The Shadow-Line

Καλοκαίρι, εποχή για διακοπές & εξορμήσεις θαλασσινές. Συνήθως στα νησιά, αν όχι κάποια κρουαζιέρα μ' ένα πολυτελέστατο σύγχρονο πλοίο. Συνωστισμός κι αδιαχώρητο στα λιμάνια, με κάθε είδους οχήματα να προσπαθούν να εισβάλουν στο κήτος του σκάφους. Κι έπειτα η άφιξη σε κάποιο νησί με κάποια καθυστέρηση ίσως, για τη μεγάλη απόβαση. Φωνές & κορναρίσματα, ζέστη & ταλαιπωρία...
...........................
Ας μεταφερθούμε όμως κάπου αλλού. Σε άλλα μήκη & πλάτη, σε άλλες εποχές. Σ' ένα ιστιοφόρο που περιμένει μάταια τον άνεμο για φουσκώσει τα πανιά του κάπου στον κόλπο του Σιάμ, παρακολουθώντας τις σκέψεις του καπετάνιου:
............
"Νόμιζα πως όλα τα συναισθήματά μου είχαν ατονίσει αφήνοντας πίσω τους μια πλήρη αδιαφορία. Ανακάλυψα όμως ότι το να βρίσκομαι στην κουβέρτα συνέχιζε όπως πάντα να είναι για μένα μια δοκιμασία. Η αδιαπέραστη μαυρίλα είχε περιζώσει τόσο σφιχτά το καράβι που έλεγες πως, αν έχωνες το χέρι σου πέρα από την μπάντα του, θα άγγιζες κάποια αλλόκοσμη ουσία. Υπήρχε κάτι μέσα της που δημιουργούσε ένα αίσθημα ασύλληπτου τρόμου και άφατου μυστηρίου. Τα λιγοστά αστέρια έρριχναν από ψηλά ένα αμυδρό φέγγος πάνω στο καράβι μόνο, χωρίς την παραμικρή ανταύγεια στα νερά, σε χωριστές φωτεινές δέσμες που τρυπούσαν μιαν ατμόσφαιρα μεταμορφωμένη σε αιθάλη. Ηταν κάτι που δεν είχα ξαναδεί ποτέ μου, χωρίς την παραμικρή ένδειξη για την κατεύθυνση απ΄όπου θα μπορούσε να έρθει μια οποιαδήποτε αλλαγή, για τον κλοιό μιας απειλής που έσφιγγε απ' όλες τις μεριές.
Στο τιμόνι δεν υπήρχε ακόμη κανένας. Η ακινησία όλων των πραγμάτων ήταν τέλεια. Αν ο αέρας είχε μαυρίσει, η θάλασσα θα μπορούσε κάλλιστα, αν με ρωτούσατε, να είχε στερεοποιηθεί. Ηταν μάταιο να κοιτάζεις προς οποιαδήποτε κατεύθυνση γυρεύοντας κάποιο σημάδι, προσπαθώντας να μαντέψεις την εγγύτητα της στιγμής. Όταν η ώρα θα έφθανε, η μαυρίλα σιωπηλά θα έπνιγε και το λιγοστό εκείνο φώς των αστεριών που έπεφτε στο καράβι και η συντέλεια όλων των πραγμάτων θα 'ρχόταν δίχως έστω έναν αναστεναγμό, ένα ανάδεμα ή μουρμουρητό, και οι καρδιές ολονών μας θα έπαυαν να χτυπάνε σαν ξεκουρδισμένα ρολόγια.
Ηταν αδύνατο να αποδιώξω αυτό το αίσθημα του ανέκκλητου. Η ηρεμία που με πλημμύρισε ήταν σαν μια πρόγευση εκμηδενισμού. Μου πρόσφερε κάτι σαν ανακούφιση, λες κι η ψυχή μου είχε άξαφνα συμφιλιωθεί με μιαν αιωνιότητα τυφλού ησυχασμού....

[ Joseph Conrad ]

The Shadow-Line