PARIS

Paris". του Σεντρικ Κλαπίς με την υπέροχη μουσική του Ερίκ Σατί !!
Ενα από τα είδη κινηματογραφικών ταινιών που μου αρέσουν είναι εκείνες που παρακολουθούν τις παράλληλες ιστορίες ανθρώπων. Γύρω από έναν νέο χορευτή που ζει στο Παρίσι και αναγκάζεται να αποσυρθεί από τη δουλειά του εξ'αιτίας μιας καρδιοπάθειας, παρατηρεί & φιλοσοφεί για τους ανθρώπους και τη ζωή που βλέπει να εξακολουθεί να κυλάει γύρω του. Ιστορίες που εναλλάσσονται με χιούμορ, με σάτυρα, με πάθος, με τραγωδία, με ρομαντισμό αλλά και σκληρό ρεαλισμό για τη δύσκολη επιβίωση.

Μια από αυτές τις ιστορίες που οι ζωές των ηρώων εμπλέκονται, διασταυρώνονται μεταξύ τους με κεντρικό κρίκο τον νεαρό χορευτή, είναι και του καθηγητή με μια όμορφη φοιτήτρια που γνωρίζει στο αμφιθέατρο, στις παραδόσεις των μαθημάτων του!

«..όταν είδα εκείνη την καταπληκτική κοπέλα σκέφτηκα ότι η ομορφιά είναι όντως απαίσια. Μαζί με τη νιότη είναι εντελώς άδικη. Σχεδόν άσεμνη. Παρατήρησα το πρόσωπό της, τα φρύδια της, τα μαλιά της, τα μάτια της, το στόμα της. Σκέφτηκα γιατί; Γιατί αυτή; Γιατί να είναι τόσο όμορφη; Γιατί όλοι οι άλλοι είναι τόσο... όχι άσχημοι, μα ας πούμε... μπανάλ, αόρατοι; Υπάρχει κάτι τρομερό. Η ομορφιά είναι πράγματι αηδιαστική! »

Και η συνέχεια με τα sms εξ'ίσου απολαυστική....

«...είμαστε μαζί στο μάθημα suis a la fac avec toi.. t es bel.. j te kif tro grav είσαι απίθανη.. είμαι καψούρης μαζί σου.. ta tete ton geste.. ton air sont beaux.. comme un beau paysage.. το κεφάλι σου το ανάστημά σου, οι χειρονομίες σου είναι ωραία σαν μια ωραια εξοχή.. το γέλιο παίζει στο πρόσωπό σου σαν κρύος άνεμος στον ουρανό.. το έντονο χρώμα που σκορπίζεις στα φορέματά σου έβαλε στο μυαλό των ποιητών ένα λουλουδάτο χορό.. αυτά τα τρελά φορέματα συμβολίζουν την πολύχρωμη φύση σου.. σε μισώ & σ' αγαπώ το ίδιο.. η άνοιξη και η δροσιά της πλήγωσαν τόσο την καρδιά μου ώστε τιμώρησα ένα λουλούδι για την αυθάδειά της φύσης... ένα βράδυ όταν φθάνει η ώρα της ευχαρίστησης θα ήθελα να πλησιάσω κρυφά το πολύτιμο κορμί σου, να τιμωρήσω τη χαρούμενη σάρκα σου, να σημαδέψω το αθώο στήθος σου.. να κάνω στο έκπληκτο λαγόνι σου μια φαρδιά & βαθιά πληγή.. και ζαλιστική γλυκύτητα.. μέσα από εκείνα τα νέα χείλη λαμπερότερα & πιο αγαπητά.. να εγχύσω το δηλητήριό μου Αδελφή μου !


Η ουσία όμως είναι ο επίλογος της ταινίας, με τον νεαρό χορευτή στο ταξί που τον οδηγεί στο νοσοκομείο μέσα από το κέντρο του Παρισιού, κοιτώντας από το παράθυρο του αυτοκινήτου τον κόσμο αναλογιζόμενος:
"Δεν ξέρουν πόσο τυχεροί είναι... περπατούν αναπνέουν τρέχουν μαλώνουν καθυστερούν.. δεν ξέρουν πόσο τυχεροί είναι.. να είναι έτσι, ανέμελοι στο Παρίσι..."

[Ζιλιέτ Μπινός, Ρομέν Ντιρίς, Φαμπρίς Λισινί]