σαν ξεναγός

Aνοίγω βιαστικά το βήμα μου στους έρημους & παγωμένους δρόμους. Παρασκευή αργά μεσημέρι κι έχω αφήσει πλέον πίσω μου τις εργασιακές υποχρεώσεις & αγκυλώσεις. Έπειτα από ένα μικρό γεύμα με συναδέλφους & μερικές δόσεις αλκόολ απολαμβάνω το περπάτημα έξω στον καθαρό και κρύο αγέρα. Καθυστερώ να επιστρέψω αμέσως για να παρατείνω κι άλλο αυτή τη μικρής διάρκειας ελευθερία κινήσεων & σκέψεων on the road. Σκέψεις που εναρμονίζονται με την κίνηση & το περιβάλλον νιώθοντας κι αυτές μια απεριόριστη ελευθερία. Ένα ξεμούδιασμα απο την πίεση που συσσωρεύεται καθημερινά & τις κρατά αιχμάλωτες. Σκέψεις που έχουν ανάγκη να αναπνεύσουν αισιοδοξία που έχουν ανάγκη να ακούσουν κάτι διαφορετικό που έχουν ανάγκη να χαλαρώσουν από τις ατέλειωτες εκκρεμότητες που δημιουργούμε γύρω μας. Νιώθω ευεργετικά την ψυχρή πνοή του αέρα κι αφήνω να με παρασύρει κάπου αλλού, κάπου διαφορετικά, εκεί που με οδηγούν οι λέξεις έτσι όπως τις αποτυπώνει μια γυναίκα, σαν ξεναγός της ψυχής μου, η Βέρα Πάβλοβα:
«Θα΄ναι χειμώνας, θαρρώ, όταν έρθει./ Από την αφόρητη λευκότητα του δρόμου/ μια κουκίδα θα φανεί, τόσο μαύρη που τα μάτια θα θαμπώσουν,/ και θα πλησιάζει για ώρα πολλή, πάρα πολλή/ αντισταθμίζοντας την απουσία του με τον ερχομό του,/ και για ώρα πολλή, πάρα πολλή κουκίδα θα μείνει./ Ένας κόκκος σκόνης; Ένα κάψιμο στο μάτι; Χιόνι,/ Τίποτα άλλο δεν θα υπάρχει, μόνο χιόνι,/ για ώρα πολλή, πάρα πολλή, τίποτα άλλο,/ κι αυτός το χιονισμένο πέπλο θα παραμερίζει,/ μέγεθος θα αποκτά και τρεις διαστάσεις,/ κι όλο και περισσότερο θα πλησιάζει.../ Αυτό είναι το όριο, δεν μπορεί να έρθει πιο κοντά. Μα αυτός συνεχίζει να πλησιάζει,/ και τώρα είναι τόσο πελώριος που δεν μπορείς να τον μετρήσεις...»
[Βέρα Πάβλοβα]