νυχτερινο τρενο για τη λισαβονα

"Aν πράγματι δεν μπορούμε να ζήσουμε παρά ένα μικρό μόνο μέρος όσων έχουμε μέσα μας - τότε τί γίνεται με τα υπόλοιπα;"
Σε κάποιους ίσως έρθει μια μέρα που θα αλλάξει τα πάντα στη ζωή τους. Μια μέρα που θα αρχίζει όπως αμέτρητες άλλες μέχρι τότε. Έτσι λοιπόν έφθασε και η μέρα που άλλαξε τα πάντα στη ζωή του Ράιμουντ Γκρεγκόριους. Ως κλασικός φιλόλογος είχε καταπληκτικές γνώσεις από την αρχαία ελληνική & λατινική γραμματεία, αλλά κι όλα τα αρχαία εβραϊκά κείμενα, γι αυτό και οι συνάδελφοί του στο Γυμνάσιο τον αποκαλούσαν μεταξύ τους "πάπυρο". Όλα όμως άρχισαν έπειτα απο μια αναπάντεχη συνάντηση με μια αινιγματική γυναίκα ένα πρωινό, στη γέφυρα Κίρχενφελντ που η μητρική της γλώσσα ήταν τα πορτογαλικά portugues. Αναζητώντας τη μυστηριώδη γυναίκα απο την Πορτογαλία, σ'ένα παλαιοβιβλιοπωλείο ανακαλύπτει ένα βιβλίο με τίτλο "Um ourives das palavras" (Ενας χρυσοχόος των λέξεων) που το έγραψε κάποιος Αμαντέο Πράντου και, η αναζήτηση μόλις αρχίζει... "Γιατί οι λέξεις είχαν δύναμη'μπορούσαν να βάλουν έναν άνθρωπο σε κίνηση ή να τον σταματήσουν' μπορούσαν να τον κάνουν να κλάψει ή να γελάσει. Απο μικρός το 'βρισκε αινιγματικό...
πού την έβρισκαν αυτή τη δύναμη οι λέξεις; Μήπως ήταν μαγικές;"
κι εδώ μάλλον, σ'αυτή τη διαπίστωση βρίσκεται η εξήγηση, πώς ένα βιβλίο 557 σελίδων γίνεται τόσο ελκυστικό, που δεν μπορούσα να το αφήσω πριν φθάσω μέχρι το τέλος! "
Αφήνοντας λοιπόν μια ζωή που τα βήματά της, σταθερά ίδια ακολουθούσε εδώ και χρόνια, αποφασίζει να ταξιδέψει σε μια άλλη άγνωστη χώρα, ακολουθώντας το ...ένστικτό του,
"κυριεύοντάς τον ένα ανησυχητικό και συνάμα λυτρωτικό συναίσθημα: ότι για πρώτη φορά, σε ηλικία πενήντα εφτά χρόνων, ήταν έτοιμος να πάρει τη ζωή του στα δικά του χέρια"
"Υπήρχαν άνθρωποι που διάβαζαν - και υπήρχαν και οι άλλοι. Και δεν αργούσες να ξεχωρίσεις τους αναγνώστες από κείνους που δε διάβαζαν ποτέ τους..."
Γιατί ο Γκρεγκόριους ήταν ένας άνθρωπος που του άρεζε πάρα πολύ το διάβασμα, και προσπαθώντας να συναντήσει τον συγγραφέα που τον συγκλόνιζε με τα γραπτά του, ανακαλύπτει τον ίδιο του τον εαυτό σ' ένα ταξίδι που ξεκίνησε με το "Νυχτερινό τρένο για τη Λισαβόνα"

"Να ζεί κανείς τη στιγμή: ακούγεται τόσο σωστό και τόσο όμορφο, έγραψε ο Πράντου σε μια από τις σύντομες σημειώσεις του, αλλά όσο περισσότερο το εύχομαι και το θέλω, τόσο λιγότερο καταλαβαίνω τι σημαίνει."