Tuesday, November 10, 2009

Μια ερωτικη ιστορια

Διαβάζοντας την εξαιρετικά ενδιαφέρουσα από πολλές απόψεις ιστορία του Τσέχου Ίβαν Κλίμα "Ένα ερωτικό καλοκαίρι" (εκδόσεις Καστανιώτη) νιώθω έντονα τους προβληματισμούς του ήρωα Δαυίδ ή του ίδιου του συγγραφέα, αναλογιζόμενος πότε άραγε είμαστε ικανοποιημένοι από τη ζωή μας; όταν έχουμε αποκτήσει παιδιά, επαγγελματική αναγνώριση & κοινωνική καταξίωση;
Θα διακινδυνεύσω μια αρνητική απάντηση.
Ίσως γιατί δεν μας αρκεί μόνο μία ζωή και θέλουμε - επιθυμούμε να ζήσουμε κι άλλη, διαφορετική κι όχι μόνο μια φορά.
Ίσως ακόμη γιατί άλλο πράγμα να είμαστε ικανοποιημένοι και άλλο ευτυχισμένοι.
Ο Δαυίδ έχει τη δουλειά του, το πάθος του που είναι η επιστημονική του έρευνα με καλές προοπτικές και φαίνεται να τον απασχολεί πάρα πολύ, έχοντας αποκτήσει και δύο όμορφα παιδάκια με την αγαπημένη & αφοσιωμένη του σύζυγο που εργάζεται ως δασκάλα. Είναι αρκετά όμως όλα αυτά ; Πιστεύει πως κάθε άνθρωπος έχει την υποχρέωση, ανάλογα με τις ικανότητές του, να καταφέρει κάτι, κι αυτό ανεξάρτητα από την ανταμοιβή ή την όποια έκβαση, αλλά κατά καιρούς αισθανόταν το άγχος που τον έπιανε, ο τρόμος πως είχε κάνει λάθος επιλογές, πως ξεκίνησε λάθος κατεύθυνση και πως θυσίαζε το χρόνο από τη ζωή του σ' έναν ψεύτικο θεό.
Μέχρι να προκύψει ο παθιασμένος έρωτας, σαν πίδακας που ξεπηδά απο τη φλέβα που κτύπησε η νεαρή Ίβα. Το κορυφαίο πάθος που διαλύει όλα τα άλλα και σαν ορμητικός χείμαρος παρασέρνει κάθε προστατευτικό ανάχωμα στην τακτοποιημένη & εφήμερη ύπαρξή μας!
Την Ίβα, νεαρή φοιτήτρια θεατρολογίας, τη γνώρισε όταν τον παρακάλεσε η γυναίκα του να παραστεί στη κηδεία της σπιτονοικοκυράς τους επειδή δεν μπορούσε να πάει η ίδια.
Ποιά είναι λοιπόν εκείνη η στιγμή η κρίσιμη, μέσα στην καθημερινότητα που σαν σεισμός θα ανατρέψει την ισορροπία και το έδαφος κάτω από τα πόδια μας, που σταθερά πατάμε μέχρι τότε;
Είναι δυνατόν μόνο μια στιγμή να αποφασίσει για τη μοίρα μου; αναλογίζεται ο Δαυίδ, ή ανέκαθεν είχα μέσα μου την ανάγκη να δραπετεύσω από την προκαθορισμένη μοίρα της ζωής μου, τη λαχτάρα να καταστρέψω την ησυχία μου, να ζήσω το κάτι άλλο, παρόλο που αυτό θα μπορούσε να με καταστρέψει;
Γιατί ήρθα, γιατί ήρθα εδώ, τι θέλω απ' αυτήν, τι με τραβάει κοντά της, γιατί τόσο ανόητα, τόσο άστοχα σπαταλώ το χρόνο μου;
Όμως η στιγμή, ή η μοίρα με την μορφή της Ίβα, έχει αποφασίσει να επιβληθεί, να κυριαρχήσει και εν τέλει να απορρυθμίσει, έστω επικίνδυνα ευχάριστα, τη ζωή του καλού οικογενειάρχη και επιτυχημένου Τσέχου επιστήμονα χωρίς να έχει τη δύναμη ν' αντιδράσει στην έλξη που υφίσταται από την νεώτερή του Ίβα, που είναι από έναν άλλο κόσμο, την Ίβα που, ειρήσθω εν παρόδω είναι κι ίδια παντρεμένη.
Ο κόσμος της είναι χωρίς συσχετισμούς, σκέφτεται ο Δαυίδ, κι εγώ έχω συνηθίσει να ζω μέσα σ' αυτούς. Στον κόσμο της υπάρχει χώρος για έρωτα, αλλά όχι γι' αγάπη. Και ίσως και γι' αγάπη, αλλά όχι για συμπόνοια, ούτε για συμπαράσταση, δεν υπάρχει χώρος για κανέναν άλλον άνθρωπο. Μόνο για τον εαυτό της. Και ίσως ούτε για τον εαυτό της. Ο κόσμος της είναι κενός, αλλά και γεμάτος.... Θα 'πρεπε να δραπετεύσω απο έναν κόσμο που με έλκει ή να σβήσω μέσα του.
Πάντοτε όμως θα μας γοητεύει το άλλο, το διαφορετικό, το άγνωστο που κρύβει την έκπληξη, την ανανέωση & την ικανοποίηση της ύπαρξής μας...
Πού πήγαν, πού χάθηκαν οι μέρες που είχε την οικογένειά του, τα παιδιά του και την ησυχία του, που μπορούσε να συζητάει για την αθανασία και να ονειρεύεται τις ανακαλύψεις του;....
αναρρωτιέται ο Δαυίδ για να καταλήξει στη σκέψη πως:
Ο άνθρωπος δεν μπορεί να τα έχει όλα, δεν αντέχει δύο πάθη, το ένα τρώει το άλλο και τελικά τον καταστρέφουν...
και το τέλος της ιστορίας θα είναι τραγικό για έναν από τους δύο πρωταγωνιστές.

Labels:

9 Comments:

At 10/11/09 22:15 , Blogger librarian said...

Καλησπέρα. Πόσο μου αρέσουν οι προβληματισμοί, οι σκέψεις που γεννιούνται με αφορμή μερικών σελίδων. Καμιά φορά αρκεί και μόνο μια λέξη για να σε οδηγήσει σε μονοπάτια σκέψεων που πριν δεν είχες διαβεί. Δύσκολο όμως το ερώτημα που θέτεις φίλε μου. Πότε είμαστε ικανοποιημένοι από τη ζωή μας. Είναι ο άνθρωπος άραγε ένα ανικανοποίητο ον που όσα κι αν έχει θέλει κι άλλα κι άλλα για να νιώσει ολοκληρωμένος ή μήπως είναι μια υποκειμενική ματιά που από άμυνα την έχω γενικοποιήσει;

 
At 11/11/09 09:09 , Blogger Caesar said...

Γειά σου librarian,
Πράγματι, οι προβληματισμοί του πρωταγωνιστή της ιστορίας είναι διαρκείς και εκμυστηρεύεται στον αναγνώστη όλα του τα αισθήματα, τα διλήμματα και τις προσδοκίες του με παραστατικότητα.
Γραμμένο από τον ίδιο το 1992 μεταφέρει και το κλίμα εκείνης της εποχής στην Πράγα.

Μάλλον ο άνθρωπος δεν νιώθει ποτέ ικανοποιημένος, ή νιώθει για λίγο και επαναπροσδιορίζει τους στόχους του:)

 
At 11/11/09 18:31 , Blogger ολα θα πανε καλα... said...

ναι,αυτό ακριβώς σκέφτομαι...Έχω διαβάσει αρκετές φορές την ανάρτηση αλλά δεν έγραψα αμέσως.Η φωτογραφία της πόλης μου θύμισε καμιά 15αριά χρόνια πριν,στο Μοιραίο Πάθος,το σημείο συνάντησης του Irons με την Binoche,ένα ξημέρωμα,στο ισόγειο ενός κτηρίου με το πλακόστρωτο...
Μου θύμισε και γειτονιές στο Παρίσι και λιγώθηκα με την ανάμνηση.
Πραγματικά φαίνεται πως ποτέ δεν είμαστε ευχαριστημένοι.Όλο κάτι θα λείπει.Νομίζω πως είμαστε συχνά αχάριστοι με όσα μάς προσφέρονται ή πως δεν ξέρουμε πώς να τα χαρούμε,πώς να διαχειριστούμε τις ευτυχείς στιγμές.Πώς να ζήσουμε.

Καλησπέρα!

 
At 11/11/09 21:24 , Blogger Caesar said...

Καλησπέρα ο/θ/π/κ,
Είναι κάτι που συμβαίνει διαρκώς (ή διακαώς) & μάλλον ενστικτοδώς !
Δεν ξέρω αν μπορεί να τεθεί κάτω από διαχείριση που ίσως είναι μια καλλυμένη/πολιτισμένη καταπίεση, ή αν οι συνταγές ευτυχίας έχουν αποτελέσματα.

Damage λοιπόν, από το 1992, ακόμη πιο τραγικό φινάλε. Μάλιστα. Από άλλη οπτική, στη Δύση, σε αντίθεση με την Πράγα. Ίσως πρέπει να βρώ και το ομότιτλο μυθιστόρημα της Τζόζεφιν Χαρτ, "Μοιραίο πάθος" απο το οποίο έγινε και η μεταφορά στη μεγάλη οθόνη! Ωραίοι ηθοποιοί, ωραίο ζευγάρι Μπινιός- Άιρονς. Καλά πάμε:)

 
At 12/11/09 11:23 , Blogger melian said...

Νομιζω πως θετεις δυο διαφορετικα θεματα, Caesar (ίσως και περισσότερα ;)
Το ανικανοποιητο του ανθρωπου από τη μια μερια και τη ζωή που ικανοποιει περισσοτερο τις κοινωνικες συμβασεις και λιγοτερο το προσωπικα μας θέλω, από την άλλη.

Το πρωτο δεν ειναι κακο. Ό,τι καλο καναμε στον πολιτισμο μας το οφειλουμε σε αυτο το ανικανοποιητο.
Όσο για το δευτερο....μμμ.... λεπτες ισορροπιες θα έλεγα. Κανεις δε θελει να τεθει εκτος κοινωνικου συνολου. Από την άλλη καποια στιγμη μπορει να αμφισβητησεις όλο το συστημα στο οποιο υπακους. Οι λογοι.....πολλοι.

Καλή σου μερα, Ceasar

 
At 12/11/09 15:52 , Blogger Caesar said...

Melian, τι ευχάριστη έκπληξη!
Ναί, είναι πολλά και διαφορετικά θέματα που αναδεικνύει με ιδιαίτερο τρόπο ο Ίβαν Κλίμα, μέσα από τη ιστορία του που μάλλον αγγίζουν πολλούς. Αν και περιγράφει κοινωνικές συνθήκες της δεκαετίας του '60 στην Τσεχία, τα βασικά διλήμματα εξακολουθούν να υφίστανται.

Η αντιδιαστολή που διαπιστώνεις & διατυπώνεις είναι όλος ο προβληματισμός μας:)

Νά είσαι καλά,
C.

 
At 13/11/09 00:47 , Blogger prasino liker said...

//Μην διστασεις να χανεσαι ,να τραυματιζεσαι ,να πονας ψυχη μου.Αλλα να ξερεις πως αργοτερα δεν θα σου μεινει καιρος για να τιμας και να σεβεσαι τον εαυτο σου.Γιατι μια ζωη μονο,μια και μονη εχει ο καθενας μας.Και αυτη η ζωη για σενα εχει σχεδον κυλησει και περασει και στην διαρκεια της δεν φροντισες οσο επρεπε τον εαυτο σου,ψυχη μου,αλλα την εζησες λες και η ευτυχια σου κρεμοταν απο τις αλλες ψυχες.Οσοι ομως αδιαφορουν για τους ποθους και της αναγκες της ψυχης τους ειναι καταδικασμενοι στην δυστυχια.//
Μαρκος Αυρηλιος.
Caesar νομιζω οτι οσο μεγαλωνουμε ψαχνουμε την επιβεβαιωση.Ισως σε λαθος ατομα με λαθος τροπους.Ομως αυτα τα λαθος ατομα ειναι που δινουν την καινουργια φλογα που θα μας κανει να πεταξουμε.Δεν υπολογιζουμε την καταστροφη(γιατι συνηθως εκει καταληγουν αυτα)Χορταινουμε αυτο που ισως δεν γνωρισαμε και φυσικα θελουμε να προλαβουμε να χωρεσουν ολα στην μοναδικη μας ζωη.Μπορει να χρειαζεται να συμβει.Που ξερεις;Μια και δεν υπαρχουν κανονες.

 
At 13/11/09 22:03 , Blogger Caesar said...

Σώμα, ψυχή, νούς.
Του σώματος οι αισθήσεις,
Της ψυχής οι ορμές,
Του νού οι αρχές.
Μάρκος Αυρήλιος, τα "Εις εαυτόν" Από τον αυτοκράτορα αλλά και φιλόσοφο. Σ' όλη του τη βασιλεία ησυχία δεν είδε.
Ενδιαφέρον & το απόσπασμα που παρέθεσες από τις σημειώσεις & τους στοχασμούς του Μ.Α. όπως και οι δικοί σου στοχασμοί που γράφεις.
Όσο για τους κανόνες, νομίζω ότι υπάρχουν, και γραπτοί αλλά και άγραφοι!

 
At 17/3/10 23:44 , Blogger stivio said...

Μου αρεσε ο προβληματισμος του εργου αλλα και η αναλυση σου.
Ειναι ωραιο να βρισκονται φιλοι
με παρομοια ενδιαφεροντα και
να μοιραζεται τις σκεψεις σας.
Ενοιωσα πολυ ομορφα και σας ευχα
ριστω.Θα ηθελα να διαβασω τις
σκεψεις σου για ενα παλαιο
θεατρικο εργο του Ιψεν που ξανα
παιζετε τωρα την<> Σταυρος

 

Post a Comment

Subscribe to Post Comments [Atom]

<< Home

Guests
counter on blogger