυ Μάνιγκ, πως οι φιλίες, ακόμα και οι καλύτερες, είναι πράγμα εφήμερο. Οι άνθρωποι απομακρύνονται. Τα έβαλε πάλι με τον εαυτό του..."
Συνέχισα σε αρκετά ακόμη βρίσκοντας σε πολλές περιπτώσεις ένα λεπτό νήμα που ενώνει τους ανθρώπους με παρόμοιες σκέψεις & συναισθήματα που εξακολουθούν να κεντρίζουν αιχμηρά το ενδιαφέρον μας.
"Kαι, καθώς ξεκουραζόταν, κοιτάζοντας από το ένα στο άλλο αόριστα, το ίδιο ερώτημα που διέτρεχε τον ουρανό της ψυχής ασταμάτητα, το πελώριο, το γενικό ερώτημα που είχε την τάση να συγκεκριμενοποιείται σε στιγμές όπως αυτή, όταν άφηνε ελεύθερο τον κουρασμένο εαυτό της, ορθώθηκε απο πάνω της, στάθηκε εκεί, της έριξε τη σκιά του. Ποιό είναι το νόημα της ζωής; Αυτό ήταν όλο - μια απλή ερώτηση, μια ερώτηση που είχε την τάση να σε πολιορκεί όσο περνούσαν τα χρόνια. Η μεγάλη αποκάλυψη δεν είχε έρθει ποτέ. Η μεγάλη αποκάλυψη δε θα ερχόταν ίσως ποτέ. Αντί γι αυτήν υπάρχουν μικρά καθημερινά θαύματα, φωτοχυσίες, σπίρτα που ανάβουν αναπάντεχα στο σκοτάδι• ένα ήταν αυτό. Αυτό, εκείνο και το άλλο• εκείνη και ο Τσάρλς Τάνσλεϊ και το κύμα που έσκαγε• η κα Ράμσεϊ που τους είχε φέρει κοντά• η κα Ράμσεϊ που είχε πει: "Ζωή μείνε εδώ ακίνητη"......
Χωρίς να το καταλάβω η νύχτα προχώρησε αθόρυβα κι εγώ σαν να ταξίδεψα εκεί στον μακρινό χώρο όπου τα πράγματα είναι για λίγο πιο ξεκάθαρα & οι σκέψεις βυθίζονται & αναδύονται στο χρόνο που βιώνουμε & επεκτείνονται στο παρελθόν αλλά και στο άγνωστο μέλλον...

εν αναμονη

Τι να κοιτάζει,

το παρελθόν που φεύγει

ή το μέλλον που έρχεται

Το φθινόπωρο ή τον αγαπημένο της

Ν'αποχαιρετά ή να περιμένει

τη νέα διακυβέρνηση

Μια στάση αναμονής

σ' ένα κόσμο που διαρκώς αλλάζει