Smile

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
Ήταν ένα συνηθισμένο πρωινό. Όπως τα περισσότερα άλλωστε. Η διαδρομή σαν το ρεύμα στο ποτάμι. Δεν μεταβάλλεται εύκολα. Η μουσική στο ραδιόφωνο, για να φτιάξει κάπως τη μέρα. Το κόκκινο, το πράσινο & το πορτοκαλί σαν φωτορυθμικά μιας άλλης εποχής στα νυχτερινά κλάμπ, δίνουν το ρυθμό.
Σε κάποιο απ' αυτά σταθήκαμε λίγο περισσότερο. Σαν κάτι να ήθελε να γίνει. Όσο χρειάστηκε για να διασταυρωθούν τα βλέμματα και ν' ακολουθήσει αυτό το αυθόρμητο χαμόγελο με την διπλανή οδηγό. Χμ, μάλλον ακούγαμε και τον ίδιο το σταθμό στα ραδιόφωνά μας. "Το μηδέν θα κάνω κύκλο/Κι εκεί μέσα θα χορεύω/Κι ας μην ξέρω που πηγαίνω/Κι ας μην ξέρω τι γυρεύω/Τη ζωή μου μηδενίζω/Πάει να πει πως ξαναρχίζω/Τη ζωή μου μηδενίζω/Πίσω δεν ξαναγυρίζω.../
Βάλαμε φωτιά στα φρένα/Και μας έμεινε το γκάζι/Με ταχύτητες μεγάλες/Μοναχά η γη αλλάζει/Έτσι μόνο η γη αλλάζει
/Στάχτη γίνανε τα πάντα/Κάηκε το παρελθόν μου/Όλη μου η περιουσία/Στην καρδιά και στο μυαλό μου/Τη ζωή μου μηδενίζω/Πάει να πει πως ξαναρχίζω//Βάλαμε φωτιά στα φρένα/Και μας έμεινε το γκάζι/Με ταχύτητες μεγάλες/μοναχά η γη αλλάζει/Έτσι μόνο η γη αλλάζει/Με ταχύτητες μεγάλες."
Ενα χαμόγελο αρκεί όμως για στου φτιάξει τη μέρα. Ενα χαμόγελο που θα τό έχω μαζί μου όλη μέρα για να με κρατά αισιόδοξο. Ενα χαμόγελο σαν δεύτερος ήλιος, που συνέχισε την πορεία του για να χαρίσει το φως του και την αισιοδοξία του και σε άλλους...
Σ' ευχαριστώ γλυκιά μου άγνωστη συνοδοιπόρισα


(Οι όμορφοι στίχοι είναι του Λάκη Λαζόπουλου)