στο γραφειο

Μου λείπεις. Διαβάζω το μικρό σημείωμά σου που έχεις αφήσει πάνω στο πληκτρολόγιο του Η/Υ μου. Ο γραφικός χαρακτήρας ενός ανθρώπου εκπέμπει κάτι από τον ίδιο. Διαβάζω & ξαναδιαβάζω τα γράμματά σου. Μοιάζουν να τρέχουν πάνω στο μικρό λευκό τετράγωνο χαρτάκι ή σαν να χορεύουν πάνω σε μια πίστα. Νιώθω να εγκλωβίζομαι ευχάριστα ανάμεσά τους, έτσι όπως δημιουργούν διάφορες εικόνες. Η μέρα θα προχωρήσει με την φυσική σου απουσία αλλά και με το αποτύπωμά σου. Θα προσπαθήσω να το κρατήσω όπως οι πρώτες τοιχογραφίες του ανθρώπου που ανακαλύπτονται σε κάποια σπήλαια & ανασκαφές. Μερικές φορές η απουσία κάποιου μου φαίνεται πιο έντονη από την ίδια την παρουσία. Δεν μπορώ να το εξηγήσω αυτό αλλά το νιώθω. Ίσως κάτι να το εξιδανικεύει. Ίσως όταν κάτι το έχουμε κοντά μας, δίπλα μας να μην το συνειδητοποιούμε στο πραγματικό του μέγεθος. Ίσως έτσι να είμαστε φτιαγμένοι. Το ξαναδιαβάζω και σου γράφω ότι μου λείπεις, ότι μου λείπει η αύρα σου. Ναί μάλλον αυτό πρέπει να είναι. Ότι δεν το αντιλαμβανόμαστε διαφορετικά βρίσκεται σε κάποια άλλη διάσταση. Αισθητή και διάχυτη στην ατμόσφαιρα. Είναι μια μέρα διαφορετική χωρίς την παρουσία σου. Αρνητική και θετική μαζί, γιατί θα ξαναφέρει τον μικρό πόθο της παρουσίας σου πιό έντονο. Ενα κομμάτι της σκέψης μου έχει ήδη τραβηχτεί κοντά σου σαν μικρός δορυφόρος ανίκανος να ξεφύγει από την έλξη. Σε τρία κεφαλαία γράμματα (ΠΣΚ) κλείνεις τρείς μέρες με την ευχή σου να περάσω καλά. Λοιπόν αυτό θα γίνει σίγουρα γιατί το έχω γραπτώς από εσένα. Η διαφορά στις προσλαμβάνουσες από τις αισθήσεις μας έγκειται σε περίεργα πράγματα. Όπως τώρα, εδώ μ' ένα τόσο δα μικρό χαρτάκι να μου κλείνει το μάτι μέσα από τόσα επαγγελματικά έγγραφα και σημειώματα.