Saturday, October 27, 2007

Γιατί ....



(...............................)
Ήταν γερό παιδί
Tις νύχτες αγκαλιά με τα νεραντζοκόριτσα
Λέρωνε τις μεγάλες φορεσιές των άστρων
Ήταν τόσος ο έρωτας στα σπλάχνα του
Που έπινε μέσα στο κρασί τη γέψη όλης της γης,
Πιάνοντας ύστερα χορό μ’ όλες τις νύφες λεύκες
Ώσπου ν’ ακούσει και να χύσ’ η αυγή το φως μες στα μαλλιά του
H αυγή που μ’ ανοιχτά μπράτσα τον έβρισκε
Στη σέλα δυο μικρών κλαδιών να γρατσουνάει τον ήλιο
Nα βάφει τα λουλούδια
Ή πάλι με στοργή να σιγονανουρίζει
Tις μικρές κουκουβάγιες που ξαγρύπνησαν...
Α τι θυμάρι δυνατό η ανασαιμιά του
Τι χάρτης περηφάνιας το γυμνό του στήθος
Όπου ξεσπούσαν λευτεριά και θάλασσα...
(........................................)
Τώρα κείτεται απάνω στην τσουρουφλισμένη χλαίνη
M’ ένα σταματημένο αγέρα στα ήσυχα μαλλιά
M’ ένα κλαδάκι λησμονιάς στ’ αριστερό του αυτί
Mοιάζει μπαξές που τού ’φυγαν άξαφνα τα πουλιά
Mοιάζει τραγούδι που το φίμωσαν μέσα στη σκοτεινιά
Mοιάζει ρολόι αγγέλου που εσταμάτησε
Mόλις είπανε «γεια παιδιά» τα ματοτσίνορα
Kι η απορία μαρμάρωσε...
(........................................)
Kείτεται στην τσουρουφλισμένη χλαίνη·
Άδειο το κράνος, λασπωμένο το αίμα
Στο πλάι το μισοτελειωμένο μπράτσο
Kι ανάμεσ’ απ’ τα φρύδια―
Mικρό πικρό πηγάδι, δαχτυλιά της μοίρας
Mικρό πικρό πηγάδι κοκκινόμαυρο
Πηγάδι όπου κρυώνει η θύμηση!
Ω! μην κοιτάτε, ω μην κοιτάτε από πού του-
Aπό πού του ’φυγε η ζωή. Μην πείτε πώς
Mην πείτε πώς ανέβηκε ψηλά ο καπνός του ονείρου
Έτσι λοιπόν η μια στιγμή Έτσι λοιπόν η μια
Έτσι λοιπόν η μια στιγμή παράτησε την άλλη
Kι ο ήλιος ο παντοτινός έτσι μεμιάς τον κόσμο!
(........................................)
Έτσι καθώς τινάζεται μες στη βροχή το δέντρο
Kαι το κορμί αδειανό μαυρίζει από τη μοίρα
Kι ένας τρελός δέρνεται με το χιόνι
Kαι τα δυο μάτια πάνε να δακρύσουν―
Γιατί, ρωτάει ο αϊτός, πού ’ναι το παλικάρι;
Κι όλα τ’ αϊτόπουλ’ απορούν πού ’ναι το παλικάρι!
Γιατί, ρωτάει στενάζοντας η μάνα, πού ’ναι ο γιος μου;
Κι όλες οι μάνες απορούν πού να ’ναι το παιδί!
Γιατί, ρωτάει ο σύντροφος, πού να ’ναι ο αδερφός μου;
Κι όλοι του οι σύντροφοι απορούν πού να ’ναι ο πιο μικρός!
Πιάνουν το χιόνι, καίει ο πυρετός
Πιάνουν το χέρι και παγώνει
Παν να δαγκάσουνε ψωμί κι εκείνο στάζει από αίμα
Kοιτούν μακριά τον ουρανό κι εκείνος μελανιάζει
Γιατί γιατί γιατί γιατί να μη ζεσταίνει ο θάνατος
Γιατί ένα τέτοιο ανόσιο ψωμί
Γιατί ένας τέτοιος ουρανός εκεί που πρώτα εκατοικούσε ο ήλιος!

[Οδ. Ελύτης]

.........................................................

"Τι γύρευες στ' αλβανικό βουνό / μονάκριβε νησιώτη / Και λαβωμένο κλαίει το δειλινό
την ακριβή σου νιότη / Πάει ο ήλιος, πάει κι η Αμοργός / στα μάτια του νυχτώνει
Κι ο έφεδρος ανθυπολοχαγός / κοιμάται μες στο χιόνι / Τα χρόνια σου καπνός τα παιδικά / ανάσα η εφηβεία / Στον τοίχο ματωμένα ιδανικά / μετάλλια και βραβεία
Πάει ο ήλιος, πάει κι η Αμοργός / στα μάτια του νυχτώνει / Κι ο έφεδρος ανθυπολοχαγός / κοιμάται μες στο χιόνι..."

[Πυθαγόρας]

7 Comments:

At 28/10/07 08:22 , Blogger aisthisis said...

Επίκαιρο και πολύ ωραίο!

Τώρα διάβασα το προηγούμενο post. Τις καθημερινές συχνά δεν προλαβαίνω ούτε ν'ανοίξω τον υπολογιστή. Μου αρέσουν τα νοσταλγικά κείμενα της καρδιάς σου.

Καλή και όμορφη μέρα!

 
At 28/10/07 09:40 , Blogger neutrino said...

ασμα ηρωικο και πενθιμο..

[ψαχνω κανεναν αλλο ποιημα επικαιρο, αλλα δε βρισκω -μου ερχονται μονο κατι τραγουδια που τραγουδαμε στις σχολικες γιορτες...!]

ποσο ταιριαστο και διακριτικο!

 
At 28/10/07 10:07 , Blogger Caesar said...

"Ο ήλιος, η φύση, ο άνθρωπος και η ζωή η ίδια έρχονται σε σύγκρουση με τις δυνάμεις του σκότους, το απάνθρωπο, το παράλογο του πόλεμου" Mια πολύ ενδιαφέρουσα μελέτη για το "ασμα ηρωικό & πένθιμο" του Ελύτη συνάντησα εδώ και πιστεύω πως αξίζει τον κόπο να τη διαβάσει κανείς !
Χαίρομαι που σε ξαναδιαβάζω κι εδώ aisthisis, και ναί, η μέρα μου ήδη γίνεται ομορφότερη :)






Διακριτική μου Νετρίνα !

Σύμφωνα με μία ερμηνεία, (στην παραπομπή) ο Ελύτης συνέθεσε την ελεγεία του για τον ανθυπολοχαγό με σκοπό να τιμήσει τους συμπολεμιστές του στην Αλβανία, ενώ κάποιοι μελετητές υποστηρίζουν πως έγραψε το ποίημα αυτό για το φίλο του ποιητή Γιώργο Σαραντάρη, ο οποίος επίσης πολέμησε στην Αλβανία και πέθανε αφού μεταφέρθηκε στην Αθήνα βαριά άρρωστος.

Σ'ευχαριστώ & να προσέχεις τον εαυτό σου:)

 
At 28/10/07 10:53 , Blogger melian said...

Καλημέρα, Caesar!
...αγαπημένος Ελύτης...ίσως γιατί ποτέ δεν αφήνει την ελπίδα να χαθεί;...ακόμα και στις πιο σκοτεινές του ώρες;

Από το Προφητικόν του Αξιον Εστι:
"Και θα'ρθουνε χρόνια χλωμά και αδύναμα μέσα στη γάζα. Και θα'χει καθένας τα λίγα γραμμάρια της ευτυχίας. Και θα'ναι τα πράγματα μέσα του κιόλας ωραία ερείπια. Τότε, μην έχοντας άλλη εξορία, πού να θρηνήσει ο ποιητής, την υγεία της καταιγίδας από τ' ανοιχτά στήθη του αδειάζοντας, θα γυρίσει για να σταθεί στα ωραία μέσα του ερείπια.Και τον πρώτο λόγο του ο στερνός των ανθρώπων θα πει, ν'αψηλώσουν τα χόρτα, η γυναίκα στο πλάι του σαν αχτίδα του ήλιου να βγει. Και πάλι θα λατρέψει τη γυναίκα και θα την πλαγιάσει πάνου στα χόρτα καθώς που ετάχθη. Και θα λάβουνε τα όνειρα εκδίκηση, και θα σπείρουνε γενεές στους αιώνες των αιώνων!"

Και μια που μου τον θύμισες (όχι ότι χρειάζομαι και πολύ για να θυμηθώ τον αγαπημένο μου ποιητή), κι άλλοι ελπιδοφόροι στίχοι από τον Ηλιο τον ηλιάτορα :

"Όπου μαυρίλα κλώθεται και γνέθεται
Ήλιοι μικροί γενείτε κι όλο αλέθετε

Σ'ευλογημένη μέρα βγάζει το κακό
σε δημοσιά πλατιά το στενοσόκακο

Κι είναι στη σκοτεινιά και στην ερήμωση
όπου ριζώνει κι ευωδιάζει η θύμηση"

 
At 29/10/07 03:46 , Blogger Caesar said...

"Τα κοπάδια των άστρων οδηγώ στην αγκάλη σου" Εlmelissa μου, και ναί, έτσι χρειάζεται να είναι τα πράγματα, όπως το πιστεύεις κι όπως το λέει κι ο Ελύτης που "Βλέπει τὴν ἀλληλουχία τῶν κρυφῶν νοημάτων" σαν "εξόριστος ποιητής στον αιώνα του"...

 
At 31/3/08 00:17 , Blogger ολα θα πανε καλα... said...

"Αύριο,αύριο,αύριο το Πάσχα του Θεού".
Είναι και επίκαιρο,λόγω ημερών που έρχονται.
Το άσμα ηρωϊκό και πένθιμο μου θύμιζε πάντα μια μουσική που σιγά-σιγά και ρυθμικά φτάνει στην κορύφωσή της,κάτι σαν το Bolero του Maurice Ravel.

 
At 13/4/08 17:14 , Blogger Caesar said...

@ όλα θα πάνε καλά...
ε, αυτό δεν το είχα προσέξει !

Ας είναι, κάπου βρήκα ότι ο Maurice Ravel το εμπνεύστηκε & το έγραψε για τη φίλη του Ida Rubinstein, μαικήνας τεχνών και εξαιρετική χορεύτρια!

 

Post a Comment

Subscribe to Post Comments [Atom]

<< Home

Guests
counter on blogger