Καφε Σεντραλ

Πώς να χωρέσεις σε μια ζωή, δυο ζωές; Είναι εφικτό να πραγματοποιηθεί & μάλιστα με την ποιότητα που αρμόζει σε μια ευαίσθητη ηθικά & κοινωνικά, ιδιοσυγκρασία; Πόσες εκπλήξεις λοιπόν, μπορεί να επιφυλάσσει η μοναχική & μοναδική για τον καθένα μας, πορεία. Με τη διαρκή αναζήτηση της αυτοεπίγνωσης & της ταυτότητας να μας συνοδεύει συνεχώς σ'αυτή τη προσωπική πορεία που διασταυρώνεται, φυσικά με τις τροχιές των άλλων. Μια ζωή που περνάει, κι αν δεν την προσέξεις χάνεται χωρίς να το πολυκαταλάβεις μέσα απο τα χέρια σου. Και τώρα, τί κάνουμε εδώ; Θα συνεχίσουμε στην ίδια κατεύθυνση;
[..Ένιωθε να τον κυκλώνει, να τον αγγίζει μια έγνοια που όλο & πιο συχνά φούντωνε μέσα του εκδηλώνοντας τα χαρακτηριστικά μιας κρίσης, αυτής που η επιστήμη ονομάζει "κρίση της μέσης ηλικίας" Μιας κρίσης που & στην περίπτωσή του είχε ως περιεχόμενο ένα σύνδρομο ανασφάλειας & αβεβαιότητας για ότι είχε κάνει, για όσα είχε καταφέρει μέχρι τότε στη ζωή του..]
Πόσο δύσκολο να ισορροπείς ανάμεσα στις επιθυμίες σου, στα όνειρά σου, στα θέλω σου και στις επιβεβλημένες αν όχι αναπόφευκτες επαγγελματικές & κοινωνικές συμβάσεις & υποχρεώσεις. Αλλά & στη γενικότερη κοσμοαντίληψη που έχεις ήδη.
Πώς αντιμετωπίζεις μια κατάσταση, ιδιαίτερα όμορφη, ελκυστική & ποιοτική που διαμορφώνεται & αναπτύσσεται ανάμεσα σ'έναν άνδρα & μια γυναίκα, που η χημεία τους & τα ενδιαφέροντά τους, τους φέρνουν τόσο κοντά, όταν ήδη έχεις δημιουργήσει εδώ & χρόνια την προσωπική σου ζωή;
Βασανιστικά διλήμματα με μια υφέρπουσα αδημονία & γλυκύτητα να σε βυθίζει σχεδόν ανεπαίσθητα σ'αυτό που νομίζεις ότι θέλεις να το αποφύγεις.
Οι εντάσεις και τα συναισθήματα που ξεπηδούν μέσα από τις αγαπημένες μελωδίες, κορυφώνονται & σε μεταφέρουν σαν μαγικό χαλάκι μέσ'στο χρόνο, από τη μια στιγμή στην άλλη.
Και τη στιγμή που πλέον θέλεις να φύγεις, να ξεφύγεις απ'όλα εκείνα που νιώθεις ότι σε πνίγουν, σε απογοητεύουν...
[..Χτύπησε ρυθμικά την πόρτα σαν να ήταν ένα σύνθημα στη μυστική τους επικοινωνία. Ο Οδυσσέας είδε μπροστά του μια οπτασία,όμοια μ'εκείνη που έβλεπε ο Μάριο Καβαραντόσι, όταν αντίκρυζε τον έρωτα της ζωής του, τη Φλόρια Τόσκα. Πήρε μια βαθιά αναπνοή όταν ένιωσε ότι του σωνόταν ο αέρας & ανταποκρίθηκε στο χαμογελαστό νεύμα της να περάσει μέσα..]
Μια σιγανή φωτιά που δειλά αχνοφέγγει στο τζάκι, αρχίζει να δυναμώνει & να θεριεύει φωτίζοντας όλο & περισσότερο ένα σκοτεινό από το σύθαμπο δωμάτιο, του απογεύματος. Ένα όμορφο δωμάτιο που κατοικεί η ψυχή μας, αρχίζει να φωτίζεται πάλι & να διαχέεται παντού, σαν φάρος που άναψε ξαφνικά διαλύοντας την ομίχλη & την καταχνιά, φανερώνοντας έτσι καινούργιους δρόμους κι αισθήσεις, ζωγραφίζοντας & πάλι το λεπτό & διακριτικό αττικό μειδίαμα.
Γιατί όλα ξεκινούν & τελειώνουν από τον ίδιο τον άνθρωπο, με τις χαρές & τις λύπες του, που μόνο αυτός μπορεί να προσφέρει...
Μερικές σκέψεις, έπειτα από την ανάγνωση του υπέροχου μυθιστορήματος "Μια ζωή δυο ζωές" του Νίκου Θέμελη, απ'όπου & τ'αποσπάσματα, ακούγοντας κάτι από τις αγαπημένες μελωδίες του ήρωά του Οδυσσέα, ανακατεμένες με τις δικές μου αναμνήσεις ή προσδοκίες, πίνοντας έναν βιεννέζικο καφέ.
Νάσαι καλά Νίκο.