Smile

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
Ήταν ένα συνηθισμένο πρωινό. Όπως τα περισσότερα άλλωστε. Η διαδρομή σαν το ρεύμα στο ποτάμι. Δεν μεταβάλλεται εύκολα. Η μουσική στο ραδιόφωνο, για να φτιάξει κάπως τη μέρα. Το κόκκινο, το πράσινο & το πορτοκαλί σαν φωτορυθμικά μιας άλλης εποχής στα νυχτερινά κλάμπ, δίνουν το ρυθμό.
Σε κάποιο απ' αυτά σταθήκαμε λίγο περισσότερο. Σαν κάτι να ήθελε να γίνει. Όσο χρειάστηκε για να διασταυρωθούν τα βλέμματα και ν' ακολουθήσει αυτό το αυθόρμητο χαμόγελο με την διπλανή οδηγό. Χμ, μάλλον ακούγαμε και τον ίδιο το σταθμό στα ραδιόφωνά μας. "Το μηδέν θα κάνω κύκλο/Κι εκεί μέσα θα χορεύω/Κι ας μην ξέρω που πηγαίνω/Κι ας μην ξέρω τι γυρεύω/Τη ζωή μου μηδενίζω/Πάει να πει πως ξαναρχίζω/Τη ζωή μου μηδενίζω/Πίσω δεν ξαναγυρίζω.../
Βάλαμε φωτιά στα φρένα/Και μας έμεινε το γκάζι/Με ταχύτητες μεγάλες/Μοναχά η γη αλλάζει/Έτσι μόνο η γη αλλάζει
/Στάχτη γίνανε τα πάντα/Κάηκε το παρελθόν μου/Όλη μου η περιουσία/Στην καρδιά και στο μυαλό μου/Τη ζωή μου μηδενίζω/Πάει να πει πως ξαναρχίζω//Βάλαμε φωτιά στα φρένα/Και μας έμεινε το γκάζι/Με ταχύτητες μεγάλες/μοναχά η γη αλλάζει/Έτσι μόνο η γη αλλάζει/Με ταχύτητες μεγάλες."
Ενα χαμόγελο αρκεί όμως για στου φτιάξει τη μέρα. Ενα χαμόγελο που θα τό έχω μαζί μου όλη μέρα για να με κρατά αισιόδοξο. Ενα χαμόγελο σαν δεύτερος ήλιος, που συνέχισε την πορεία του για να χαρίσει το φως του και την αισιοδοξία του και σε άλλους...
Σ' ευχαριστώ γλυκιά μου άγνωστη συνοδοιπόρισα


(Οι όμορφοι στίχοι είναι του Λάκη Λαζόπουλου)

Γιατί ....

(...............................)
Ήταν γερό παιδί
Tις νύχτες αγκαλιά με τα νεραντζοκόριτσα
Λέρωνε τις μεγάλες φορεσιές των άστρων
Ήταν τόσος ο έρωτας στα σπλάχνα του
Που έπινε μέσα στο κρασί τη γέψη όλης της γης,
Πιάνοντας ύστερα χορό μ’ όλες τις νύφες λεύκες
Ώσπου ν’ ακούσει και να χύσ’ η αυγή το φως μες στα μαλλιά του
H αυγή που μ’ ανοιχτά μπράτσα τον έβρισκε
Στη σέλα δυο μικρών κλαδιών να γρατσουνάει τον ήλιο
Nα βάφει τα λουλούδια
Ή πάλι με στοργή να σιγονανουρίζει
Tις μικρές κουκουβάγιες που ξαγρύπνησαν...
Α τι θυμάρι δυνατό η ανασαιμιά του
Τι χάρτης περηφάνιας το γυμνό του στήθος
Όπου ξεσπούσαν λευτεριά και θάλασσα...
(........................................)
Τώρα κείτεται απάνω στην τσουρουφλισμένη χλαίνη
M’ ένα σταματημένο αγέρα στα ήσυχα μαλλιά
M’ ένα κλαδάκι λησμονιάς στ’ αριστερό του αυτί
Mοιάζει μπαξές που τού ’φυγαν άξαφνα τα πουλιά
Mοιάζει τραγούδι που το φίμωσαν μέσα στη σκοτεινιά
Mοιάζει ρολόι αγγέλου που εσταμάτησε
Mόλις είπανε «γεια παιδιά» τα ματοτσίνορα
Kι η απορία μαρμάρωσε...
(........................................)
Kείτεται στην τσουρουφλισμένη χλαίνη·
Άδειο το κράνος, λασπωμένο το αίμα
Στο πλάι το μισοτελειωμένο μπράτσο
Kι ανάμεσ’ απ’ τα φρύδια―
Mικρό πικρό πηγάδι, δαχτυλιά της μοίρας
Mικρό πικρό πηγάδι κοκκινόμαυρο
Πηγάδι όπου κρυώνει η θύμηση!
Ω! μην κοιτάτε, ω μην κοιτάτε από πού του-
Aπό πού του ’φυγε η ζωή. Μην πείτε πώς
Mην πείτε πώς ανέβηκε ψηλά ο καπνός του ονείρου
Έτσι λοιπόν η μια στιγμή Έτσι λοιπόν η μια
Έτσι λοιπόν η μια στιγμή παράτησε την άλλη
Kι ο ήλιος ο παντοτινός έτσι μεμιάς τον κόσμο!
(........................................)
Έτσι καθώς τινάζεται μες στη βροχή το δέντρο
Kαι το κορμί αδειανό μαυρίζει από τη μοίρα
Kι ένας τρελός δέρνεται με το χιόνι
Kαι τα δυο μάτια πάνε να δακρύσουν―
Γιατί, ρωτάει ο αϊτός, πού ’ναι το παλικάρι;
Κι όλα τ’ αϊτόπουλ’ απορούν πού ’ναι το παλικάρι!
Γιατί, ρωτάει στενάζοντας η μάνα, πού ’ναι ο γιος μου;
Κι όλες οι μάνες απορούν πού να ’ναι το παιδί!
Γιατί, ρωτάει ο σύντροφος, πού να ’ναι ο αδερφός μου;
Κι όλοι του οι σύντροφοι απορούν πού να ’ναι ο πιο μικρός!
Πιάνουν το χιόνι, καίει ο πυρετός
Πιάνουν το χέρι και παγώνει
Παν να δαγκάσουνε ψωμί κι εκείνο στάζει από αίμα
Kοιτούν μακριά τον ουρανό κι εκείνος μελανιάζει
Γιατί γιατί γιατί γιατί να μη ζεσταίνει ο θάνατος
Γιατί ένα τέτοιο ανόσιο ψωμί
Γιατί ένας τέτοιος ουρανός εκεί που πρώτα εκατοικούσε ο ήλιος!

[Οδ. Ελύτης]

.........................................................

"Τι γύρευες στ' αλβανικό βουνό / μονάκριβε νησιώτη / Και λαβωμένο κλαίει το δειλινό
την ακριβή σου νιότη / Πάει ο ήλιος, πάει κι η Αμοργός / στα μάτια του νυχτώνει
Κι ο έφεδρος ανθυπολοχαγός / κοιμάται μες στο χιόνι / Τα χρόνια σου καπνός τα παιδικά / ανάσα η εφηβεία / Στον τοίχο ματωμένα ιδανικά / μετάλλια και βραβεία
Πάει ο ήλιος, πάει κι η Αμοργός / στα μάτια του νυχτώνει / Κι ο έφεδρος ανθυπολοχαγός / κοιμάται μες στο χιόνι..."

[Πυθαγόρας]

Τρυφερή είναι η νύχτα

Στο μέσον μιας ακόμη κουραστικής εβδομάδας. Στο τέλος μιας επίπονης μέρας. Προσπαθώντας να ξεφύγω από την απαιτητική καθημερινότητα διασχίζω για λίγο την ομίχλη του παρελθόντος και βρίσκομαι μαζί σου.
Λίγες, πολύτιμες στιγμές για ένα μικρό διάλειμμα σ΄ ένα μικρό μουσικό καφέ μαζί σου. Νυχτώνει νωρίς, με τη βροχή έξω από το τζάμι να έρχεται απο παντού πέφτοντας γελώντας πάνω στους ανθρώπους, στους δρόμους & τ' αυτοκίνητα.
Κόκκινη βροχή, πορτοκαλί και πράσινη, κάθε φορά που αλλάζει το φανάρι στη διασταύρωση έξω από το μεγάλο παράθυρο, αντανακλώντας ασυνήθιστα χρώματα, σχεδόν υγρά στο πρόσωπό σου. Το κόκκινο φωτίζει τα χείλη σου, το πράσινο τα μάτια σου και το πορτοκαλί το πρόσωπό σου ολόκληρο. Γέρνω κοντά σου για ν' αγγίξω τα λόγια σου, να κρατήσω το χέρι σου, να χαθώ στο βλέμμα σου. Θα φύγεις & πάλι για να ξανάρθεις με τη βροχή, κι εγώ θα είμαι εκεί. Δεν ξέρω αν είσαι πράγματι εδώ μαζί μου. Είναι ένα νοσταλγικό βράδι που κάνει την απουσία σου απέραντη. Μου λείπεις. Πού θα σε βρώ ξανά...

"Le tendre et dangereux
visage de l' amour
m' est apparu un soir
apres un trop long jour.."
(J.P.)

"The Bourne Ultimatum"

Με συνεχή ένταση στο κόκκινο & καταιγιστικό κυνηγητό από Μόσχα, Λονδίνο, Μαδρίτη, Ταγγέρη, Νέα Υόρκη Βερολίνο, με όλα τα μέσα για την προσπάθεια περιφρούρησης ενός απόρρητου προγράμματος των μυστικών υπηρεσιών. Ένας πράκτορας, ένα γρανάζι που ξεφεύγει από τον ασφυκτικό έλεγχο κι αρχίζει ν' αντιδρά στην σκοπιμότητα και στον τρόπο λειτουργίας των μεθόδων της υπηρεσίας του. Αναζητώντας την ανθρώπινη υπόστασή του έρχεται αντιμέτωπος με τους δημιουργούς του, σε ρυθμούς σχεδόν παρανοϊκούς & χωρίς ηθικές αναστολές, έχοντας απέναντί του τα πιό σύγχρονα συστήματα κατασκοπευτικών τεχνικών, εντοπισμού και εξόντωσης αντιπάλων σε όλα τα μήκη και πλάτη της υδρογείου. Αλλά με τη συνεργασία δύο γυναικών συναδέλφων του καταφέρνει να φέρει στην επιφάνεια το παρανοϊκό σκοτεινό & επικίνδυνο πρόγραμμα εξόντωσης αντιπάλων.
Αισιόδοξη η τελευταία σκηνή με το όμορφο συνωμοτικό χαμόγελο της Julia Stiles που υποδύεται την πράκτορα Nicky Parsons. (Το μοναδικό χαμόγελο σε όλη την ταινία, αφιερωμένο στη Μαριάννα, που διαβάζοντας την περιγραφή της αποφάσισα να δώ κι εγώ την ταινία ;))
Mε την υπογραφή του Paul Greengrass & πρωταγωνιστή τον Matt Damon σε μια συνεπή επαγγελματική κινηματογραφική δουλειά για το ζοφερό μέλλον που έρχεται με άγριες διαθέσεις !

Καθ' οδόν

Αγαπητό μου ημερολόγιο, θάθελα να ταξιδεύω μ' ένα μεγάλο φορτηγό.
Να οδηγώ για μέρες συνεχώς. Χωρίς συγκεκριμένο προορισμό. Να βλέπω καινούργιες πόλεις & ανθρώπους.
Συντροφιά με τη μουσική που θα εναλάσσεται με τα τοπία και τον δρόμο. Στάσεις για ανεφοδιασμό και ξανά στο δρόμο τον ανοιχτό. Δίχως τέλος και αρχή, τρέχοντας στην εθνική, σε δύση και ανατολή. Με χιόνι, ομίχλη και βροχή και οδηγό την άσπρη τη γραμμή. Φεύγω έρχομαι ξανά διανύοντας χιλιόμετρα πολλά.
Σαν τον Κέρουακ να μοιράσω το μεγαλύτερο μέρος της ζωής ανάμεσα σε ταξίδια στις τεράστιες αμερικανικές πεδιάδες εναλλάσοντας τοπία και αισθήματα. Περνώντας από νυσταγμένες επαρχιακές πόλεις, από ερήμους κι από μεγάλα αστικά κέντρα. Στον ανοικτό δρόμο στην ελευθερία. Στον ανοικτό ορίζοντα τοπίων και συναισθημάτων.
...................................................................
[..Ήμουνα στα μισά του δρόμου στο ταξίδι μου μέσα στην Αμερική, πάνω στη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην ανατολή της νεότητάς μου και τη δύση του μέλλοντός μου άκουγα το κάλεσμα μιας καινούργιας ζωής, κι έβλεπα έναν καινούργιο ορίζοντα, και τα πίστευα όλ' αυτά λες κι ήμουν ακόμα νέος..] όπως έγραφε & ο Τζ. Κέρουακ

Μέρες ραδιοφώνου

Απογεύματα Κυριακής, ώρα 6 συντονισμένος στο τρίτο πρόγραμμα της ελληνικής ραδιοφωνίας για την εκπομπή "Πού πάει η μουσική όταν δεν την ακούμε πιά" Οι μουσικές επιλογές πάντα καταπληκτικές όπως και τα αποσπάσματα που διαβάζει ο παραγωγός της εκπομπής, από συγγραφείς, ποιητές κλπ. Στην τελευταία εκπομπή διαβάστηκαν αποσπάσματα από έργα του Σταμάτη Πολενάκη, ποιητή και θεατρικό συγγραφέα, μεταφραστής από τα ισπανικά. Μια όμορφη εκπομπή που ακούγεται πάντα ευχάριστα & με ενδιαφέρον, από τον παρουσιαστή & παραγωγό Μενέλαο Καραμαγγιώλη.

Παραθέτω ένα μικρό δείγμα της δουλειάς του Στ. Πολενάκη:

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΥ
Θα έρθει, επιτέλους πλησιάζει ο καιρός που θα
δούμε με άλλα μάτια την αιωνιότητα
(εγώ ο ίδιος δυο φορές χρειάστηκε να διασχίσω
αυτό το ποτάμι για να φθάσω έως εδώ)
ακόμα και η φωτιά απ`την οποία είμαστε φτιαγμένοι
σιγά σιγά έσβησε
(από τις στάχτες που σκορπίστηκαν μακριά, σας
προσφέρω τώρα αυτό το ποίημα)
και τότε πράγματι συνέβη: ανάλαφροι περάσαμε
απέναντι στη σκοτεινή όχθη
όπου όλοι, ως και οι θεοί ακόμα, ήσαν παρόντες.

Για τη Μαρια...

Για τη Μαρία, που ανιχνεύει τις διαθέσεις πίσω από τα γράμματα & τις λέξεις, που βλέπει πέρα από το προφανές & ξέρει να εκτιμά σαν παλιός χροσοχόος το ακριβό συναίσθημα που εκπέμπει κάθε στίχος, κάθε γραμμή σ' ένα κείμενο.
Για τη Μαρία που την ξαφνιάζει & την αναστατώνει ευχάριστα μια γλυκειά απάντηση σ' ένα σχόλιο. Που ψάχνει το νόημα στις στιγμές για να ζεί το παρόν. Που προσπαθεί να ξεφύγει από τον παραλογισμό της λογικής, ψάχνοντας μια παγκόσμια ψυχή.
Για τη Μαρία που ξέρει να δίνεται και δεν σταματά στο αδιέξοδο μιας σχέσης προκειμένου να νιώσει την ένταση, το πάθος, την αγωνία & τον φόβο της απώλειας. Που ταλαντεύεται ανάμεσα στον Φάουστ & στον Μεφιστοφελή
Που επιμένει να τους βλέπει όλους & όλα μέσα από το συναίσθημα πέρα από το καλό ή το κακό, το ηθικό ή το ανήθικο, το σωστό ή το λάθος
Για τη Μαρία που βρίσκει όμορφη & πολύ ενδιαφέρουσα μια ανάλυση, μια μικρή φιλοσοφία του έρωτα, από τον Αλαίν ντε Μποτόν !
Για τη Μαρία που ανακαλύπτει την κρυμμένη γοητεία σ' αυτή την επικοινωνία πίσω από τη σιωπηλή οθόνη
Που θέλει συνεχώς να ταξιδεύει με ορμή & μανία για να προλάβει να νιώσει όσο περισσότερα μπορεί.
Ας είμαστε ολομόναχοι μαζί, Μαρία...