Μια ερωτικη ιστορια

Διαβάζοντας την εξαιρετικά ενδιαφέρουσα από πολλές απόψεις ιστορία του Τσέχου Ίβαν Κλίμα "Ένα ερωτικό καλοκαίρι" (εκδόσεις Καστανιώτη) νιώθω έντονα τους προβληματισμούς του ήρωα Δαυίδ ή του ίδιου του συγγραφέα, αναλογιζόμενος πότε άραγε είμαστε ικανοποιημένοι από τη ζωή μας; όταν έχουμε αποκτήσει παιδιά, επαγγελματική αναγνώριση & κοινωνική καταξίωση;
Θα διακινδυνεύσω μια αρνητική απάντηση.
Ίσως γιατί δεν μας αρκεί μόνο μία ζωή και θέλουμε - επιθυμούμε να ζήσουμε κι άλλη, διαφορετική κι όχι μόνο μια φορά.
Ίσως ακόμη γιατί άλλο πράγμα να είμαστε ικανοποιημένοι και άλλο ευτυχισμένοι.
Ο Δαυίδ έχει τη δουλειά του, το πάθος του που είναι η επιστημονική του έρευνα με καλές προοπτικές και φαίνεται να τον απασχολεί πάρα πολύ, έχοντας αποκτήσει και δύο όμορφα παιδάκια με την αγαπημένη & αφοσιωμένη του σύζυγο που εργάζεται ως δασκάλα. Είναι αρκετά όμως όλα αυτά ; Πιστεύει πως κάθε άνθρωπος έχει την υποχρέωση, ανάλογα με τις ικανότητές του, να καταφέρει κάτι, κι αυτό ανεξάρτητα από την ανταμοιβή ή την όποια έκβαση, αλλά κατά καιρούς αισθανόταν το άγχος που τον έπιανε, ο τρόμος πως είχε κάνει λάθος επιλογές, πως ξεκίνησε λάθος κατεύθυνση και πως θυσίαζε το χρόνο από τη ζωή του σ' έναν ψεύτικο θεό.
Μέχρι να προκύψει ο παθιασμένος έρωτας, σαν πίδακας που ξεπηδά απο τη φλέβα που κτύπησε η νεαρή Ίβα. Το κορυφαίο πάθος που διαλύει όλα τα άλλα και σαν ορμητικός χείμαρος παρασέρνει κάθε προστατευτικό ανάχωμα στην τακτοποιημένη & εφήμερη ύπαρξή μας!
Την Ίβα, νεαρή φοιτήτρια θεατρολογίας, τη γνώρισε όταν τον παρακάλεσε η γυναίκα του να παραστεί στη κηδεία της σπιτονοικοκυράς τους επειδή δεν μπορούσε να πάει η ίδια.
Ποιά είναι λοιπόν εκείνη η στιγμή η κρίσιμη, μέσα στην καθημερινότητα που σαν σεισμός θα ανατρέψει την ισορροπία και το έδαφος κάτω από τα πόδια μας, που σταθερά πατάμε μέχρι τότε;
Είναι δυνατόν μόνο μια στιγμή να αποφασίσει για τη μοίρα μου; αναλογίζεται ο Δαυίδ, ή ανέκαθεν είχα μέσα μου την ανάγκη να δραπετεύσω από την προκαθορισμένη μοίρα της ζωής μου, τη λαχτάρα να καταστρέψω την ησυχία μου, να ζήσω το κάτι άλλο, παρόλο που αυτό θα μπορούσε να με καταστρέψει;
Γιατί ήρθα, γιατί ήρθα εδώ, τι θέλω απ' αυτήν, τι με τραβάει κοντά της, γιατί τόσο ανόητα, τόσο άστοχα σπαταλώ το χρόνο μου;
Όμως η στιγμή, ή η μοίρα με την μορφή της Ίβα, έχει αποφασίσει να επιβληθεί, να κυριαρχήσει και εν τέλει να απορρυθμίσει, έστω επικίνδυνα ευχάριστα, τη ζωή του καλού οικογενειάρχη και επιτυχημένου Τσέχου επιστήμονα χωρίς να έχει τη δύναμη ν' αντιδράσει στην έλξη που υφίσταται από την νεώτερή του Ίβα, που είναι από έναν άλλο κόσμο, την Ίβα που, ειρήσθω εν παρόδω είναι κι ίδια παντρεμένη.
Ο κόσμος της είναι χωρίς συσχετισμούς, σκέφτεται ο Δαυίδ, κι εγώ έχω συνηθίσει να ζω μέσα σ' αυτούς. Στον κόσμο της υπάρχει χώρος για έρωτα, αλλά όχι γι' αγάπη. Και ίσως και γι' αγάπη, αλλά όχι για συμπόνοια, ούτε για συμπαράσταση, δεν υπάρχει χώρος για κανέναν άλλον άνθρωπο. Μόνο για τον εαυτό της. Και ίσως ούτε για τον εαυτό της. Ο κόσμος της είναι κενός, αλλά και γεμάτος.... Θα 'πρεπε να δραπετεύσω απο έναν κόσμο που με έλκει ή να σβήσω μέσα του.
Πάντοτε όμως θα μας γοητεύει το άλλο, το διαφορετικό, το άγνωστο που κρύβει την έκπληξη, την ανανέωση & την ικανοποίηση της ύπαρξής μας...
Πού πήγαν, πού χάθηκαν οι μέρες που είχε την οικογένειά του, τα παιδιά του και την ησυχία του, που μπορούσε να συζητάει για την αθανασία και να ονειρεύεται τις ανακαλύψεις του;....
αναρρωτιέται ο Δαυίδ για να καταλήξει στη σκέψη πως:
Ο άνθρωπος δεν μπορεί να τα έχει όλα, δεν αντέχει δύο πάθη, το ένα τρώει το άλλο και τελικά τον καταστρέφουν...
και το τέλος της ιστορίας θα είναι τραγικό για έναν από τους δύο πρωταγωνιστές.