στη σκια σου
Έκλεισες πίσω σου απαλά την πόρτα φεύγοντας το απόγευμα.
Έπρεπε να επιστρέψεις στον δικό σου κόσμο.
Εκεί που ανήκεις.
Ήθελα να μου άφηνες τουλάχιστον τη σκιά σου.
Έτσι όπως την έριχνε το επίμονο απογευματινό φως του ήλιου,
πάνω στους τοίχους, στις πολυθρόνες, στο τραπέζι
και πάνω στον καναπέ όπου καθόμασταν μαζί μέχρι πριν λίγο.
Έτσι όπως την έριξες κι εσύ πάνω στη ζωή μου.
Έτσι όπως τη δέχτηκα κι εγώ,
σαν το αρνητικό φίλμ που θα το έβαζα τώρα
να το βλέπω ξανά & ξανά όταν θα έχεις ήδη φύγει.
Έπρεπε να επιστρέψεις στον δικό σου κόσμο.
Εκεί που ανήκεις.
Ήθελα να μου άφηνες τουλάχιστον τη σκιά σου.
Έτσι όπως την έριχνε το επίμονο απογευματινό φως του ήλιου,
πάνω στους τοίχους, στις πολυθρόνες, στο τραπέζι
και πάνω στον καναπέ όπου καθόμασταν μαζί μέχρι πριν λίγο.
Έτσι όπως την έριξες κι εσύ πάνω στη ζωή μου.
Έτσι όπως τη δέχτηκα κι εγώ,
σαν το αρνητικό φίλμ που θα το έβαζα τώρα
να το βλέπω ξανά & ξανά όταν θα έχεις ήδη φύγει.
Labels: συνοπτικά
12 Comments:
Caesar,
Εδώ και Τώρα. Το εδώ και το τώρα. Όποιο κι αν είναι.
Παράδοση άνευ όρων δλδ στο εδώ & τώρα ;)
Μα κι αυτό όμως δεν αργεί να γίνει παρελθόν Ioulita!
η αληθινη αγαπη caesar δεν επιστρεφει στον δικο της κοσμο, γιατι ο κοσμος της εισαι εσυ..
ανηκει σε σενα
ειναι εδω, δοσμενη ολοτελα και δεν καταδεχεται ουτε στιγμη να σ αφησει με παραπονο να παιζεις με την σκια της..
Όχι παράδοση. Βίωση του εδώ και του τώρα. Νοηματοδότησή τους. Κι ο πόνος κι η χαρά του τώρα, και τα δύο θα γίνουν παρελθόν.
το σώμα φεύγει
η σκέψη μένει
ενίοτε και η μυρωδιά, το άρωμα
να μας παιδεύουν
με την παρουσία-απουσία τους
αν μπορούσες θα πέταγες τη σκέψη στα σκουπίδια;
ή προτιμάμε μαζοχιστικά
να μας συντροφεύει
αφήνοντας πληγές να αιμορραγούν;
την καλημέρα μου
στα σκουπίδια λέω εγώ...
Αχ, πόρτες να κλείνουν και πλάτες να φεύγουν καπνίζοντας. Αυτός είναι ο φόβος μου. Οι σκιές να μένουν δεύτερος φόβος. Καλύτερα να τις παίρνουν μαζί τους οι κάτοχοι να μ' αφήνουν τον τόπο άδειο. Καλύτερα θα ήταν έτσι.
@ ❤
Ίσως ανήκει εν σώματι αλλού & ψυχικά εδώ-;)
@ Ioulita,
Έχω την εντύπωση ότι είσαι πάντα του εδώ & τώρα, κι εδώ που τα λέμε είναι βασική αρχή, αν όχι και βασικό ένστικτο;))
@ logia,
To nickname σου, μου θυμίζει μια γνωστή ποιητική συλλογή με τίτλο "Paroles" του Jacques Prévert.
Ομοίως & ο τρόπος διατύπωσης-παράθεσης των λέξεων σου στο σχόλιο!
Θα διαφοροποιηθώ μόνο στη συντροφιά & όχι στην απαλλαγή των σκέψεων που προκαλεί μια απουσία-παρουσία:)
@librarian,
Πάντα θα υπάρχει κάτι καλύτερο, & πώς συμβαίνει τα καλύτερα να είναι κάπου αλλού!
Ίσως γιατί η καθημερινή & μακροχρόνια συναναστροφή απογυμνώνει πλέον κάθε ερωτικό ενδιαφέρον.
Ίσως πάλι έχω επηρεαστεί & από τις όμορφες & ενδιαφέρουσες ιστορίες των αγαπημένων μας συγγραφέων, όπως οι "Ερωτικές αποδράσεις" του Bernhard Schlink που μόλις ξεκίνησα να διαβάζω το Σ/Κ.
Caesar επρεπε να προλαβεις να την ζωγραφισεις την σκια της ,οπου αυτη υπηρχε πριν φυγει.Μηπως ηθελες να υπαρχει σαν σκεψη και οχι αποτυπωμενη για παντα;
Oμορφο μουσικο κομματι διαλεξες.
Caesar,
ναι, ήμουν και είμαι, κι ας άργησα να συνειδητοποιήσω τη σημασία του. Μα μόλις το πάρεις χαμπάρι, ανοίγει διάπλατα μια πόρτα και λες και τα βλέπεις όλα από άλλη οπτική, πιο ευρεία.
@ likeraki,
Θα προτιμούσα να ζωγράφιζα όμορφα μοντέλα σ’ ένα στούντιο ζωγραφικής, όπως ο Νικ Νόλτε στο ρόλο ενός διάσημου ζωγράφου, με τη νεαρή μαθητευόμενη φίλη του
στο φιλμ «Ιστορίες της Νέας Υόρκης»
Kαταπληκτικές ιστορίες !!
@ Ioulita,
Εδώ μάλλον χρειάζεται κάτι περισσότερο, ίσως μια πιο αναλυτική παρουσίαση της αισιόδοξης θεωρίας σου!
Αχ, βρε Caesar, αν θες κάποιον να σου μιλήσει για αισιοδοξία, μάλλον δεν βρήκες το πιο κατάλληλο άτομο. 'Η είμαι τελικά αισιόδοξη, χωρίς να το ξέρω όμως. Στον λόγο μου, παλεύω, κάθε μέρα που ξυπνώ παλεύω από την αρχή να είμαι καλά. Είναι πολύ κουραστικό, πότε τα καταφέρνω να τα δω όλα καλά, πότε αποτυγχάνω, πότε λέω, δεν πειράζει, στιγμή είναι, μέρα είναι και θα περάσει, κάποιος είπε μυστικά στο αυτί μου ότι αυτό είναι φυσιολογικό κι ότι όλοι οι άλλοι είναι λάθος, μα πια δεν πιστεύω και πολύ στα λόγια. Κανενός. Μόνο στη στιγμή που ειπώθηκαν.
Mάλιστα Ioulita! Πληρωθικός & χειμαρώδης πάντα ο λόγος σου. Ακόμη δε πιο ενδιαφέρουσα & περιεκτική η ανάλυση & η περιγραφή ιδίως όταν συνοδεύεται και με τις αναφορές αντιμετώπισης της καθημερινότητας στη ζωή σου, που κερδίζουν τον σεβασμό μας.
Anyway,
Μην κρατάς αρνητική στάση λέγοντας: ‘Δεν θα πετύχω, δεν θα πετύχω’. Προτιμότερη είναι η θετική στάση: ‘Θα αποτύχω, θα αποτύχω’ :)))
Post a Comment
Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home