To the Lighthouse

Μια από τις μικροαπολαύσεις των καλοκαιροδιακοπών είναι και η ανάγνωση. Έχοντας πάντα κατα νου όπου κι αν βρίσκομαι, προσπαθώ να διαβάσω έστω και λίγες γραμμές αγαπημένων έργων. Όπως και τώρα που βρέθηκα για λίγο προσκεκλημένος σε κάποιο σπίτι, περιεργάστηκα τη βιβλιοθήκη του και άνοιξα ένα αντίτυπο της Βιρτζίνια Γουλφ "Μέχρι το φάρο".
Η περιγραφή των ηρώων της και ιδιαίτερα μέσα από τις σκέψεις τους, με παρασύρει μαζί της στις εντυπώσεις της από το περιβάλλον που διηγείται. Aν καταφέρει κανείς κι αφεθεί στο ρυθμό της νιώθει έντονα κάθε πτυχή του χώρου και των χαρακτήρων που ζωντανεύει. Κοντά σε μια οικογένεια σκιαγραφεί κάθε στιγμή και αναλύει τις μύχιες σκέψεις κάθε μέλους αλλά και των φίλων.
Καθώς έσβηνε αργά το φως της μέρας άναψα μια λάμπα θυέλλης και κάθισα αναπαυτικά σε μια πολυθρόνα απολαμβάνοντας το ευεργετικό αεράκι στη βεράντα.
Ξεφυλίζοντας αργά, σταμάτησα σε μερικά υπογραμμισμένα κομμάτια, που μου άρεσαν ιδιαίτερα για τον τρόπο που τα προσέγγιζε,
"H αλήθεια ήταν πως δεν του άρεσε η οικογενειακή ζωή. Σε τέτοιες καταστάσεις αναρωτιέται κανένας: Γιατί ζούμε; Γιατί, αναρωτιέται, μπαίνουμε σ' όλο αυτόν τον κόπο για να συνεχιστεί η ανθρώπινη ράτσα; Είναι τόσο πια αυτό επιθυμητό; Είμαστε τάχα ελκυστικοί σαν είδος; Όχι και τόσο, σκέφτηκε, κοιτάζοντας εκείνα τα μάλλον ασουλούπωτα αγόρια. Η συμπάθειά του, η Καμ, είχε πάει για ύπνο, υπέθεσε. Κουτές ερωτήσεις, μάταιες ερωτήσεις, ερωτήσεις που δεν τις κάνεις ποτέ άμα έχεις κάποια δουλειά. Είναι η ζωή του ανθρώπου εκείνο; Ποτέ δεν έχεις τον καιρό να τα σκεφτείς. Μα να που έθεσε στον εαυτό του τέτοιου είδους ερωτήματα, επειδή η κα Ράμσεϊ έδινε οδηγίες στις υπηρέτριες, κι επίσης επειδή είχε συνειδητοποιήσει, βλέποντας πόσο είχε εκπλαγεί η κα Ράμσεϊ που υπήρχε ακόμη η Κάρυ Μάνιγκ, πως οι φιλίες, ακόμα και οι καλύτερες, είναι πράγμα εφήμερο. Οι άνθρωποι απομακρύνονται. Τα έβαλε πάλι με τον εαυτό του..."
Συνέχισα σε αρκετά ακόμη βρίσκοντας σε πολλές περιπτώσεις ένα λεπτό νήμα που ενώνει τους ανθρώπους με παρόμοιες σκέψεις & συναισθήματα που εξακολουθούν να κεντρίζουν αιχμηρά το ενδιαφέρον μας.
"Kαι, καθώς ξεκουραζόταν, κοιτάζοντας από το ένα στο άλλο αόριστα, το ίδιο ερώτημα που διέτρεχε τον ουρανό της ψυχής ασταμάτητα, το πελώριο, το γενικό ερώτημα που είχε την τάση να συγκεκριμενοποιείται σε στιγμές όπως αυτή, όταν άφηνε ελεύθερο τον κουρασμένο εαυτό της, ορθώθηκε απο πάνω της, στάθηκε εκεί, της έριξε τη σκιά του. Ποιό είναι το νόημα της ζωής; Αυτό ήταν όλο - μια απλή ερώτηση, μια ερώτηση που είχε την τάση να σε πολιορκεί όσο περνούσαν τα χρόνια. Η μεγάλη αποκάλυψη δεν είχε έρθει ποτέ. Η μεγάλη αποκάλυψη δε θα ερχόταν ίσως ποτέ. Αντί γι αυτήν υπάρχουν μικρά καθημερινά θαύματα, φωτοχυσίες, σπίρτα που ανάβουν αναπάντεχα στο σκοτάδι• ένα ήταν αυτό. Αυτό, εκείνο και το άλλο• εκείνη και ο Τσάρλς Τάνσλεϊ και το κύμα που έσκαγε• η κα Ράμσεϊ που τους είχε φέρει κοντά• η κα Ράμσεϊ που είχε πει: "Ζωή μείνε εδώ ακίνητη"......
Χωρίς να το καταλάβω η νύχτα προχώρησε αθόρυβα κι εγώ σαν να ταξίδεψα εκεί στον μακρινό χώρο όπου τα πράγματα είναι για λίγο πιο ξεκάθαρα & οι σκέψεις βυθίζονται & αναδύονται στο χρόνο που βιώνουμε & επεκτείνονται στο παρελθόν αλλά και στο άγνωστο μέλλον...