"Το φώς εμύριζε λουλούδια / και νοτισμένη χλόη αγρού / Τα φοβισμένα μάτια μου πίναν τον ουρανό / μέσα στα μάτια σου"
[Γ. Ριτσος]

Άφησα τον ελεύθερο άνεμο να με παρασύρει πάλι έξω από τα περιχαρακωμένα όρια της ζωής μου.
Κι αυτός που ξέρει καλά τα όνειρα και τις επιθυμίες των ανθρώπων τις μεταφέρει κοντά τους.
Κι εγώ τι άλλο, εκτός από την ύπαρξή σου να θέλω να βρίσκομαι τριγύρω σου, στη συντροφιά σου.
Και όπως ο άνεμος, αόρατος αλλά αισθητός θα χαϊδέψω τα μαλλιά σου και θα μεταφέρω τη φωνή σου μέσα σε κοχύλια για να την έχω πάντα μαζί μου.