Καθ' οδόν
Αγαπητό μου ημερολόγιο, θάθελα να ταξιδεύω μ' ένα μεγάλο φορτηγό.
Να οδηγώ για μέρες συνεχώς. Χωρίς συγκεκριμένο προορισμό. Να βλέπω καινούργιες πόλεις & ανθρώπους.
Συντροφιά με τη μουσική που θα εναλάσσεται με τα τοπία και τον δρόμο. Στάσεις για ανεφοδιασμό και ξανά στο δρόμο τον ανοιχτό. Δίχως τέλος και αρχή, τρέχοντας στην εθνική, σε δύση και ανατολή. Με χιόνι, ομίχλη και βροχή και οδηγό την άσπρη τη γραμμή. Φεύγω έρχομαι ξανά διανύοντας χιλιόμετρα πολλά.
Σαν τον Κέρουακ να μοιράσω το μεγαλύτερο μέρος της ζωής ανάμεσα σε ταξίδια στις τεράστιες αμερικανικές πεδιάδες εναλλάσοντας τοπία και αισθήματα. Περνώντας από νυσταγμένες επαρχιακές πόλεις, από ερήμους κι από μεγάλα αστικά κέντρα. Στον ανοικτό δρόμο στην ελευθερία. Στον ανοικτό ορίζοντα τοπίων και συναισθημάτων.
...................................................................
[..Ήμουνα στα μισά του δρόμου στο ταξίδι μου μέσα στην Αμερική, πάνω στη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην ανατολή της νεότητάς μου και τη δύση του μέλλοντός μου άκουγα το κάλεσμα μιας καινούργιας ζωής, κι έβλεπα έναν καινούργιο ορίζοντα, και τα πίστευα όλ' αυτά λες κι ήμουν ακόμα νέος..] όπως έγραφε & ο Τζ. Κέρουακ
Labels: on the road
posted by Caesar @ 10/12/2007 11:35:00 AM
12 Comments
12 Comments:
Καλημέρα γλυκέ μου, Caesar!
Πολύ αγαπημένο τραγούδι...πολύ! Το On the road,χρόνια πριν διαβασμένο, μα η επιθυμία να διασχίσει κανείς την Αμερική απ' άκρη σ'άκρη και όχι μόνο, φωλιάζει πάντα.
Χτες διάβασα την άποψη ενός κυρίου Dahlberg :" Όταν κάποιος συνειδητοποιεί πως η ζωή του δεν έχει πλέον νόημα, είτε αυτοκτονεί είτε το ρίχνει στα ταξίδια"
Δεν νομίζω να ταξιδεύω μόνο γι' αυτό...αλλά το σκέφτηκα...και είδα πως όταν όλα σκοτεινιάζουν γύρω μου, το μόνο φως στο μυαλό μου γεννιέται από μια φυγή.
Καλησπέρα elmelissa μου,
Μερικά πράγματα, δεν ξέρω πώς τα καταφέρνουν και διατηρούν την ομορφιά τους για χρόνια, όπως αυτό το αγαπημένο τραγουδάκι !
Πολύ ενδιαφέρουσα βρίσκω την άποψη του Mr Dahlberg. Προσωπικά πάντως θα προτιμούσα τα ταξίδια;)
Καταλαβαίνω ότι όσο κι άν προσπαθώ δεν μπορώ ν' αντιληφθώ αν υπάρχει & ποιό είναι το νόημα της ύπαρξής μας, αλλά τουλάχιστον να βρώ το νόημα της προσωπικής μου εφήμερης ζωής.
Ας μεταφέρω εδώ μια άποψη του Α. Ταρκόφσκι:
[... η ζωή, φυσικά δεν έχει κανένα νόημα. Γιατί αν ξέραμε το νόημά της, δεν θα ήμασταν ελεύθεροι. Θα καταντούσαμε σκλάβοι αυτoύ του νοήματος, και η ζωή μας θα διαδραματιζόταν σ' ένα άλλο επίπεδο, στο επίπεδο ενός σκλάβου, ή στο επίπεδο ενός ζώου. Το νόημα της ύπαρξης των ζώων εξατμίζεται στην αναπαραγωγή του είδους τους. Τα ζώα εκτελούν τη δουλική εργασία τους επειδή συλαμβάνουν με το ένστικτο το νόημα της ζωής. Ατό ακριβώς είναι που καθιστά τον ορίζοντά τους τόσο περιορισμένο. Ενώ ο άνθρωπος τείνει διαρκώς που την κατάκτηση του απόλυτου...]
Άλλο σκεφτόμουνα να γράψω, κι άλλο γράφω τελικά διαβάζοντας το σχόλιό σου...
Μήπως το νόημα της ζωής είναι αυτό που της δίνει ο καθένας μας;
ΥΓ. Πάντως δεν μπορώ να σε φανταστώ σε φορτηγό... Σε μια ωραία μηχανή, σ'ένα κομψό αυτοκίνητο, ναι. Αλλά σε φορτηγό...απλά δεν μπορώ!
πολύ όμορφη εικόνα.. on the road.
@ 3 parties a day ,
Θά έλεγα μάλλον οι στόχοι που δίνει ο καθένας μας στη ζωή του.
ΥΓ: έ, είπαμε να ξεφύγουμε λίγο από τα συνηθισμένα ;))
@ Desposini Savio ,
ναί, οι εναλλαγές των τοπίων προσφέρουν όμορφες εικόνες :)
Αναφέρεσαι στο ταξίδι της ψυχής σου. Στην άμεση, απρόβλεπτη, αγωνιώδη και αναπάντεχη, καινούργια και ζωντανή εμπειρία.
Like your music these days... :)
PS: Επιτελους εχω αμαξι.. Ξερω, ξερω, καλοταξιδο θα πεις! :)) Merci!
Εσυ εχεις;
Ακριβώς, καλή μου aisthisis, !
Αυτό είναι μάλλον το πιό δύσκολο & ενδιαφέρον ταξίδι για τους περισσότερους.
Άλλωστε:
"Δεν κάνουμε άλλο ταξίδι παρά γύρω από την ψυχή μας ή το πολύ-πολύ μέσα στη ψυχή μας. Δεν βρίσκουμε στην άλλη άκρη του κόσμου, στις πιο παράξενες ξωτικές χώρες παρά την ίδια μας την εικόνα"
[ Ν. Κ. ]
@ nakupenda ,
Ήθελα να 'μαι εισιτήριο στην τσέπη σου
όταν σε μένα ταξιδεύει η σκέψη σου.. ;)
(Η. Κατσούλης)
Εγώ το διαβάζω δευτεριάτικα και, όπως καταλαβαίνεις, δεν είναι η καλύτερη αρχή για το ξεκίνημα μιας ακόμη εβδομάδας της καθημερινής μας ζωής στη μικρή μας πόλη!
:)))
Κι εγώ αυτό θα ήθελα, με δυο μικρές προϋποθέσεις: να ήξερα να οδηγώ ένα μεγάλο φορτηγό _ένα οποιοδήποτε όχημα_ και να μην άφηνα πίσω μου κανέναν που θα του στοίχιζε η απουσία μου (να ήμουν αρκετά δυνατή και αυτάρκης, να ήμουν διαφορετική ώστε να μην έχω ανάγκη τέτοιους δεσμούς στη ζωή μου).
Καλή εβδομάδα!
ΥΓ. Και μια τρίτη προϋπόθεση: να μπορούσα να ζήσω με τα ελάχιστα ενός μπήτνικ [ή, έστω, να είχα πολλά λεφτά :)))]
@ just me ,
Ήδη, η "κατεδάφιση" του ονείρου αρχίζει από το πρωί της Δευτέρας, για να μην πω από το απόγευμα της Kυριακής;)
Aπό τις δύο προϋποθέσεις, η δυσκολότερη βέβαια είναι οι όποιοι δεσμοί μας και η ανάγκη μας γι αυτούς. Ας διατηρήσουμε όμως εκείνους που αξίζουν...
ΥΓ: ενδιαφέρουσα προσέγγιση και τα δύο άκρα :))
Να μην αναφερθώ στο απαισιόδοξο και ρεαλιστικό "η πόλις πάντα θα σε ακολουθεί",που,εν πολλοίς,βρίσκω να είναι αληθινό.
Ονειρτεύτηκα μια route66,ατέλειωτα χιλιόμετρα,ωραία παρέα,αρκετά χρήματα ώστε να μην έχουμε το νου μας στα έξοδα που αναγκαστικά θα είναι πολλά σε τέτοιο ταξίδι,ωραίες μουσικές,άνετα ρούχα,λίγο λέτσοι - όσο το απαιτεί η περίσταση! - και προπαντός ωραίες κουβέντες,ποιήματα,απόψεις,σχέδια,φιλοσοφία,οδηγώντας.Ανοιγμένοι χάρτες και καμιά σοκολατίτσα για τη λιγούρα.
:)
Όμορφο κλίμα,θα ήθελα να το ζήσω.Είχα κάποτε σκεφθεί να γίνω φορτηγατζού(μη γελάς!).Η ανατροφή και αντικειμενικές δυσκολίες,με συγκράτησαν και έχασε ο κλάδος μια σούπερ φορτηγατζού.
:)
Μόλις σε εντόπισα!
Εβλεπα από τους καθρέπτες μια Chevrolet να με ακολουθεί αρκετή ώρα στο δρόμο, αλλά έπρεπε να σταματήσω κάπου;))
Ομορφα τα περιγράφεις και οι ανοικτοί κι ατέλειωτοι δρόμοι έχουν κάτι από μια αίσθηση ατέλειωτης ελευθερίας...
Φορτηγατζού, ή κάτι σαν το «Θέλμα και Λουίζ», με τις ηρωίδες να πετούν στο Γκραν Κάνιον!
Post a Comment
Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home