ολοταχως

Απόψε λέω να περιμένω την άφιξη του Δεκέμβρη. Είναι ξεχωριστός μήνας Ο τελευταίος των δώδεκα.
Αυτός που θα παραδώσει τα κλειδιά στη νέα χρονιά.
Ο μήνας με τις πολλές προσδοκίες.
Για ότι εύχεται και περιμένει ο καθένας.
Για ότι δεν πρόλαβε να κάνει σε όλη του τη χρονιά.
Για απολογισμούς και νέους προσδιορισμούς.
Για κάθε ονειρεμένο προορισμό.
Για το ταξίδι στη χώρα του Σάντα Κλάους.
Για τις λίγες μέρες της εργασιακής άδειας.
Για τις αποδράσεις σε χιονισμένα τοπία με έλκηθρα & τάρανδους!
Η αντίστροφη μέτρηση άρχισε...

sms

Ο καθένας είχε τη δική του παρέα, τους δικούς του ανθρώπους κι έτσι, σε δρόμους & προορισμούς διαφορετικούς τους βρήκε κι απόψε η βραδυά.
Μαζί με κάποιους άλλους η φυσική τους παρουσία, μα το ποτήρι θα το γνέφει μυστικά πάντα στην υγειά της, και το γλυκό πιοτό θα τον ζαλίζει όπως τα φιλιά της.
Σε κάθε μήνυμα που φθάνει προσπαθεί να κρατήσει τη χαρά που έρχεται από μακρυά, σαν παρουσία κοντινή.
Ακούει και μιλά, αλλά με τη σκέψη σταθερά σε μιαν ακόμη συντροφιά, μυστική & τρυφερή!

στον απόηχο της φωνής σου

Γυρίζω σπίτι.
Βήματα αργά σχεδόν καθηλωτικά & η απόσταση να φαίνεται ατέλειωτη & μακρυνή.
Ακούω τους ήχους της πόλης.
Επίμονοι, χαρούμενοι ή εκνευριστικοί, μονότονοι & γραφικοί.
Τακτοποιώ καλά τ' ακουστικά του τηλεφώνου μου για να σ' ακούω καθαρά, σχεδόν μοναχικά, κι η πόλη αλλάζει ξαφνικά.
Όλα κινούνται αθόρυβα & απαλά κι η φωνή σου μοναδική να με οδηγεί σαν ξεναγός στους δρόμους της πόλης, σαν άγγελος από μακρυά που με συνοδεύει μυστικά.
Μελωδικός ο ήχος της φωνής σου, που αντηχεί ακόμη μέσα στο μυαλό μου!

στη σκια σου

Έκλεισες πίσω σου απαλά την πόρτα φεύγοντας το απόγευμα.
Έπρεπε να επιστρέψεις στον δικό σου κόσμο.
Εκεί που ανήκεις.
Ήθελα να μου άφηνες τουλάχιστον τη σκιά σου.
Έτσι όπως την έριχνε το επίμονο απογευματινό φως του ήλιου,
πάνω στους τοίχους, στις πολυθρόνες, στο τραπέζι
και πάνω στον καναπέ όπου καθόμασταν μαζί μέχρι πριν λίγο.
Έτσι όπως την έριξες κι εσύ πάνω στη ζωή μου.
Έτσι όπως τη δέχτηκα κι εγώ,
σαν το αρνητικό φίλμ που θα το έβαζα τώρα
να το βλέπω ξανά & ξανά όταν θα έχεις ήδη φύγει.

ήρεμο χάος

Caos calmo. Ιταλία, 2008.
Παρακολούθησα με πολύ ενδιαφέρον τον Νάνι Μορέτι στο ρόλο του ως Πιέτρο Παλαντίνι, υψηλόβαθμο στέλεχος σε μια μεγάλη εταιρεία, όταν η ζωή του αλλάζει εντελώς έπειτα από τον ξαφνικό θάνατο της γυναίκας του, την ίδια μάλιστα μέρα που έσωζε κάποια άγνωστη, από πνιγμό στη θάλασσα.
Απο τη στιγμή εκείνη το ενδιαφέρον του μετατοπίζεται εξ' ολοκλήρου στη 10χρονη κόρη του, παραμένοντας μάλιστα καθημερινά έξω από το σχολείο της μέχρι να τελειώσει το μάθημα, παραμελώντας επαγγελματικά ραντεβού & συμβούλια στην εργασία του εν' όψει μάλιστα επικείμενης συγχώνευσης από μια μεγαλύτερη αμερικανική εταιρεία που προκαλεί και ανησυχία στους εργαζόμενους.
Σε αυτόν τον ήσυχο χώρο έξω απο το σχολείο της κόρης του, στο μικρό πάρκο, αρχίζει μια τελείως διαφορετική αντιμετώπιση της ζωής και των καθημερινών προβλημάτων. Καθισμένος πότε στο παγκάκι ή σε κάποιο διπλανό μπιστρό, ή ακόμη και μέσα στο αυτοκίνητό του, έρχονται να τον συναντήσουν κάθε μέρα, συνάδελφοι, συγγενείς και φίλοι. Kόσμος πάει κι έρχεται σε μια κεντρική σκηνή που εκτυλίσσονται σουρεαλιστικοί διάλογοι και καταστάσεις. Όλα και όλοι όμως έχουν χάσει το ενδιαφέρον του, μπροστά στην αναμονή να δεί στο διάλειμμα την κόρη του να τον χαιρετά από το παράθυρο του σχολείου της.
Ετσι σ' αυτό το "ήρεμο χάος" θα περάσει το απαραίτητο χρονικό διάστημα της απώλειας, που προκάλεσε και την εναλλακτική οπτική της ζωής του, αξιολογώντας και τοποθετώντας με διαφορετική προτεραιότητα πλέον τα πράγματα.
Βασισμένο στο ομότιτλο βιβλίο του Σάντρο Βερονέζε, που μάλλον αξίζει να το αναζητήσω!

προσανατολισμοι

"Η πιο όμορφη απ' τις θάλασσες
είναι αυτή όπου δεν έχουμε ακόμη ταξιδέψει.

Το πιο όμορφο παιδί
δεν έχει ακόμη μεγαλώσει.

Τις πιο όμορφες από τις μέρες μας
κανείς δεν τις έζησεν ακόμη.

Κι ό,τι πιο όμορφο θα 'θελα να σου πω
δεν το είπα ακόμη.

[Ναζιμ Χικμετ]

Μια ερωτικη ιστορια

Διαβάζοντας την εξαιρετικά ενδιαφέρουσα από πολλές απόψεις ιστορία του Τσέχου Ίβαν Κλίμα "Ένα ερωτικό καλοκαίρι" (εκδόσεις Καστανιώτη) νιώθω έντονα τους προβληματισμούς του ήρωα Δαυίδ ή του ίδιου του συγγραφέα, αναλογιζόμενος πότε άραγε είμαστε ικανοποιημένοι από τη ζωή μας; όταν έχουμε αποκτήσει παιδιά, επαγγελματική αναγνώριση & κοινωνική καταξίωση;
Θα διακινδυνεύσω μια αρνητική απάντηση.
Ίσως γιατί δεν μας αρκεί μόνο μία ζωή και θέλουμε - επιθυμούμε να ζήσουμε κι άλλη, διαφορετική κι όχι μόνο μια φορά.
Ίσως ακόμη γιατί άλλο πράγμα να είμαστε ικανοποιημένοι και άλλο ευτυχισμένοι.
Ο Δαυίδ έχει τη δουλειά του, το πάθος του που είναι η επιστημονική του έρευνα με καλές προοπτικές και φαίνεται να τον απασχολεί πάρα πολύ, έχοντας αποκτήσει και δύο όμορφα παιδάκια με την αγαπημένη & αφοσιωμένη του σύζυγο που εργάζεται ως δασκάλα. Είναι αρκετά όμως όλα αυτά ; Πιστεύει πως κάθε άνθρωπος έχει την υποχρέωση, ανάλογα με τις ικανότητές του, να καταφέρει κάτι, κι αυτό ανεξάρτητα από την ανταμοιβή ή την όποια έκβαση, αλλά κατά καιρούς αισθανόταν το άγχος που τον έπιανε, ο τρόμος πως είχε κάνει λάθος επιλογές, πως ξεκίνησε λάθος κατεύθυνση και πως θυσίαζε το χρόνο από τη ζωή του σ' έναν ψεύτικο θεό.
Μέχρι να προκύψει ο παθιασμένος έρωτας, σαν πίδακας που ξεπηδά απο τη φλέβα που κτύπησε η νεαρή Ίβα. Το κορυφαίο πάθος που διαλύει όλα τα άλλα και σαν ορμητικός χείμαρος παρασέρνει κάθε προστατευτικό ανάχωμα στην τακτοποιημένη & εφήμερη ύπαρξή μας!
Την Ίβα, νεαρή φοιτήτρια θεατρολογίας, τη γνώρισε όταν τον παρακάλεσε η γυναίκα του να παραστεί στη κηδεία της σπιτονοικοκυράς τους επειδή δεν μπορούσε να πάει η ίδια.
Ποιά είναι λοιπόν εκείνη η στιγμή η κρίσιμη, μέσα στην καθημερινότητα που σαν σεισμός θα ανατρέψει την ισορροπία και το έδαφος κάτω από τα πόδια μας, που σταθερά πατάμε μέχρι τότε;
Είναι δυνατόν μόνο μια στιγμή να αποφασίσει για τη μοίρα μου; αναλογίζεται ο Δαυίδ, ή ανέκαθεν είχα μέσα μου την ανάγκη να δραπετεύσω από την προκαθορισμένη μοίρα της ζωής μου, τη λαχτάρα να καταστρέψω την ησυχία μου, να ζήσω το κάτι άλλο, παρόλο που αυτό θα μπορούσε να με καταστρέψει;
Γιατί ήρθα, γιατί ήρθα εδώ, τι θέλω απ' αυτήν, τι με τραβάει κοντά της, γιατί τόσο ανόητα, τόσο άστοχα σπαταλώ το χρόνο μου;
Όμως η στιγμή, ή η μοίρα με την μορφή της Ίβα, έχει αποφασίσει να επιβληθεί, να κυριαρχήσει και εν τέλει να απορρυθμίσει, έστω επικίνδυνα ευχάριστα, τη ζωή του καλού οικογενειάρχη και επιτυχημένου Τσέχου επιστήμονα χωρίς να έχει τη δύναμη ν' αντιδράσει στην έλξη που υφίσταται από την νεώτερή του Ίβα, που είναι από έναν άλλο κόσμο, την Ίβα που, ειρήσθω εν παρόδω είναι κι ίδια παντρεμένη.
Ο κόσμος της είναι χωρίς συσχετισμούς, σκέφτεται ο Δαυίδ, κι εγώ έχω συνηθίσει να ζω μέσα σ' αυτούς. Στον κόσμο της υπάρχει χώρος για έρωτα, αλλά όχι γι' αγάπη. Και ίσως και γι' αγάπη, αλλά όχι για συμπόνοια, ούτε για συμπαράσταση, δεν υπάρχει χώρος για κανέναν άλλον άνθρωπο. Μόνο για τον εαυτό της. Και ίσως ούτε για τον εαυτό της. Ο κόσμος της είναι κενός, αλλά και γεμάτος.... Θα 'πρεπε να δραπετεύσω απο έναν κόσμο που με έλκει ή να σβήσω μέσα του.
Πάντοτε όμως θα μας γοητεύει το άλλο, το διαφορετικό, το άγνωστο που κρύβει την έκπληξη, την ανανέωση & την ικανοποίηση της ύπαρξής μας...
Πού πήγαν, πού χάθηκαν οι μέρες που είχε την οικογένειά του, τα παιδιά του και την ησυχία του, που μπορούσε να συζητάει για την αθανασία και να ονειρεύεται τις ανακαλύψεις του;....
αναρρωτιέται ο Δαυίδ για να καταλήξει στη σκέψη πως:
Ο άνθρωπος δεν μπορεί να τα έχει όλα, δεν αντέχει δύο πάθη, το ένα τρώει το άλλο και τελικά τον καταστρέφουν...
και το τέλος της ιστορίας θα είναι τραγικό για έναν από τους δύο πρωταγωνιστές.

προσεχως

Λέω να πάρω ενα ημερολόγιο
για τις μέρες που θα έρθουν
την επόμενη χρονιά.
Γιατι είναι βέβαιο οτι θα ερθουν
Για τη μερα των γενεθλιων σου
Για τη μερα της επετειου σου
Για τη μέρα της γιορτης σου
Για τις δικες μας μερες.
Λεω να παρω μια κουπα για τον καφε
με τ' όνομά σου στο πλάι
για να σε φέρνω στα χείλη μου
και να ζεσταίνεις τη ζωή μου
στις μονοτονες ώρες της δουλειάς μου και
στις ατέλειωτες νύχτες του χειμώνα.

sunday night

Kυριακή βράδυ

τελειώνουν τα όνειρα

κάποιος τα παίρνει μαζί του,

την κυριακή το βράδυ

γυρνώντας την πόλη απ' άκρη σ' άκρη

στην έξοδο του κινηματογράφου,

στο σύντομο αποχαιρετισμό.