παγωμενο

Νιώθω μια σφοδρή επιθυμία να πέσω σε χειμέρια νάρκη. Όπως οι αρκούδες. Σ' ένα περιβάλλον ορεινό και μακρινό & ήσυχο σαν να το έχει παγώσει ο καιρός κι ο χρόνος. Σε χρώμα λευκό, δρόμοι σκεπές και δένδρα. Παρουσίες, απουσίες και όνειρα. Αποτοξίνωση από κάθε κίνηση & υποκίνηση, ανάπτυξη & μεταρρύθμιση. Μια έντονη αντίθεση μονάχα η φωτιά με τα κούτσουρα, αντιπαλεύοντας το κρύο & τον παγωμένο αέρα τις νύχτες. Περιμένοντας ένα χτύπο στην πόρτα που θα γεμίσει από τη μορφή σου στη χειμωνιάτικη ατμόσφαιρα.

αντικατοπτρισμοι

Φεύγεις κι είμαι ακόμη εδώ
Άλλη μια κουραστική μέρα
Σε κοιτάζω από το παράθυρο καθώς απομακρύνεσαι
και νιώθω ακόμη έντονα τα μαλλιά σου
καθώς άγγιζαν το πρόσωπό μου
κοιτώντας μαζί κάποια έγγραφα.
Θάθελα να βρεθώ μαζί με τις σταγόνες της βροχής
και να κυλήσω ανάμεσα στα πόδια σου.
Το τζάμι θολώνει από τη βροχή
και ζωγραφίζω επάνω τ' όνομά σου
Αγγίζω τα γράμματα
Ψιθυρίζω τ' όνομά σου
Έφυγες νωρίς κι η μορφή σου χάνεται
μαζί με το φώς της μέρας που τελειώνει
Κι εγώ θα χαθώ στην ομίχλη του μυαλού μου
καθώς η ζωή κυλάει, κυλάει & χάνεται σαν τη βροχή...

en hiver

Νιώθω σαν τη βροχή και τον άνεμο
που δεν σ' αφήνει σε κάθε σου βήμα
να προφυλαχθείς από την έντασή τους.
Νιώθω σαν το ρούχο το ζεστό
που σ' αγκαλιάζει μεσ' στο κρύο.
Σαν τα σφιγμένα χείλη σου που τρέμουν
σαν τα δάχτυλά σου που σφίγγουν την ομπρέλα.
Κι ύστερα, ω ύστερα θα 'μαι το ζεστό σου ρόφημα
που θα σε χαλαρώσει δίπλα στη φωτιά.
Ο καλόγερος, που θα κρεμάσεις τα ρούχα σου
για να στεγνώσουν στάζοντας στο πάτωμα.
Το χαλί που θα ζεστάνει τις γυμνές πατούσες σου
Ο γλυκός ύπνος, που θα βαρύνει τα βλέφαρά σου
& τα όνειρα που θα σε ταξιδέψουν στις ζεστές αγκαλιές.

σαν ξεναγός

Aνοίγω βιαστικά το βήμα μου στους έρημους & παγωμένους δρόμους. Παρασκευή αργά μεσημέρι κι έχω αφήσει πλέον πίσω μου τις εργασιακές υποχρεώσεις & αγκυλώσεις. Έπειτα από ένα μικρό γεύμα με συναδέλφους & μερικές δόσεις αλκόολ απολαμβάνω το περπάτημα έξω στον καθαρό και κρύο αγέρα. Καθυστερώ να επιστρέψω αμέσως για να παρατείνω κι άλλο αυτή τη μικρής διάρκειας ελευθερία κινήσεων & σκέψεων on the road. Σκέψεις που εναρμονίζονται με την κίνηση & το περιβάλλον νιώθοντας κι αυτές μια απεριόριστη ελευθερία. Ένα ξεμούδιασμα απο την πίεση που συσσωρεύεται καθημερινά & τις κρατά αιχμάλωτες. Σκέψεις που έχουν ανάγκη να αναπνεύσουν αισιοδοξία που έχουν ανάγκη να ακούσουν κάτι διαφορετικό που έχουν ανάγκη να χαλαρώσουν από τις ατέλειωτες εκκρεμότητες που δημιουργούμε γύρω μας. Νιώθω ευεργετικά την ψυχρή πνοή του αέρα κι αφήνω να με παρασύρει κάπου αλλού, κάπου διαφορετικά, εκεί που με οδηγούν οι λέξεις έτσι όπως τις αποτυπώνει μια γυναίκα, σαν ξεναγός της ψυχής μου, η Βέρα Πάβλοβα:
«Θα΄ναι χειμώνας, θαρρώ, όταν έρθει./ Από την αφόρητη λευκότητα του δρόμου/ μια κουκίδα θα φανεί, τόσο μαύρη που τα μάτια θα θαμπώσουν,/ και θα πλησιάζει για ώρα πολλή, πάρα πολλή/ αντισταθμίζοντας την απουσία του με τον ερχομό του,/ και για ώρα πολλή, πάρα πολλή κουκίδα θα μείνει./ Ένας κόκκος σκόνης; Ένα κάψιμο στο μάτι; Χιόνι,/ Τίποτα άλλο δεν θα υπάρχει, μόνο χιόνι,/ για ώρα πολλή, πάρα πολλή, τίποτα άλλο,/ κι αυτός το χιονισμένο πέπλο θα παραμερίζει,/ μέγεθος θα αποκτά και τρεις διαστάσεις,/ κι όλο και περισσότερο θα πλησιάζει.../ Αυτό είναι το όριο, δεν μπορεί να έρθει πιο κοντά. Μα αυτός συνεχίζει να πλησιάζει,/ και τώρα είναι τόσο πελώριος που δεν μπορείς να τον μετρήσεις...»
[Βέρα Πάβλοβα]

ερωτικες αποδρασεις

Πότε είναι κατάλληλος ο χρόνος και η στιγμή για να αντιληφθούμε ότι δεν πάει άλλο, ότι τα πράγματα δεν πρόκειται ν' αλλάξουν στο μέλλον. Ότι ο χαρακτήρας ενός ανθρώπου είναι δύσκολο εως ακατόρθωτο να αλλάξει; και αξίζει άραγε ο συμβιβασμός για τη συμβίωση ή είναι προτιμότερο ένα διαζύγιο ή μια ανεξάρτητη ζωή;
Ανεξάντλητο μοιάζει να είναι το αντικείμενο ή το πεδίο δράσης των ανθρώπινων σχέσεων, ιδίως όταν τις παρακολουθούμε έτσι όπως τις περιγράφει ένας γνωστός συγγραφέας (B. Schlink) στις ιστορίες που διηγείται. Γιατί, όλοι μας είμαστε κάπου εγκλωβισμένοι & προσπαθούμε να βρούμε το τρόπο ν' αποδράσουμε από κάποιο περιβάλλον που ίσως αρχίζει να γίνεται καταπιεστικό. Αν και μερικές φορές αργούμε να το αντιληφθούμε έγκαιρα ή ακόμη όπως γράφει ο ίδιος:
"Πότε πρέπει να παραδεχτείς ότι ένας καβγάς δεν είναι απλώς ένας καβγάς; Ότι δεν είναι μια καταιγίδα μετά από την οποία βγαίνει ο ήλιος, μια βροχερή εποχή που τη διαδέχεται μια άλλη φιλικότερη, αλλά το μόνιμα κακό κλίμα; Ότι η συμφιλίωση δεν λύνει τίποτα οριστικά, αλλά είναι απλώς δείγμα εξάντλησης, ένα σύντομο ή κάπως μεγαλύτερο διάλειμμα, για να ξαναρχίσει έπειτα ο καβγάς;..."
Τον B. Schlink τον γνώρισα από το "Διαβάζοντας στη Χάνα" και τώρα έχοντας τις "Ερωτικές αποδράσεις" ξαναβρέθηκα στον κόσμο του. Έτσι όπως τον αντιλαμβάνεται ο ίδιος και μας τον επιστρέφει μέσα από τις ιστορίες του, τους προβληματισμούς του και τις προσωπικές του εξομολογήσεις. Άμεσος ο τρόπος που γράφει σαν να διηγείται μια ιστορία σ' ένα δικό του πρόσωπο που παρακολουθεί με ενδιαφέρον όλα όσα έχει να του πεί. Όλα τα συναισθήματα ενεργοποιούνται σε κάθε μικρή του ιστορία από τις "Ερωτικές αποδράσεις" Αναρωτιέται, σκέφτεται και προσπαθεί να δεί τις ανθρώπινες σχέσεις με διαφορετικές προσεγγίσεις κάνοντας συμμέτοχο τον αναγνώστη σε κάθε περίπτωση.
"στους συνεργάτες του δίδασκε ότι η περισυλλογή δεν ήταν απαραίτητο να οδηγήσει στη σωστή αλλά και σε οποιαδήποτε απόφαση, μπορούσε μάλιστα να περιπλέξει και να δυσκολέψει την απόφαση μέχρι παραλυσίας. Η περισυλλογή χρειάζεται χρόνο, η απόφαση χρειάζεται θάρρος, συνήθιζε να λέει, και ήξερε ότι τώρα δεν του έλειπε ο χρόνος να σκεφτεί, αλλά το θάρρος ν' αποφασίσει..."
Επτά ιστορίες, επτά αποδράσεις από την καθημερινότητα του καθενός μας.

Ιδανικες φωνες

Κάθομαι για λίγο. Mια ανάσα. Μια μικρή ανάπαυλα. Μια μικρή παρένθεση στο γύρισμα της μέρας. Στις ώρες που σπρώχνουν η μία την άλλη κι εμάς μαζί σαν μπίλιες του μπιλιάρδου. Σε άκουσα χθές το βράδυ στο δείπνο μιλώντας μαζί σου στο τηλέφωνο με την ευκαιρία μιας γιορτής. Προσπαθούσα να σε κρατήσω στη γραμμή όσο περισσότερο, μιλώντας για όσα θέματα μου έρχονταν στο μυαλό εκείνη τη στιγμή κι η φωνή σου ζεστή & πληθωρική έσκαγε σαν κύμα στο μυαλό μου μεθώντας με περισσότερο κι από το κρασί. Τελικά οι μικρές αναλαμπές πάντα θα σκίζουν τα σύννεφα στο βάθος του ορίζοντα διατηρώντας άσβεστες ελπίδες...

" Κύμα το κύμα η πέτρα λιώνει
του ονείρου η αύρα μας ενώνει"

( Ζήκας Γιώργος)

d. day...

Νωρίς νωρίς το πρωι τη ωρα που χαράζει, τα φωτάκια που είναι ακόμη κρεμασμένα στα μπαλκόνια αργοσβήνουν στο ρυθμό της ξέπνοης πια γιορτής που τέλειωσε και χαμηλώνουν το φώς τους μπροστα στην επερχόμενη μέρα. Η συμμετοχή τους τελειώνει πιά κι όσο η μέρα μεγαλώνει εκείνα θαμπώνουν λες και το όνειρο ξεθωριάζει μπροστά στην πραγματικότητα.
Ενας ζεστός καφές που κρατώ ανάμεσα στα χέρια μου απλώνεται σιγα σιγά μέσα μου για να διαλύσει και τα τελευταία υπολείμματα των ονείρων μου.
Η μέρα ξεκίνησε πρέπει να τρέξω....

time after time...

"Όταν αρνούμαστε τον εσωτερικό μας χρόνο ακυρωνόμαστε. Ακρωτηριάζουμε δηλαδή ένα κομμάτι του εαυτού μας όταν με το πέρασμα του χρόνου βλέπουμε σαν αυταπάτες τις αλλοτινές μας αλήθειες"
(απόσπασμα από συνέντευξη του Α. Ταμπούκι στην Αθήνα το 2009)

Η έλευση του νέου χρόνου ή, ενός άλλου χρόνου φαντάζει σαν το πρώτο δρομολόγιο του τράμ στο Σαν Φρανσίσκο. Ας ετοιμαζόμαστε για μια διαδρομή ακόμη. Γιατί, δεν ξέρω πως αλλά σαν διαδρομή μου φαίνεται κάθε χρονιά, με προορισμό σε γνωστά & άγνωστα μέρη. Μικρή μεγάλη δεν έχει σημασία, ούτε μπορούμε να την ορίσουμε. Λένε πως το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να απολαμβάνουμε τη διαδρομή. Σας ταξιδιώτες, σαν θεατές αλλά & συμμετέχοντες στα δρώμενα του ταξιδιού. Δεν νομίζω ότι μπορούμε να αποκτούμε κάτι άλλο παρά μόνο εντυπώσεις από το ταξίδι. Εντυπώσεις & εμπειρίες που μοιραζόμαστε με τους συνταξιδιώτες. Ούτε έχω καταλάβει άν έχει κάποιο σκοπό αυτό το ταξίδι. Μέχρι σήμερα τουλάχιστον δεν έχει αποδειχθεί κάτι γι αυτό. "Περνώ συνεχώς απο την αμφιβολία στην αλήθεια , και πάλι στην αμφιβολία" έλεγε ο Νορμπέρτο Μπόμπιο κι εγώ παίρνω ήδη τη θέση μου για τη συνέχεια της διαδρομής παρατηρώντας & κρατώντας σημειώσεις σ'ότι μου προξενεί ενδιαφέρον...