τυχερη & ευτυχισμενη

Τυχερή κι ευτυχισμένη είναι η ηρωιδα της ιστορίας και δείχνει να το έχει καταφέρει δημιουργώντας το προσωπικό της αλλά και ξεχωριστό modus vivendi μέσα σ' ένα κόσμο αφιονισμένο & ανταριασμένο. Λες και το Λονδίνο ανταποκρίνεται στην μόνιμα ευχάριστη ψυχική της διάθεση, που είναι σαν ηλιαχτίδα, παραμένει λαμπερο & φωτισμένο διαρκώς. Σαν μια πολύ πιο ρεαλιστική περίπτωση από την Αμελί, η ζωή της Πόπι ως δασκάλα, μέσα σε κανονικούς ρυθμούς της καθημερινότητας, συγκατοικεί μαζί με την αγαπημένη της φίλη σχεδόν δέκα χρόνια & αντιμετωπίζει τους πάντες με στωικότητα και υπομονή, απο τους μικρούς μαθητές της μέχρι τους συγγενείς της, τους φίλους της, αλλά και όλους τους συνανθρώπους που έρχεται σε επικοινωνία, προσπαθώντας να διατηρήσει ζεστή & ευχάριστη ατμόσφαιρα. Δύσκολο αλλά όχι πάντα ακατόρθωτο φαίνεται πως τις περισσότερες φορές τα καταφέρνει.
Ξεχωρίζω ανάμεσα από τις πολλές και διάφορες δραστηριότητες της ζωής της, τα μαθήματα οδήγησης που παίρνει από έναν αυστηρό & ιδιόρρυθμο εκπαιδευτή, ο οποίος όταν μαθαίνει ότι είναι δασκάλα, της λέει μεταξύ άλλων:
«..θα σου πω κατι για το εκπαιδευτικο συστημα. Παραγει αιχμαλωτους αριστερου εγκεφαλου. Ξέρεις τι σημαίνει; Ο εγκεφαλος εχει δυο πλευρες, τη δεξια και την αριστερα. Αριστερα ειναι οι πληροφοριες και τα στοιχεια. Νέκρα. Δεξιά είναι η ατομικότητα εκεί είναι η ψυχή. Το σύστημα σου δινει τη δική του εικόνα του κόσμου κι αν την επαναλάβεις σωστά, περνάς τις εξετάσεις και ανεβαίνεις ψηλά, γίνεσαι αστυνομικός ή δικαστής, δικηγόρος, στρατηγός, πολιτικός, ευτυχής και πετυχημένος. Αλλά αν σκέφτεσαι εκτός γραμμής, είσαι δυστυχής και αποτυχημένος. Έτσι λειτουργεί το εκπαιδευτικό σύστημα...»
[Σάλι Χόκινς, Αλέξις Ζέγκερμαν, Έντι Μάρσαν]

αγωνες ταχυτητας

Αν υποθέσουμε ότι οι μέρες της εβδομάδας αντιστοιχούν σε γύρους που τρέχουν τα άλογα στον ιππόδρομο, η Δευτέρα μοιάζει με την εκπυρσοκρότηση της έναρξης των αγώνων. Mε το πρωινό χτύπημα του ρολογιού, το ξυπνητήρι, αρχίζει το τρέξιμο. Κάθε μέρα λοιπόν κι ένας γύρος. Oι πόρτες ανοίγουν με πάταγο, στο ασανσέρ ή στο λεωφορείο, στην πολυκατοικία ή στα γραφεία, στις τράπεζες ή στα αυτοκίνητα. Tα κεφάλια κάτω και το τρέξιμο έχει ήδη αρχίσει. Ποιοί είναι εκείνοι που ποντάρουν όμως κάθε φορά; O ανταγωνισμός είναι πάντα παρών σε κάθε βήμα. O ένας παρασύρει τον άλλον σε μια κούρσα δίχως σταματημό.
Το ίδιο θα μπορούσε να πει κανείς και για την προεκλογική περίοδο που έχει ήδη ξεκινήσει...

Η καινούργια ζωή του κυρίου Χόρτεν (Ο΄ Ηorten)

Με το ξεκίνημα άλλης μιας μέρας, με την έναρξη άλλης μιας βδομάδας, θυμάμαι τον κ. Οντ Χόρτεν και την καινούργια του ζωή, από την ομώνυμη ταινία του Μπεντ Χάμερ. Η τελευταία του ημέρα στην εργασία του, έπειτα από σαράντα χρόνια ως μηχανοδηγός. Το τελευταίο του δρομολόγιο με το τραίνο στα χιονισμένα εδάφη κάπου στην Φινλανδία. Οι εκπλήξεις, οι ανατροπές και οι αλλαγές στη ζωή του αρχίζουν αμέσως, χάνοντας την επιστροφή με το τραίνο του, και διαδέχονται η μια την άλλη όπως οι εναλλαγές του καιρού από τη βροχή στο χιόνι. Μια νέα ζωή αρχίζει για τον ίδιο, έχοντας πλέον το χρόνο να κάνει, να δοκιμάσει, να γνωρίσει, οτιδήποτε μέχρι τώρα δεν είχε τολμήσει απορροφημένος στο καθήκον του. Όμορφες αλλά και παράξενες εικόνες που συναντά μπροστά του, άνθρωποι με διαφορετικό τρόπο ζωής ή που βλέπουν διαφορετικά τη ζωή. Αυτή που είναι εγκιβωτισμένη στα στενά πλαίσια ενος αυστηρού προγραμματισμού όπως ήταν η δική του με τα δρομολόγια του τραίνου O ίδιος Bård Owe, που ο ρόλος του θυμίζει κάτι από τον Μπάστερ Κίτον μέχρι τον Ζάκ Τατί, παρατηρεί με στοργή αλλά και θαυμασμό περίεργους εφευρέτες που οδηγούν με κλειστά μάτια, άλλους που πηγαίνουν γλυστρώντας πάνω στους δρόμους. Εικόνες σουρεαλιστικές μέσα στην παγωμένη νύχτα της πόλης. Ίσως τελικά η ζωή να είναι αλλού. Έξω από τις καθορισμένες προοπτικές, αφήνοντας την ανθρώπινη υπόσταση να ζωγραφίζει την ίδια τη ζωή της εξωραϊζοντας την πρόσκαιρη παρουσία μας πάνω στη γή. Πότε σαν παραμύθι, πότε σαν δραματική πραγματικότητα αγγίζει κάποιες ευαίσθητες χορδές που πλέον τείνουν να εξαφανιστούν εντελώς από την ανθρώπινη φύση ή μήπως όχι!

διαδρομες

Eίναι μερικές μέρες που θέλω να προλάβω κάτι από το πέρασμά της. Από τη σύντομη παρουσία της στη ζωή μου. Άλλοτε μοιάζει να είναι σαν εξοντωτική πορεία στην έρημο από νωρίς το πρωί μέχρι αργά το βράδυ χωρίς σταματημό.
Άλλες φορές πάλι σ'ένα ατέλειωτο μποτιλιάρισμα εγκλωβισμένος να βλέπω το χρόνο να βρίσκει πάντα διέξοδο και να ξεφεύγει χωρίς να με παίρνει μαζί του.
Ο αντικατοπτρισμός δεν γίνεται εύκολα αντιληπτός από μακρυά κι η Φάτα Μοργκάνα θα παραμένει μια οφθαλμαπάτη στη ζωή μου.

PARIS

Paris". του Σεντρικ Κλαπίς με την υπέροχη μουσική του Ερίκ Σατί !!
Ενα από τα είδη κινηματογραφικών ταινιών που μου αρέσουν είναι εκείνες που παρακολουθούν τις παράλληλες ιστορίες ανθρώπων. Γύρω από έναν νέο χορευτή που ζει στο Παρίσι και αναγκάζεται να αποσυρθεί από τη δουλειά του εξ'αιτίας μιας καρδιοπάθειας, παρατηρεί & φιλοσοφεί για τους ανθρώπους και τη ζωή που βλέπει να εξακολουθεί να κυλάει γύρω του. Ιστορίες που εναλλάσσονται με χιούμορ, με σάτυρα, με πάθος, με τραγωδία, με ρομαντισμό αλλά και σκληρό ρεαλισμό για τη δύσκολη επιβίωση.

Μια από αυτές τις ιστορίες που οι ζωές των ηρώων εμπλέκονται, διασταυρώνονται μεταξύ τους με κεντρικό κρίκο τον νεαρό χορευτή, είναι και του καθηγητή με μια όμορφη φοιτήτρια που γνωρίζει στο αμφιθέατρο, στις παραδόσεις των μαθημάτων του!

«..όταν είδα εκείνη την καταπληκτική κοπέλα σκέφτηκα ότι η ομορφιά είναι όντως απαίσια. Μαζί με τη νιότη είναι εντελώς άδικη. Σχεδόν άσεμνη. Παρατήρησα το πρόσωπό της, τα φρύδια της, τα μαλιά της, τα μάτια της, το στόμα της. Σκέφτηκα γιατί; Γιατί αυτή; Γιατί να είναι τόσο όμορφη; Γιατί όλοι οι άλλοι είναι τόσο... όχι άσχημοι, μα ας πούμε... μπανάλ, αόρατοι; Υπάρχει κάτι τρομερό. Η ομορφιά είναι πράγματι αηδιαστική! »

Και η συνέχεια με τα sms εξ'ίσου απολαυστική....

«...είμαστε μαζί στο μάθημα suis a la fac avec toi.. t es bel.. j te kif tro grav είσαι απίθανη.. είμαι καψούρης μαζί σου.. ta tete ton geste.. ton air sont beaux.. comme un beau paysage.. το κεφάλι σου το ανάστημά σου, οι χειρονομίες σου είναι ωραία σαν μια ωραια εξοχή.. το γέλιο παίζει στο πρόσωπό σου σαν κρύος άνεμος στον ουρανό.. το έντονο χρώμα που σκορπίζεις στα φορέματά σου έβαλε στο μυαλό των ποιητών ένα λουλουδάτο χορό.. αυτά τα τρελά φορέματα συμβολίζουν την πολύχρωμη φύση σου.. σε μισώ & σ' αγαπώ το ίδιο.. η άνοιξη και η δροσιά της πλήγωσαν τόσο την καρδιά μου ώστε τιμώρησα ένα λουλούδι για την αυθάδειά της φύσης... ένα βράδυ όταν φθάνει η ώρα της ευχαρίστησης θα ήθελα να πλησιάσω κρυφά το πολύτιμο κορμί σου, να τιμωρήσω τη χαρούμενη σάρκα σου, να σημαδέψω το αθώο στήθος σου.. να κάνω στο έκπληκτο λαγόνι σου μια φαρδιά & βαθιά πληγή.. και ζαλιστική γλυκύτητα.. μέσα από εκείνα τα νέα χείλη λαμπερότερα & πιο αγαπητά.. να εγχύσω το δηλητήριό μου Αδελφή μου !


Η ουσία όμως είναι ο επίλογος της ταινίας, με τον νεαρό χορευτή στο ταξί που τον οδηγεί στο νοσοκομείο μέσα από το κέντρο του Παρισιού, κοιτώντας από το παράθυρο του αυτοκινήτου τον κόσμο αναλογιζόμενος:
"Δεν ξέρουν πόσο τυχεροί είναι... περπατούν αναπνέουν τρέχουν μαλώνουν καθυστερούν.. δεν ξέρουν πόσο τυχεροί είναι.. να είναι έτσι, ανέμελοι στο Παρίσι..."

[Ζιλιέτ Μπινός, Ρομέν Ντιρίς, Φαμπρίς Λισινί]

Μακαο

Ανοίγω απαλά τις γρίλιες στην μπαλκονόπορτα κι αμέσως λεπτές φίνες γραμμές από το φώς του ήλιου σημαδεύουν το ξύλινο καλογιαλισμένο δάπεδο. Το φώς, σκέφτηκα παίρνει το σχήμα που θέλουμε κι ας λένε ότι τρέχει πιο γρήγορα από οτιδήποτε άλλο στον κόσμο. Απολαμβάνω την ησυχία της μέρας σαν μια μικρή ανακωχή ανάμεσα στο τέλος και την αρχής της εβδομάδας. Η ιεροτελεστία ενός ζεστού καφέ έχει την αξία που νιώθει ο ναυαγός που περισυλλέγεται στο κατάστρωμα ενος πλοίου. Αφήνω τη μέρα να με ταξιδέψει σε μια κρουαζιέρα χωρίς συγκεκριμένο προορισμό, θα προτιμούσα και χωρίς επιστροφή, όπως ο Φίλιπ....
"Ναί, κάτι δεν πήγαινε καλά πάνω σ'αυτό το πλοίο. Υπήρχε κάτι παράξενο και συγχρόνως ανεξήγητα οικείο και δεν ήταν σε θέση να πει αν έφταιγαν οι άλλοι ή το ταραγμένο του μυαλό, γι'αυτή του την εντύπωση..."
Διαβάζω το "Μακάο" μια φανταστική & αλληγορική ιστορία της Λίλα Κονομάρα και αναρρωτιέμαι κι εγώ όπως ο ένας από τους ήρωές της, άν η αλήθεια είναι σημαντικότερη απ' την ευτυχία όταν σ'ένα παράξενο ταξίδι αλλάζει η ζωή του γνωρίζοντας & ερωτεύοντας μια γυναίκα, που μπορεί και να μην υπάρχει στην πραγματικότητα. Αλλά τι είναι η πραγματικότητα αν όχι το σενάριο που γράφουμε εμείς οι ίδιοι σκηνοθετώντας και μοιράζοντας τους ρόλους.
"...όχι, Γρέγκ δεν πρόκειται να φύγω μαζί σου και δεν με ενδιαφέρει αν όλα αυτά είναι αλήθεια. Εξάλλου δεν είναι αλήθεια για ποιόν; Για μένα οι δύο αυτές μέρες είναι ότι πιο αληθινό έχω ζήσει σ'όλη μου τη ζωή και δεν με νοιάζει καθόλου αν ανήκουν στο 1930 ή στο 1992 ή στο πουθενά! Με καταλαβαίνεις; Είμαι πρόθυμος να ανταλλάξω όλη την υπόλοιπη ζωή μου γι αυτές τις δυο μέρες, ακόμα κι αν, αντικειμενικά δεν βρίσκονται σε κανένα ημερολόγιο!.."
Το ταξίδι λοιπόν δεν είναι καθόλου συνηθισμένο, αντιθέτως είναι μια πρωτότυπη ιστορία που στροβιλίζει επιδέξια τις σκέψεις και τους χαρακτήρες στο χρόνο και στο χώρο "Ο χρόνος ακροβατεί διαρκώς ανάμεσα στην έκσταση και την άβυσσο..."
"Πώς μπορούμε να συγκρίνουμε τον άνθρωπο, ένα ον πεπερασμένο, θνησιγενές, με το άπειρο, το αιώνιο.... Εννοιες όπως ο χώρος, ο χρόνος παίρνουν άλλες διαστάσεις, ασύλληπτες, που προκαλούν δέος....."
Μια αιωνίως επαναλαμβανόμενη σκηνή πάνω σ'ένα πλοίο φάντασμα που περιπλανιέται αιώνια στις θάλασσες, αναβιώνοντας εσαεί το τελευταίο του ταξίδι, μέχρι την ημέρα που βυθίστηκε!
Κι όμως ο κόσμος αντιδρά, σαν να συνέβαιναν όλα για πρώτη φορά! Λες και πάσχουμε από συλλογική αμνησία!
Εκτός αν... εκτός αν το δούμε σαν δεύτερη ευκαιρία για να διορθώσουμε τα λάθη μας, όπως ο ένας από τους ήρωες αυτής της παράξενης & γοητευτικής ιστορίας της Λίλας Κονομάρα.

"Το φώς εμύριζε λουλούδια / και νοτισμένη χλόη αγρού / Τα φοβισμένα μάτια μου πίναν τον ουρανό / μέσα στα μάτια σου"
[Γ. Ριτσος]

Άφησα τον ελεύθερο άνεμο να με παρασύρει πάλι έξω από τα περιχαρακωμένα όρια της ζωής μου.
Κι αυτός που ξέρει καλά τα όνειρα και τις επιθυμίες των ανθρώπων τις μεταφέρει κοντά τους.
Κι εγώ τι άλλο, εκτός από την ύπαρξή σου να θέλω να βρίσκομαι τριγύρω σου, στη συντροφιά σου.
Και όπως ο άνεμος, αόρατος αλλά αισθητός θα χαϊδέψω τα μαλλιά σου και θα μεταφέρω τη φωνή σου μέσα σε κοχύλια για να την έχω πάντα μαζί μου.