Μακαο

Ανοίγω απαλά τις γρίλιες στην μπαλκονόπορτα κι αμέσως λεπτές φίνες γραμμές από το φώς του ήλιου σημαδεύουν το ξύλινο καλογιαλισμένο δάπεδο. Το φώς, σκέφτηκα παίρνει το σχήμα που θέλουμε κι ας λένε ότι τρέχει πιο γρήγορα από οτιδήποτε άλλο στον κόσμο. Απολαμβάνω την ησυχία της μέρας σαν μια μικρή ανακωχή ανάμεσα στο τέλος και την αρχής της εβδομάδας. Η ιεροτελεστία ενός ζεστού καφέ έχει την αξία που νιώθει ο ναυαγός που περισυλλέγεται στο κατάστρωμα ενος πλοίου. Αφήνω τη μέρα να με ταξιδέψει σε μια κρουαζιέρα χωρίς συγκεκριμένο προορισμό, θα προτιμούσα και χωρίς επιστροφή, όπως ο Φίλιπ....
"Ναί, κάτι δεν πήγαινε καλά πάνω σ'αυτό το πλοίο. Υπήρχε κάτι παράξενο και συγχρόνως ανεξήγητα οικείο και δεν ήταν σε θέση να πει αν έφταιγαν οι άλλοι ή το ταραγμένο του μυαλό, γι'αυτή του την εντύπωση..."
Διαβάζω το "Μακάο" μια φανταστική & αλληγορική ιστορία της Λίλα Κονομάρα και αναρρωτιέμαι κι εγώ όπως ο ένας από τους ήρωές της, άν η αλήθεια είναι σημαντικότερη απ' την ευτυχία όταν σ'ένα παράξενο ταξίδι αλλάζει η ζωή του γνωρίζοντας & ερωτεύοντας μια γυναίκα, που μπορεί και να μην υπάρχει στην πραγματικότητα. Αλλά τι είναι η πραγματικότητα αν όχι το σενάριο που γράφουμε εμείς οι ίδιοι σκηνοθετώντας και μοιράζοντας τους ρόλους.
"...όχι, Γρέγκ δεν πρόκειται να φύγω μαζί σου και δεν με ενδιαφέρει αν όλα αυτά είναι αλήθεια. Εξάλλου δεν είναι αλήθεια για ποιόν; Για μένα οι δύο αυτές μέρες είναι ότι πιο αληθινό έχω ζήσει σ'όλη μου τη ζωή και δεν με νοιάζει καθόλου αν ανήκουν στο 1930 ή στο 1992 ή στο πουθενά! Με καταλαβαίνεις; Είμαι πρόθυμος να ανταλλάξω όλη την υπόλοιπη ζωή μου γι αυτές τις δυο μέρες, ακόμα κι αν, αντικειμενικά δεν βρίσκονται σε κανένα ημερολόγιο!.."
Το ταξίδι λοιπόν δεν είναι καθόλου συνηθισμένο, αντιθέτως είναι μια πρωτότυπη ιστορία που στροβιλίζει επιδέξια τις σκέψεις και τους χαρακτήρες στο χρόνο και στο χώρο "Ο χρόνος ακροβατεί διαρκώς ανάμεσα στην έκσταση και την άβυσσο..."
"Πώς μπορούμε να συγκρίνουμε τον άνθρωπο, ένα ον πεπερασμένο, θνησιγενές, με το άπειρο, το αιώνιο.... Εννοιες όπως ο χώρος, ο χρόνος παίρνουν άλλες διαστάσεις, ασύλληπτες, που προκαλούν δέος....."
Μια αιωνίως επαναλαμβανόμενη σκηνή πάνω σ'ένα πλοίο φάντασμα που περιπλανιέται αιώνια στις θάλασσες, αναβιώνοντας εσαεί το τελευταίο του ταξίδι, μέχρι την ημέρα που βυθίστηκε!
Κι όμως ο κόσμος αντιδρά, σαν να συνέβαιναν όλα για πρώτη φορά! Λες και πάσχουμε από συλλογική αμνησία!
Εκτός αν... εκτός αν το δούμε σαν δεύτερη ευκαιρία για να διορθώσουμε τα λάθη μας, όπως ο ένας από τους ήρωες αυτής της παράξενης & γοητευτικής ιστορίας της Λίλας Κονομάρα.