αντικατοπτρισμοι
Φεύγεις κι είμαι ακόμη εδώ
Άλλη μια κουραστική μέρα
Σε κοιτάζω από το παράθυρο καθώς απομακρύνεσαι
και νιώθω ακόμη έντονα τα μαλλιά σου
καθώς άγγιζαν το πρόσωπό μου
κοιτώντας μαζί κάποια έγγραφα.
Θάθελα να βρεθώ μαζί με τις σταγόνες της βροχής
και να κυλήσω ανάμεσα στα πόδια σου.
Το τζάμι θολώνει από τη βροχή
και ζωγραφίζω επάνω τ' όνομά σου
Αγγίζω τα γράμματα
Ψιθυρίζω τ' όνομά σου
Έφυγες νωρίς κι η μορφή σου χάνεται
μαζί με το φώς της μέρας που τελειώνει
Κι εγώ θα χαθώ στην ομίχλη του μυαλού μου
καθώς η ζωή κυλάει, κυλάει & χάνεται σαν τη βροχή...
Labels: συνοπτικά
posted by Caesar @ 1/28/2010 12:04:00 AM
4 Comments
4 Comments:
Πολύ τρυφερό.Και ζωντανές οι εικόνες.Σκέφτομαι μια γυναίκα με βρεγμένα μαλλιά να τρέχει μέσα στη βροχή να προφυλαχθεί κάτω από ένα υπόστεγο,ντυμένη με καλά ρούχα,ίσως με ένα γκρίζο ταγιέρ,και,δεν ξέρω γιατί,με μακριά μαύρα μαλλιά.
Και πάλι δεν ξέρω γιατί,αλλά θυμήθηκα ένα τραγούδι που δεν ξέρω πώς συνειρμικά μου ήρθε στο μυαλό:"το τραίνο των 9.10"(από την τηλεοπτική σειρά "Η ζωή που δεν έζησα").
Πολύ όμορφο. Μελωδικό από μόνο του. "Το τζάμι θολώνει...ζωγραφίζω επάνω τ' όνομά σου, Αγγίζω...Ψιθυρίζω ...". Τέλεια επιλογή ηχητικών συμβόλων που τελικά δημιουργούν εξαίσιες εικόνες.
αυτη την ιδιοτητα εχει η βροχη που την κανει τοσο διαφορετικη..
να παιρνει το σχημα τους σωματος του/της, το αρωμα.. να ακουμπαει, να τρυπωνει.. να γινεται ενα μ αυτον/ην που λαχταραμε.. και συνηθως δεν εχουμε..
ζηλευτες οι σταγονες της, η δυναμη της, το παθος της..
φιλι caesarako.. (οπου ποναει:)
@ ο/θ/π/κ
Είναι η ζωή που παρακολουθούμε σαν θεατές που επιθυμούν κάποιο ρόλο στη σκηνή, καλύτερο από αυτόν που τους έτυχε ίσως
@ ο δειμος του πολίτη
Εικόνες της καθημερινότητας όπως επεξεργάζονται αυθόρμητα στη σκέψη μας για λίγο πριν χαθούμε & πάλι στο ατέρμονο γύρισμα της ζωής
@ ❤
Γι αυτό κι ο Δίας πέφτει σαν χρυσή βροχή στα πόδια της Δανάης
Post a Comment
Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home