επομενη μερα
Αλλάζω τη μέρα στο ημερολόγιο πριν τελειώσει η προηγούμενη.
Δεν μπορώ να περιμένω άλλο για να εκπνεύσει εντελώς.
Ότι είχε να δώσει το έδωσε, σκέφτομαι και ρίχνω στο καλάθι το χαρτάκι της.
Ας ετοιμάζεται η επόμενη... άλλωστε μια καινούργια μέρα πάντα κάτι κρύβει, καινούργιες υποσχέσεις & εκπλήξεις.
Ανυπομονώ να τις συναντήσω & να τις γνωρίσω.
"Χαράζει η μέρα και η πόλη έχει ρεπό
στη γειτονιά μας καπνίζει ένα φουγάρο
κι εγώ σε ζητάω σαν πρωινό τσιγάρο
και σαν καφέ πικρό...."
[Αλκης Αλκαιος]
posted by Caesar @ 9/18/2009 10:33:00 PM
10 Comments
10 Comments:
Μα από εδώ και πέρα η μέρα όλο και θα μικραίνει. Θα μεγαλώνει όμως το σκοτάδι.
φοβερό τραγούδι.Δε θα μάθουμε ποτέ ποιος ήταν αυτός ο Τάσος,εκτός κι αν ρωτούσαμε τον Άλκη τον Αλκαίο.Όμως χάρη στον στιχουργό πέρασε στην αιωνιότητα.
Όταν είδα μόνο τον τίτλο πήγε ο νους μου σε σενάρια τύπου "the day after".Μετά κατάλαβα πώς το εννοείς.Είναι ωραίο να βιάζεσαι για τη συνέχεια.Θα πει πως έχεις ακόμα πολλά να δεις/δώσεις/περιμένεις.
Καλημέρα.
Μ αρέσει αυτή η αντιστροφή της" αναζήτησης του χαμένου χρόνου", σε αναζητηση του επόμενου χρόνου. Περιέχει ελπίδα. Κι αυτό από μόνο του είναι τόσο καλό όσο και σπάνιο πιά.
Ειτε ξαγρυπνωντας περιμενοντας το αυριο,ειτε ονειροπολοντας στο βαθυ υπνο ,η επομενη μερα παντα καλοδεχουμενη.Βεβαια τι κρυβει; η τι μας επιφυλασσει αγνωστο.
Καλη μερα , πλουσια ,μελωδικη και λαμπερη.
@ librarian,
μου θύμισες αγαπημένους στίχους της κας Δημουλά:"Μικραίνουν οι μέρες μικραίνουν / για να στενοχωριούνται συντομότερες."
(Χαίρε ποτέ, 1988)
...κι εγω να προσπαθώ να σηκώσω απαλά τα μαύρα πέπλα της αυγής για δώ την καινουργια μερα...
[Caesar]
@ ο/θ/π/κ,
Σε κάποιο σχόλιο γι αυτό το θαυμάσιο τραγούδι, (Σαν πρωινό τσιγάρο) διάβασα το φοβερό "Ο Αλκαίος και ο Μαυρουδής άγγιξαν σ' αυτό το κατόρθωμά τους το Γκατσοχατζιδακικό θαυματοποιό ντουέτο" !!
Λέγεται λοιπόν ότι είναι αφιερωμένο στη μνήμη του τότε πρόωρα χαμένου Μάνου Λοϊζου.
Ο στίχος: "το ράδιο διαπασών μ' ένα χασάπικο που κλαίει για κάποιον Τάσο" μάλλον παραπέμπει σε κάποιο άλλο τραγούδι έτσι όπως ακουγόταν εκείνη τη στιγμή, που γράφονταν οι στίχοι, από το ραδιόφωνο.
Η ίδια σκέψη πέρασε κι από μένα για την "the day after" όταν έβαλα τον τίτλο . Αλλωστε μόνο τέτοιες μέρες σαν το σενάριο της ταινίας έχουν ξεχωριστό ενδιαφέρον:)
Βιάζομαι για τη συνέχεια όταν δεν μου αρέσει το παρόν!
@ Αισθηματική ηλικία,
Ποιά να είναι άραγε αυτή η ηλικία;)
Ναί εδώ πράγματι, φαίνεται σαν αναστροφή. Έτσι μου βγήκε. Αλλά όπως προείπα, πάω παρακάτω στο χρόνο όταν δεν μπορώ τον παρόντα.
Κάτι δλδ σαν το αντιπολεμικό μυθιστόρημα του Γ. Σκαρίμπα: "Φυγή προς τα εμπρός" !
έ, librarian;
@ Likeraki,
Tώρα σε είδα, σαν ήλιος που ξεπροβάλλει μέσα από τα σύννεφα:)
Μου αρέσει Caesar που οι στίχοι ξεπηδάν στη σκέψη σου με την πρώτη ευκαιρία. Ποιήματα και βιβλία φαίνεται να υπάρχουν στο μυαλό σου μπροστά μπροστά!
Δεν έχω διαβάσει το βιβλίο του Σκαρίμπα αλλά οι λέξεις του τίτλου εκφράζουν τη σκέψη μου!
Να είσαι καλά!
Ανάχωμα librarian, στη στεγνή & στυγνή καθημερινότητα, οι αναφορές μας στις όμορφες λέξεις των λογοτεχνικών κειμένων, σκέψεων & επιθυμιών για ένα διαφορετικό κόσμο...
Τρελαίνομαι για αυτά τα πρωινά, με τον ήλιο να ξεπροβάλλει όπως στη φωτογραφία που διάλεξες. Να μην περπατάει πολύς κόσμος ακόμα στους δρόμους, όλοι να είναι κουκουλωμένοι στα ελαφριά μπουφάν τους, οι καλημέρες εκείνη την ώρα είναι θαρρείς πιο ωραίες, πιο αληθινές, βγαίνουν πιο εύκολα. Αυτή την ώρα θα μου άρεσε μια βόλτα. Μμμμ, ναι, με ποδήλατο.
@Ioulita
ναι, τότε που είναι ακόμη όλα όμορφα και πολλά υποσχόμενα...
...& πάνω σ'ένα ποδηλατο να μοιράζει κάποιος πρωϊνές αισιόδοξες καλημέρες:)
Post a Comment
Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home