Wednesday, November 18, 2009

ήρεμο χάος

Caos calmo. Ιταλία, 2008.
Παρακολούθησα με πολύ ενδιαφέρον τον Νάνι Μορέτι στο ρόλο του ως Πιέτρο Παλαντίνι, υψηλόβαθμο στέλεχος σε μια μεγάλη εταιρεία, όταν η ζωή του αλλάζει εντελώς έπειτα από τον ξαφνικό θάνατο της γυναίκας του, την ίδια μάλιστα μέρα που έσωζε κάποια άγνωστη, από πνιγμό στη θάλασσα.
Απο τη στιγμή εκείνη το ενδιαφέρον του μετατοπίζεται εξ' ολοκλήρου στη 10χρονη κόρη του, παραμένοντας μάλιστα καθημερινά έξω από το σχολείο της μέχρι να τελειώσει το μάθημα, παραμελώντας επαγγελματικά ραντεβού & συμβούλια στην εργασία του εν' όψει μάλιστα επικείμενης συγχώνευσης από μια μεγαλύτερη αμερικανική εταιρεία που προκαλεί και ανησυχία στους εργαζόμενους.
Σε αυτόν τον ήσυχο χώρο έξω απο το σχολείο της κόρης του, στο μικρό πάρκο, αρχίζει μια τελείως διαφορετική αντιμετώπιση της ζωής και των καθημερινών προβλημάτων. Καθισμένος πότε στο παγκάκι ή σε κάποιο διπλανό μπιστρό, ή ακόμη και μέσα στο αυτοκίνητό του, έρχονται να τον συναντήσουν κάθε μέρα, συνάδελφοι, συγγενείς και φίλοι. Kόσμος πάει κι έρχεται σε μια κεντρική σκηνή που εκτυλίσσονται σουρεαλιστικοί διάλογοι και καταστάσεις. Όλα και όλοι όμως έχουν χάσει το ενδιαφέρον του, μπροστά στην αναμονή να δεί στο διάλειμμα την κόρη του να τον χαιρετά από το παράθυρο του σχολείου της.
Ετσι σ' αυτό το "ήρεμο χάος" θα περάσει το απαραίτητο χρονικό διάστημα της απώλειας, που προκάλεσε και την εναλλακτική οπτική της ζωής του, αξιολογώντας και τοποθετώντας με διαφορετική προτεραιότητα πλέον τα πράγματα.
Βασισμένο στο ομότιτλο βιβλίο του Σάντρο Βερονέζε, που μάλλον αξίζει να το αναζητήσω!

Labels:

9 Comments:

At 18/11/09 23:14 , Blogger logia said...

ζηλεύω...
τόσο όμορφη ταινία και γω δεν προλαβαίνω...
και μ΄ αρέσει τόσο ο Μορέτι...
ένα μεγάλο ευχαριστώ για την ενημέρωση

καλώς σε βρήκα!

 
At 19/11/09 07:06 , Blogger Caesar said...

@ logia,
να προσθέσω ακόμη ότι & το soundtrack της ταινίας είναι υπέροχο!
καλώς ηλθες!

 
At 19/11/09 15:38 , Blogger fish eye said...

παντα, ακομη και στα πιο δυσκολα, υπαρχει αυτο το ''κατι'' που θα σου την αισιοδοξια για ζωη..

*μου κεντρισες το ενδιαφερον για την συγκεκριμενη ταινια..

καλησπερα caesar μου

 
At 19/11/09 17:55 , Blogger ολα θα πανε καλα... said...

Καλησπέρα!
Η ταινία έχει βγει αυτή την εβδομάδα στις αίθουσες;Δεν πρόλαβα να δω το Αθηνόραμα μέχρι τώρα.
Φαίνεται πολύ ενδιαφέρουσα.

 
At 19/11/09 21:16 , Blogger Caesar said...

Καλησπέρα ❤
ξέρεις τώρα, υπάρχουν & περιπτώσεις που δεν ζορίζονται & πολύ με την απώλεια του έτερου ήμισυ;))
anyway, η ιστορία είναι καλή ποιοτική ρεαλιστική & αξίζει.




Καλησπέρα ο/θ/π/κ,
όχι δεν είμαι τόσο επίκαιρος, είναι του 2008 και μπορείς να τη βρεις σε dvd.
και ναί πιστεύω ότι ξεχωρίζει!

 
At 21/11/09 01:27 , Blogger prasino liker said...

Αναστατωνεται η ζωη απο καποια ξαφνικη απωλεια.Αλλα αυτο που ξεκιναει απο πολυ μεγαλο και γινεται πολυ μικρο ειναι ο πονος.Ετσι οπως ο ηρωας της ταινιας ,αλλα και ο ηρωας της καθημερινοτητας θα αρχισει να αναθεωρει και να αντιμετωπιζει πλεον την ζωη διαφορετικα.Μου εκανε τρομερη εντυπωση οταν διαβασα στην Ταυτοτητα του Κουντερα οτι ο χαμος του παιδιου της ηρωιδας της εφερε μια ανακουφιση.Το ιδιο συναισθημα ενιωσε και μια φιλη μας που εχασε ξαφνικα τον γυιο της,χωρις να ειναι αρρωστος .Παντα τον περιμενε να επιστρεψει οταν εβγαινε τα βραδια, οδηγουσε μηχανη.Ειχε παντα το αγχος μην συμβει κατι.Τελικα πεθανε απο αλλη αιτια.Ελεγε οτι πλεον χαθηκε η ζωη και απο την ιδια.Ομως τωρα με τον παραμικρο βηχα, τρεχει στο γιατρο για να συνεχισει την ζωη της.Δεν ξερω ειναι πολυ περιεργα ολα αυτα.Σιγουρα ο χρονος επουλωνει την θλιψη αλλα και η απωλεια δεν παυει να ειναι τραγικη.

 
At 21/11/09 12:46 , Blogger Caesar said...

@ Likeraki,
Συμφωνώ, η ζωή συνεχίζεται, έτσι κι αλλιώς. Είναι πολύ ισχυρό το ένστικτο της επιβίωσης.
Μου φαίνεται όμως κάπως ασυνήθιστο αυτό που αναφέρεις, για το χαμό του παιδιού από την ιστορία του Μ.Κούντερα, εκτός αν ήταν τραγικά άρρωστο & υπέφερε πολύ.

 
At 21/11/09 14:24 , Blogger prasino liker said...

//Εκεινα τα λεπτα της παραξενης νοσταλγιας στην ακρογιαλια,θυμηθηκε ξαφνικα το πεθαμενο της παιδι και την πλημμυρισε ενα κυμα ευτυχιας.Η αναμνηση του πεθαμενου γιου της τη γεμιζε ευτυχια ,και απορουσε τι μπορει να σημαινε αυτο.Η απαντηση ηταν σαφης.σημαινε πως η παρουσια της στο πλαι του Ζαν-Μαρκ ηταν απολυτη,και μπορουσε να ειναι απολυτη χαρη στην απουσια του γιου της.Ηταν ευτυχισμενη που ειχε πεθανει ο γιος της.Το ιδιο βραδυ αμεσως πριν κοιμηθει η Σανταλ ,θυμηθηκε αλλη μια φορα το πεθαμενο της παιδι κι η αναμνηση αυτη συνοδευοταν και παλι απο εκεινο το σκανδαλωδες κυμα ευτυχιας........

 
At 21/11/09 16:10 , Blogger Caesar said...

Μάλιστα, το βρίσκω πάρα πολύ ενδιαφέρον. Σχεδόν ακραίο. Ομολογώ ότι με ξεπερνά η προσέγγιση αυτής της κατάστασης.
"Σκανδαλώδες κύμα ευτυχίας..." πόσο ωραία διατύπωση των συναισθημάτων!
Επέλεξες, θαρρώ το δελεαστικότερο-λογοτεχνικά- απόσπασμα της "ταυτότητας"
Στα υπ' όψιν λοιπόν αγαπητό Likeraki, η Σαντάλ & ο Ζαν-Μαρκ!

 

Post a Comment

Subscribe to Post Comments [Atom]

<< Home

Guests
counter on blogger