στοχος

Κλείνοντας αλλη μια επίπονη & κουραστική εβδομάδα & προσπαθώντας κάθε φορά και κάθε μέρα να συμβιβάσω κάποια αντίθετα πράγματα, νιώθω τελικά πως είναι μια άνιση μάχη. Τόσο ως προς το χρόνο που ξοδεύεται όσο και προς το περιεχόμενο. Ακόμη περισσότερο, μοιάζει να διεξάγεται χωρίς κάποιο νόημα. Τουλάχιστον ορατό, προσδιορισμένο. Ένας στόχος ας πουμε όπου κάποιος μπορεί να αφοσιωθεί. Αλλά και οι στόχοι συνήθως τροποποιούνται ή επαναπροσδιορίζονται, ή κάτι τέλος πάντων τους κρατάει σε εγρήγορση. Οι στόχοι όμως έχουν και παράπλευρες απώλειες, όπως έχει καθιερωθεί ο όρος, και μια από αυτές είναι η ίδια η ζωή μας, ως προς την ανάλωσή της. Το πέρασμά της. Όπου δεν την ενδιαφέρει κάποιος στόχος, παρά μόνο η καθημερινή της επιβίωση & διεκπεραίωση, χωρίς ιδιαίτερες πνευματικές ανησυχίες & αναζητήσεις.
Η επιδίωξη ενός στόχου και η τελική του επίτευξη δεν ολοκληρώνει κάτι, παρά μεταθέτει σε κάποιον επόμενο και πάει λέγοντας. Η αέναη επιδίωξη και συνεχής ανανέωση ενός προσδιορισμού φαίνεται πως κυριαρχεί στα κύτταρά μας. Όλα όμως αυτοπεριορίζονται μέσα στα γνωστά όρια της γνώσης μας & του πολιτισμού μας γενικότερα. Τί συμβαίνει όμως έξω από αυτά τα όρια; Γιατί κάτι πρέπει να συμβαίνει. Εκτός άν έτσι μας αρέσει να πιστεύουμε, μή μπορώντας να δεχθούμε τα μικρά στενά πλαίσια του γνωστού στις αισθήσεις μας κόσμου.
Κάπως έτσι ήταν το αντικείμενο μιας συζήτησης ένα καλοκαιρινό απογευματινό στο τέλος της μέρας και της εβδομάδας. Καθισμένος όσο πιο αναπαυτικά στην πολυθρόνα του σκηνοθέτη, απλώνοντας τα πόδια μου στο σκαμπώ & πίνοντας ένα δροσερό ποτό, παρακολουθούσα μαζί με την κουβέντα, την αθόρυβη αλλαγή της μέρας με τη νύχτα που πλησίαζε ανάβοντας τ' αστέρια και τα φώτα της πόλης, παράλληλα με τον ανθρώπινο πόθο, αναλογιζόμενος ότι δεν μου προξενεί ενδιαφέρον ένας μακροπρόθεσμος στόχος αλλά κάτι που είναι πάντα κοντινός σχεδόν πλησίον, τόσο που απλώνοντας το χέρι να τον αγγίξω.