Rapa Nui

Αδειάζει η πόλη, οι δρόμοι τα σπίτια, οι πλατείες. Αδειάζει και το μυαλό μου. Οι σκέψεις μου σκορπίζουν, χάνονται, παίρνουν τους δρόμους πάνω σε μηχανές, εξαφανίζονται στα σπλάχνα των καραβιών, σερφάρουν πάνω στις λευκές ράχες των κυμάτων. Μ' αφήνουν εδώ, άδειο, σαν τις ξεχασμένες μορφές των νησιών του Πάσχα να κοιτάζω χωρίς να βλέπω την αέναη αναχώρηση προς το άγνωστο.
Δεν ξέρω γιατί αλλά πάντα οι σκέψεις βιάζονται. Θέλουν να ξεφύγουν από τα στενά πλαίσια που τις έχουμε εγκλωβισμένες, καταπιεσμένες. Δεν αντέχουν τα όρια και τα περιθώρια. Εμείς έχουμε συνηθίσει αλλά αυτές όχι.
Κι έτσι κάθε φορά που βρίσκουν ευκαιρία δραπετεύουν. Σαν δεσμοφύλακες που χαλαρώνουμε από την καλοκαιρινή ραθυμία βρίσκουν ευκαιρία για να εξαφανιστούν αθόρυβα. Δεν ξέρω αν συναντώνται κάπου, αλλά μάλλον έτσι πρέπει να συμβαίνει. Θα υπάρχει κάποιο μέρος που τους αρέσει πιο πολύ. Ίσως κάποια φορά βρεθούμε τυχαία κι εμείς εκει.