αχ oυρανε
Βρίσκομαι ανάσκελα σε μια πορτοκαλί ξαπλώστρα στην ταράτσα ενός σπιτιού. Παρακολουθώ με μικρά ακουστικά τις μελωδικές εκπομπές από το Τρίτο και μέσα από τα σκούρα γυαλιά αφήνω το βλέμμα μου να αιωρείται προς το ατέλειωτο γαλάζιο τ'ουρανού και τ'ακανόνιστα σχέδια που υφαίνουν συνέχεια κάποια άσπρα σύννεφα. Νιώθω για λίγο πως είμαι τελείως μόνος στον πλανήτη και σκέφτομαι πόσο περίεργη εμπειρία θα ήταν αν συνέβαινε ποτέ κάτι τέτοιο. Μάλλον ακόμη πιο έντονο θα είναι το συναίσθημα, τώρα που το ξανασκέφτομαι, το βράδυ. Οι καλοκαιρινές νύχτες προσφέρονται περισσότερο για να ατενίζει κανείς τον ουρανό με τα άπειρα αστέρια που κρύβουν ακόμη καλά τα μυστικά τους. Θα ξαπλώσω λοιπόν και κάποιο βράδυ στην ταράτσα αφοσιωμένος στο άπειρο. Υπάρχει λοιπόν τόσο πολύ άπειρο κι εμείς παραμένουμε στριμωγμένοι & στοιβαγμένοι ο ένας πάνω στον άλλο. Πιστεύω ότι κάποτε θα υπάρχει η δυνατότητα αποίκησης και άλλων πλανητών. Μέχρι τότε όμως η κατάσταση θα παραμένει στριμόκωλη, χειμώνα καλοκαίρι. Έχουμε συνηθίσει άλλωστε, ή μάλλον κάνουμε πως έχουμε συνηθίσει.Τέλος πάντων έχουμε αποδειχθεί αρκετά προσαρμόσιμα όντα σε πολλά πράγματα & καταστάσεις. Ο καθένας προσπαθεί να πείσει τους άλλους ότι είναι έτσι και όχι αλλιώς. Ακόμη κι όταν τα γεγονότα υποδεικνύουν τελείως διαφορετικά πράγματα. Πόσες πιθανότητες έχουμε για μάθουμε την αλήθεια. Ελάχιστες μάλλον. Αλλά πάντα θα υπάρχει ένα ρεύμα αμφισβήτησης & ανυπακοής. Ο δρόμος είναι μάλλον μακρύς ακόμη και δύσκολος κι ο βίος μας βραχύς. Η πορεία όμως συνεχίζεται. Χωρίς διακοπή. Αρκεί να μην κάνουμε κύκλους. "Ουρανέ, όχι δε θα πω το ναι/ουρανέ, φίλε μακρινέ/πώς να δεχτώ άλλης αγκαλιάς τη στοργή
πώς να δεχτώ, μάνα μου είναι η γη/πώς ν' αρνηθώ της ζωής το φως το ξανθό/αχ ουρανέ πόνε μακρινέ
Κάθε δειλινό κοιτώ τον ουρανό,/το γαλανό κι ακούω μια φωνή,/καμπάνα γιορτινή να με παρακινεί
Κάθε Κυριακή μου λέει να πάω εκεί,/εκεί, εκεί/που χτίζουνε φωλιά/αλλόκοτα πουλιά/στου ήλιου τα σκαλιά
Κάθε δειλινό κοιτώ τον ουρανό,το γαλανό και μια φωνή τρελή/σαν χάδι κι απειλή/κοντά της με καλεί
Κάθε Κυριακή μου λέει να πάω εκεί,/εκεί, εκεί/μου τάζει ωκεανούς/κομήτες φωτεινούς
και ό,τι βάζει ο νους"
[Απο τον αγαπημένο Νίκο Γκάτσο]
posted by Caesar @ 7/04/2009 01:28:00 PM
8 Comments
8 Comments:
καταπινω μεγαλες παγωμενες μπουκιες παγωτου για να νιωσω το καλοκαιρι βαθια μεσα μου.
τα τελευταια χρονια μισω το μπαλκονι, σχεδον δε βγαινω, ή που θα καιει σα τρελλος ο ηλιος, ή που θα μου λειπει το πισι, δεν εχω και την υπομονη που ειχα παλια..
πολλες φορες αναλογιζομαι το απειρο κι υστερα λεω κοιτα να δεις ποσα πρεοει να πληρωσεις μονο και μονο για να φτασεις λιγο πιο διπλα..
τα παντα κοστιζουν πια.. το καλοκαιρι, η θαλασσα, τα νησια, τα συναισθηματα..
ειμαι 48, τα παιδια μου εχουν μεγαλωσει και ψαχνω να αγαπησω κατι σαν ''μωρο'' μικρο και τρυφερο..
σημερα αγκαλιασα ενα περσικο γατι που σκαλωνε στην αγκαλια μου με τα ποδια του και με κοιτουσε με τεραστια πανεμορφα ματια..
αυτο θα μπορουσα να το αγαπησω σκεφτηκα, κι επειτα ρωτησα την τιμη στην πωλητρια..
300 ευ θα μου κοστιζε αυτη η αγαπη..
ναι, ολοι εχουν την αποψη τους και προσπαθουν να την επιβαλλουν στον αλλον, ετσι νιωθουν πως ζουν, διαφορετικα τι διαφορα απο πεθαμενοι; σ αυτες τις ''μισες'' ζωες;ε;
ξεφυγα παλι caesar μου αλλα με εμπνεουν τα κειμενα σου..
θα ηθελα, εστω για μια φορα να κοιταξω τ αστερια την νυχτα, πανω σε μια πορτοκαλια σαιζ-λονγκ και να μη παλευει τιποτα μεσα μου..
μια φορα μονο, αλλα ποιος ξερει ποσο να κοστιζει κι αυτο..
ομορφο σ/κ να εχεις..
@ αγκαλιες του φεγγαριού,
Όλα έχουν κάποιο κόστος όχι μόνο οικονομικό, αλλά και ψυχολογικό, για να μήν μιλήσουμε για το περιβόητο πολιτικό κόστος που μας ταλανίζει για χρόνια:)
Είναι ωραίο να μπορείς να ξεφεύγεις! Δεν έχει σημασία από τί, αρκεί να ξεφεύγεις. Συνεχώς & διαρκώς. Απο οτιδήποτε πάει να γίνει καθεστώς. Άλλωστε κι εμείς οι ίδιοι, όσο περνάνε τα χρόνια δεν είναι σαν να ξεφεύγουμε ?
Κάποιες βραδυές του καλοκαιριού τ'αστέρια έρχονται πιο κοντά μας!
Η αληθεια Ceasar ειναι πως απο τοτε που κλειστηκαμε στα σπίτια χασαμε τον ουρανο και τ'αστρα. Και μονο πια σε κατι καλοκαιρινες διακοπες στρεφουμε το βλέμμα μας προς τα πάνω.
Προσαρμοσιμοι ήμασταν παντοτε ως ειδος. Ειναι άλλωστε ο μονος τροπος επιβιωσης.
Κι οσο για την αληθεια,ήταν παντα πολυπροσωπη. Τουλάχιστον ας υιοθετησουμε εκεινη που μας πηγαινει.
Καλες καλοκαιρινες βραδιες σου ευχομαι :)
όταν φτιάχναμε το σπίτι αλλά και μετά,ένα από τα πολύ ωραία πράγματα που μου έχει μείνει από την οικογενειακή ζωή,ήταν να κοιμόμαστε "στρωματσάδα" στις μεγάλες βεράντες,οικογενειακώς,και μέχρι να αποκοιμηθούμε να κοιτάζουμε τα αστέρια και τον μαύρο ουρανό - δεν υπήρχαν τότε φώτα κοντά μας ούτε φασαρία από το δρόμο.Και μιλούσαμε δυνατά,μέχρι που μας έπαιρνε ο ύπνος γλυκά και λέγαμε καληνύχτα ο ένας στον άλλον όπως η οικογένεια Γουώλτον,κάπως έτσι δε λεγόταν αυτή η σειρά,που βλέπαμε στην τηλεόραση;Ήμαστε ευτυχισμένοι με το τίποτε και έμοιαζε να τα έχουμε όλα εκείνες τις νύχτες.Θαρρείς πως ζούσαμε μια συλλογική ευτυχία,από το πουθενά.Μιλώ για τη δεκαετία του 70,αρχές του 80.Το φεγγαρόφωτο γυάλιζε πάνω στα πρόσωπά μας,βλέπαμε ο ένας τον άλλον μέσα από το φως του φεγγαριού.Θα πρέπει και τότε να υπήρχαν κουνούπια(!)
μόνο που δεν τα θυμάμαι,τόσο έχει ωραιοποιηθεί,μέσα μου,αυτή η περίοδος.Κατά τις 2 με 3 κρυώναμε και σκεπαζόμασταν μέχρι επάνω με το σεντόνι,καμιά φορά και με πικέ κουβέρτα.Ζητώ συγγνώμη γι αυτό όμως το...σεντόνι(!),παρασύρθηκα.Ωραίες εποχές,όχι επειδή πέρασαν ανεπιστρεπτί αλλά επειδή ήμαστε όλοι πολύ αθώοι,περισσότερο πάντως απ ό,τι σήμερα.Και δεν κυνηγούσαμε το χρήμα και τις ώρες,όπως τώρα.Είχαμε το χρόνο μαζί μας.
Καλημέρα,caesar.
@ Melian,
Μπορεί να τον χάσαμε αλλά δεν τον ξεχάσαμε, ναι;
Η προσαρμοστικότητα, κι εδώ εννοώ την θεωρία της εξέλιξης, θαρρώ πως μάλλον ήταν & είναι ο μοναδικός λόγος της ίδιας της ύπαρξής μας.
Για να αναζητήσουμε την αλήθεια ενός γεγονότος θα πρέπει να εντοπίσουμε το αίτιο που το προκάλεσε. (Ο Αριστοτέλης νομίζω το διατύπωσε ακόμη καλύτερα)
Θα κάνουμε κι ένα αφιέρωμα στις αστρικές καλοκαιρινές βραδιές:)
@ο/θ/π/κ,
Η περιγραφή σου είναι ένα όμορφο καλοκαιρινό ταξίδι σε κάποιο παρελθόν και το απόλαυσα! Μακρινό ή κοντινό δεν έχει σημασία. Επικεντρώνω όμως σ' αυτό που γράφεις, για την ωραιοποίηση της εποχής εκείνης. Το ίδιο λίγο-πολύ πιστεύω ότι συμβαίνει & στους περισσότέρους μας. Δεν ξέρω όμως γιατί. Ίσως επειδή ώς μικρά παιδιά δεν είχαμε συναίσθηση της αγωνίας & των προβλημάτων που αντιμετώπιζαν οι μεγαλύτεροι & ζούσαμε τη ζωή πιο ξένοιαστα, απολαμβάνοντας αυθεντικά κάθε χρονική πτυχή της παιδικής μας ηλικίας. Και όπως επισημαίνεις, είχαμε το χρόνο με το μέρος μας:)
ΥΓ: τα απολαμβάνω τα σεντόνια της γραφής!
Caesar ξεχναμε να σηκωσουμε το βλεμμα προς τα πανω.Εκει που κατοικουν τα ονειρα ,οι γαλαξιακοι ταξιδιωτες και που ξερεις καποιοι αλλοι.Τα αστερια λαμπουν ,χαμογελουν και μας στελνουν ελπιδες και μια απιστευτη γαληνη.
Μας μιλανε με το φως τους .Μας αδειαζουν απο ολες τις ασχημες σκεψεις .
Τι θα λεγατε να ειχαμε ολοι εμεις οι μπλογκοφιλοι μια συναντηση σε ενα αστερι.Εκει, στο πιο φωτεινο λοιπον .Καποτε!!
@ Likeraki,
όπως λέει κι ο Τ. Λειβαδίτης:
«Θα ξαναβρεθούμε μια μέρα.
Και τότε
όλα τα βράδια κι όλα τ' άστρα κι όλα τα τραγούδια
θα 'ναι δικά μας.»
Post a Comment
Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home