Ulrich Muehe /\ Οι ζωες των αλλων

"Ο κόσμος ισχυρίζεται μερικές φορές οτι ο τρόπος με τον οποίο συμβαίνουν τα πράγματα στις ταινίες είναι εξωπραγματικός, στην ουσία, όμως, εξωπραγματικός είναι ο τρόπος με τον οποίο συμβαίνουν τα πράγματα στη ζωή."

Πιστεύω πως για τους περισσότερους ανθρώπους, αν όχι για όλους, έρχεται κάποια στιγμή, που θα "παίξουν" το ρόλο της ζωής τους. Όλοι μας, εκόντες-άκοντες έχουμε αναλάβει κάποιο ρόλο στη ζωή μας, μικρό ή μεγάλο, σημαντικό ή ασήμαντο, ανάλογα με τις προσωπικές μας συγκυρίες & ίσως με την θέση μας στη μεγάλη σκηνή της πραγματικής ζωής.

Ο Ulrich Muehe, ως ηθοποιός έφθασε στην κορυφαία του στιγμή με τον ρόλο του, ως τον ψυχρό επαγγελματία πράκτορα της Στάζι, Γκερντ Βίσλερ (Hauptmann Gerd Wiesler "HGW XX/7") που είχε αναλάβει να παρακολουθεί, ένα συγγραφέα στην ταινία "Das Leben der Anderen" μεταμορφώνοντας ή μεταλλάσοντας την εσωτερική του δομή σ' έναν ανιδιοτελή φύλακα άγγελο του παρακολουθούμενου. Καταπληκτική ερμηνεία με το βλέμμα του να δίνει το ρυθμό & την ένταση της εξέλιξης στην πλοκή της ταινίας. H πορεία της μετάβασης - από το υψηλό αίσθημα καθήκοντος που τον είχε φθάσει σε μια ζωή χωρίς συναισθηματική αξία - σε μια αποκάλυψη της πραγματικής ζωής μέσα από τις ζωές των άλλων, καθήλωσε πιστεύω χιλιάδες θεατές, σε μια μυσταγωγία μεταμόρφωσης & επαναφοράς ενός ανθρώπου στα μέτρα μιας αληθινής & απλής ζωής. neutrino.


Ο Ulrich Muehe πέθανε την Κυριακή σε ηλικία 54 ετών, αφού έδωσε τη μάχη του με τον καρκίνο που τον ταλαιπωρούσε και στα γυρίσματα της ταινίας. Γεννημένος στην πρώην Ανατολική Γερμανία, εκπαιδεύτηκε ως οικοδόμος. Υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία στο Τείχος του Βερολίνου. Φοίτησε στη δραματική σχολή Hans Otto στη Λειψία. Όπως είχε πεί σε κάποια συνέντευξή του τα βιώματα από το καθεστώς τον βοήθησαν στο ρόλο του ως πράκτορα της Στάζι. Από τους διαφωνούντες με το ανατολικογερμανικό καθεστώς, ήταν από τους διοργανωτές της μεγάλης διαδήλωσης διαμαρτυρίας στην «Αλεξάντερπλατς» στις 4 Νοεμβρίου του 1989. Οταν πέφτει το Τείχος ο Muehe μαθαίνει ότι η γυναίκα του διατηρούσε «ανεπίσημες» επαφές με τη Στάζι, δίνοντας πλήρεις αναφορές για τις κινήσεις του. Ενα μέρος της πικρής του εμπειρίας ενέπνευσε το σενάριο για τις «Ζωές των άλλων».
Η Martina Gedeck ως Christa-Maria Sieland και ο Sebastian Koch ως Georg Dreyman όπως και οι άλλοι συντελεστές της ταινίας απογειώνουν τον θεατή με τη δύναμη της ψυχής & της ελευθερίας...

Η ταινία δεν βλέπεται απλώς, αλλά βιώνεται, για τους περισσότερους τουλάχιστον που μπορούν να ακούσουν & να δουν πέρα από τα κλισέ & της καθέδρας αλήθειας των κοινωνικών συστημάτων ;)
Mνήμες.


"..Τό χάσμα δέν μας χωρίζει στά δύο.
Το χάσμα μας περιβάλλει.."
[ Β. Σιμπόρσκα]
(Αυτονομία)


ΥΓ: Ίσως σήμερα οι κάθε είδους εξουσίες να έχουν μεταβληθεί & προσαρμοσθεί σε πιό σύγχρονες καταστάσεις κοινωνικοτεχνολογικές αλλά,

[...Δεν ξέρω-μην περιμένεις κι από μένα πολλά-/τόσα έζησα τόσα έμαθα τόσα λέω/κι απ' όσα διάβασα ένα κρατάω καλά: / "Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος" / Θα την αλλάξουμε τη ζωή!/Παρ' όλα αυτά Μαρία ]

(Κατερίνα Γώγου)

Νυχτερινο

Τα νυχτερινά ταξίδια, το καλοκαίρι στην εθνική οδό, Αθήνα-Θεσσαλονίκη, είναι μια ενδιαφέρουσα διαδρομή. Με τη δροσιά της νύχτας και την ελάχιστη κίνηση, δυό ώρες περίπου μετά τα μεσάνυχτα, συντροφιά με αγαπημένες μελωδίες,& η διαδρομή γίνεται απολαυστική. Ιδιαίτερα, όταν σε κάποιο σημείο θα συναντήσεις το ξημέρωμα της καινούργιας μέρας, τη στιγμή ακριβώς που γεννιέται. Σαν ν' ανάβει κάποιος ένα μεγάλο προβολέα κι εμφανίζεται το ντεκόρ πάνω σε μια σκηνή. Σαν ν' αφήνεις το σκοτάδι πίσω σου στο παρελθόν, τρέχοντας να συναντήσεις το μέλλον με ταχύτητα, ή ακόμη για να ξεφύγεις από το πεπρωμένο, σ' έναν άνισο αγώνα δρόμου της προσωρινής μας ύπαρξης, με το αιώνιο & ατέρμονο γύρισμα του χρόνου..........................
.......όπως σ' ένα τηλεοπτικό σήριαλ, με τίτλο "Αθήνα-Θεσσαλονίκη", & πρωταγωνιστές δύο εκλεκτούς ηθοποιούς, τη Φιλαρέτη Κομνηνού & τον Σ. Παπαδόπουλο, σε μια αισθησιακή/κοινωνική ιστορία. (Είναι 40-something, παντρεμένοι, ερωτευμένοι, προβληματισμένοι και από άλλες πόλεις. Οι δύο διαφορετικοί κόσμοι της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης παρουσιάζονται και συμφιλιώνονται μέσα από έναν αληθινό έρωτα ............)

Αναζήτηση

Σε μια διαρκή αναζήτηση. Ποτέ σε κάτι σταθερό & μόνιμο. Αδιανόητος ο εγκλωβισμός, η ακινησία, η επανάληψη. Η αναζήτηση του άγνωστου, του διαφορετικού. Χωρίς δεσμεύσεις & περιττές υποχρεώσεις σε μια αέναη ανακύκλωση. Ο χρόνος λίγος, για όλους μας. Δεν πρέπει να χάνεται σε ανούσιες καταστάσεις τυπικών κοινωνικών συμβάσεων. Απέραντη ελευθερία για όλους μας.
Η συνέχεια επι της οθόνης...
Σαν όνειρο θερινής νυκτός...
Στον υπαίθριο κινηματογράφο...
Μιας άλλης εποχής...

(Η ταινια ειναι καλτ, αλλα η μουσικη (του Σπανου) ειναι ενα ονειρο.)
[Nετρίνα]

"Σ'αναζητώ μες στο πλήθος να σε βρω
κι αργά περπατώ, να σ' αγγίξω δε μπορώ.

Σε φωνάζω δειλά, πρόσωπα σβησμένα θολά.
Ποιός σωπαίνει, ποιός μου μιλά.
Θα 'ρθεις σ' αναζητώ.

Σ' αναζητώ, μες στην πόλη τριγυρνώ,
σκοτάδι πακνό, ντύνομαι τον ουρανό.

Γύρω πόρτες κλειστές, ίδιες όπως χθές & προχθές,
ώρες άδειες, μόνες, φριχτές,
κι όμως σ' αναζητώ."

[Γιάννης Σπανός - Αλέξης Αλεξόπουλος]

Chansons Malaises / Yvan Goll

Θα σου το ψιθυρίζω κάθε φορά, στο τηλέφωνό σου, στο γραφείο σου, στην αλληλογραφία σου, στον κινηματογράφο, στο δρόμο, λίγο πριν κοιμηθείς....
Όταν οι έγνοιες σου θα σε πνίγουν, εγώ θα είμαι εκεί, στη σκέψη σου και στην απόδρασή σου...
Το ξέρεις ότι θα είμαι δίπλα σου, όπου κι αν βρίσκεσαι....
Θα είναι οι δικές μας, οι προσωπικές μας στιγμές που ο χρόνος αλλάζει τη ροή του...
Είναι ο παράλληλος κόσμος, ο δικός μας, σ' αυτόν που δραπετεύουμε κάθε φορά μαζί....
Χμμ, πώς μου είπες κάποτε... ο άγιος, ο άγιος της μοναξιάς, της Ιωάννας K..


Je suis la trace sombre
Oue ton canot marque dans l' eau
......................................
Είμαι το σκοτεινό αυλάκι
που η βάρκα σου χαράζει στο νερό
..........................
Je suis l' ombre soumise
Que ton palmier projette a son pied
...................
Είμαι η υπάκουη σκιά
που η φοινικιά σου ρίχνει στη ρίζα της



........
Je suis le petit cri
Que pousse le perdreau
Atteint par tes balles
...
Είμαι η μικρή κραυγή
της πέρδικας
που τη βρήκαν τα βόλια σου

ΜΕΤΑΞΙ

[Ο Ερβέ Ζονκούρ δεν είχε ξαναδεί ποτέ του εκείνη την κοπέλα, ούτε και την είδε ποτέ εκείνη τη νύχτα πραγματικά. Μέσα στο χωρίς φως δωμάτιο, ένιωσε την ομορφιά του κορμιού της και γνώρισε τα χέρια και το στόμα της. Την αγάπησε επί ώρες, με κινήσεις που δεν είχε ξανακάνει ποτέ του, αφήνοντας τον εαυτό του να μάθει μια βραδύτητα που δε γνώριζε. Στο σκοτάδι, δεν ήταν τίποτα να την αγαπήσει και να μην αγαπήσει εκείνη. Λίγο πριν την αυγή, η κοπέλα σηκώθηκε, φόρεσε το λευκό κινομό κι έφυγε...]
........................
Πρόκειται για μια ιστορία του 19ου αιώνα, απαλή, αέρινη σαν μετάξι & δυνατή σαν όλα τα στοιχειά της φύσης.
.................
[..Η Γαλλία, τα ταξίδια με πλοίο, το άρωμα της μουριάς στο Λαβιλλεντιέ, τα ατμοκίνητα τρένα, η φωνή της Ελέν..]
.........................
[..Ο Ερβέ Ζονκούρ αναχώρησε για την Ιαπωνία στις αρχές Οκτώβρη. Πέρασε τα γαλλικά σύνορα κοντά στο Μέτς, διέσχισε τη Βυρτεμβέργη και τη Βαυαρία, μπήκε στην Αυστρία, έφτασε με το τρένο στη Βιέννη και στη Βουδαπέστη, για να συνεχίσει μετά μέχρι το Κίεβο. Διέτρεξε πάνω σε άλογο δύο χιλιάδες χιλιόμετρα ρωσικής στέπας, πέρασε τα Ουράλια, μπήκε στη Σιβηρία, ταξίδεψε επί σαράντα μέρες μέχρι να φτάσει στη Λίμνη Βαϊκάλη, την οποία οι ντόπιοι ονόμαζαν : η τελευταία. Ξανακατέβηκε τον ποταμό Αμούρ, ακολουθώντας τα κινεζικά σύνορα μέχρι τον ωκεανό, και όταν έφτασε στον ωκεανό, σταμάτησε στο λιμάνι του Σαμπίρκ για δέκα μέρες, μέχρις ότου ένα πλοίο Ολλανδών λαθρέμπορων τον πέρασε στο Ακρωτήρι Τεράγια...]
Eκείνη την εποχή η Ιαπωνία, πράγματι βρισκόταν στο τέλος του κόσμου...
..........................
Και να σκεφθεί κανείς πως ... ο Ερβέ Ζονκούρ ήταν, από τους ανθρώπους που αγαπούν να παρευρίσκονται στη ζωή τους, θεωρώντας ανάρμοστη οποιαδήποτε φιλοδοξία να τη ζήσουν..
Θα έχετε παρατηρήσει πως αυτοί οι άνθρωποι παρατηρούν τη μοίρα τους με τον τρόπο που, οι περισσότεροι, συνηθίζουν να παρατηρούν μια βροχερή μέρα...]
...............
Αλλά...πόση απαντοχή & υπομονή μπορεί να δώσει μια οπτασία εκατοντάδες χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, για να γίνει & να ξαναγίνει το ταξίδι αυτό !

Το "ΜΕΤΑΞΙ" είναι του Αλεσσάντρο Μπαρίκκο, τον οποίο γνώρισα από ένα post τηςLittle Miss Sunshine. Είναι ένα μικρό διήγημα που σε συντροφεύει & σε ταξιδεύει στα σύννεφα Εlmelissa !.
Mπορεί να το διαβάσει κανείς την ώρα που απολαμβάνει τον απογευματινό του καφέ σε μια πλακόστρωτη αυλή στη σκιά ενός μεγάλου δένδρου σ' ένα ήσυχο αιγαιοπελαγίτικο νησί ή ταξιδεύοντας με το πλοίο, το τρένο....ή αφήνοντας να σε ταξιδέψει ο μάγος Alessandro Baricco
Όλες οι ιστορίες έχουν τη μουσική τους.. μια μουσική παράξενη, μερικές φορές σε αναστατώνει... Είναι σαν ν' ακούς να παίζουν τη σιωπή, και αυτούς που τη χορεύουν καλά τους κοιτάζεις και μοιάζουν ακίνητοι...

Sa Som i Himmelen / As It is in Heaven

Μια μοναχική πορεία, αλλά επιτυχημένη. Ήθελε ν'αγγίξει την τελειότητα στην μουσική του. Την πλησίασε. Ένας επιτυχημένος διευθυντής ορχήστρας. Επιθυμούμε να τα υπερβούμε αλλά όλα έχουν τελικά τα όριά τους, και η υπέρβαση το κόστος της. Ψυχικό ή σωματικό. Αναγκάζεται ν΄αποσυρθεί στο απώγειο της δόξας. Επιστρέφει στο μέρος που γεννήθηκε και μεγάλωσε, σ' ένα χωριό της βόρειας Σουηδίας. Αντιμετωπίζει τα φαντάσματα του παρελθόντος, αντιζηλίες & φθόνο. Σιγά σιγά αρχίζει να δημιουργείται ένας καινούργιος πυρήνας. Μια μικρή χoρωδία. Από απλούς ανθρώπους, που θέλουν να ξεφύγουν από τη στασιμότητα & τη μετριότητα. Από ανθρώπους που τον λάτρεψαν, κι αυτός τους απογείωσε. Μια όμορφη και αυθεντική σχέση μεταξύ των ανθρώπων που τους βοήθησε όλους να κάνουν τη δική τους προσωπική επανάσταση. Και που τελικά, θυσιάστηκε γι αυτούς...
Τώρα η ζωή είναι δική μου
Ο χρόνος μου λίγος στη γή
Μ'έφερε εδώ η αδημονία μου
Κι έχασα τόσα
Κι όμως έτσι θέλω να ζώ
Η εμπιστοσύνη μου ήταν
Πέρα από κάθε λέξη
Και μου'δειξε
Ενα κομμάτι του παραδείσου
Που δεν βρήκα ποτέ
Θέλω να νιώσω ζωντανός
Σ'ολόκληρη τη ζωή μου
Θα ζώ όπως θέλω εγώ
Και θέλω να νιώθω ζωντανός
Να ξέρω πως είχα αξία
Δεν έχασα τον εαυτό μου
Τον άφησα να κοιμάται
Ισως γιατί δεν είχα επιλογή
Μα είχα τη θέληση να ζήσω
Θέλω νάμαι ευτυχισμένος
Και νάμαι αυτός που είμαι
Νάμαι δυνατός κι ελεύθερος
Να βλέπω το φώς
Να βγαίνει μεσα από τα σύννεφα
Είμαι εδώ
Και η ζωή είναι δική μου
Και τον παράδεισο
Που νόμιζα οτι ήταν εκεί
Θα τον ανακαλύψω κάπου αλλού
Θέλω να νιώσω
Οτι έζησα τη ζωή μου....