θερινη ωρα

«Στο τέλος εφαρμογής της θερινής ώρας (φθινόπωρο), τα ρολόγια διορθώνονται μια ώρα πίσω ώστε να δείχνουν την πραγματική ώρα»

Πήρα απαλά στα χέρια μου το ρολόι και το κοίταξα με δέος. Σαν να ήταν κάτι που το βλέπω για πρώτη φορά. Σαν κάτι μαγικό. Άρχισα σιγά σιγά να γυρίζω τον λεπτοδείκτη μπροστά μέχρι να κάνει ένα πλήρη κύκλο. Μια ώρα θα τρέξει σε μηδέν χρόνο σε όλα τα ρολόγια. Ενας συντονισμός σε αναρίθμητα ρολόγια και ανθρώπους. Γυρνώντας τον λεπτοδείκτη αναλογίζομαι πώς θα ήταν ο κόσμος αν κάθε ρολόι έδειχνε τη δική του ώρα. Ή ακόμη αν δεν είχαμε καθόλου ρολόγια. Μόνο με το γύρισμα της γής γύρω από τον ήλιο. Χωρίς άγχος και βιασύνη.

Αναλογίζομαι πόσο έχουμε συνηθίσει πλέον στην μετατόπιση της ώρας αλλά, δεν μπορώ να καταλάβω πού ήμουν κατά τη διάρκεια μιας ώρας, από τις 03:00 έως τις 04:00' τα ξημερώματα της Κυριακής 29 Μαρτίου 2009!

η ωρα του διακοπτη

Είναι απίστευτο αυτό μου συμβαίνει. Εδώ και μέρες ενημερωνόμαστε και προετοιμαζόμαστε για να σβήσουμε όλοι τα φώτα για μια ώρα από τις οκώμιση. Εδω θυμίζει Φελίνι για τους σινεφίλ. Έχοντας λοιπόν αφομοιώσει και αποδεχθεί πλήρως το μήνυμα για το καλό του πλανήτη μας, περίμενα με ανυπομονησία τη μεγάλη στιγμή. Εχετε ακούσει όμως για τους νόμους του Μέρφυ! Κοιτώντας συνεχώς την ώρα για να σβήσω το πιο μεγάλο φως του σπιτιού, σχεδόν μετρώντας αντίστροφα το χρόνο και τα βήματα προς τον διακόπτη, αν θυμάστε το περιβόητο "ένα μικρό βήμα για τον άνθρωπο, ένα μεγάλο άλμα για την ανθρωπότητα" φωνάζω τρία, δυο, ένα και πατώ τον διακόπτη να συντονιστώ κι εγώ με την υπόλοιπη ανθρωπότητα, αλλά φευ ο διακόπτης δεν ανταποκρίνεται! Τον πατάω ξανά και ξανά και το φώς παραμένει ανοικτό και λαμπρό. Χάλασε ο διακόπτης. Το αντιλαμβάνεστε; Βρήκε την ώρα και τη στιγμή. Δεν είναι δυνατόν λέω. Διάφορες σκέψεις έρχονται στο μυαλό μου. Θυμάμαι τον Ι. Ασήμωφ και το έργο του "Εγώ το ρομπότ" Μήπως θέλει να μου στείλει κάποιο μήνυμα η τεχνολογία; Σπεύδω να κοιτάξω έξω άν έσβησαν τα φώτα από τους υπόλοιπους. Θεέ μου είναι όλα αναμένα. Kάτι δεν πάει καλά. Δεν μπορούμε πλέον να ελέγξουμε τίποτα. Είμαστε έρμαια άγνωστων δυνάμεων. Kάποια συνωμοσία εξυφαίνεται και περίμενε την κατάλληλη στιγμή να εκδηλωθεί;)

apres midi

Πέρασε η μέρα, κοντεύει απόγευμα. Πρέπει να φύγω. Να μαζέψω τα εργαλεία μου. Αρκετόν τη ημέρα ταύτη... Πόσο αλλάζει το τοπίο αργότερα. Περιβάλλον κλπ. Ν'ασχοληθώ και με κάτι ενδιαφέρον. Αλλά ποιό είναι το πραγματικά ενδιαφέρον. Πάλι δεν θα προλάβω σκέφτομαι. Ο χρόνος δεν παλεύεται με τίποτα. Λίγα τα περιθώρια. Πολλές οι απαιτήσεις. Ας αναβάλλουμε μερικά. Ο ελεύθερος χρόνος δεν είναι μόνο το ζητούμενο αλλά και η αξιοποίησή του. Εποικοδομητικά όμως έ;

πορεία στην ομιχλη

Δεν είμαι οικονομολόγος αλλά έναν νομπελίστα και μάλιστα βραβευμένο με το Νόμπελ Οικονομίας του 2008, είναι ένα γεγονός που γίνεται παγκοσμίως γνωστό. Ιδιαίτερα τώρα που η παγκόσμια οικονομική κατάσταση κοντεύει να βγει εκτός ελέγχου. Ο Πολ Κρούγκμαν που έλαβε την ανώτατη τιμητική διάκριση ήρθε πριν λίγες μέρες και στη χώρα μας. Επιφανής οικονομολόγος, καθηγητής οικονομικών και διεθνών σχέσεων στο Πανεπιστήμιο Princeton με αθρογραφία στην "New York Times".
Παρ' όλα αυτά ο υφυπουργός Οικονομικών μας, από το βήμα της Βουλής, αναφερόμενος στον απόντα από την αίθουσα υπουργό:
«Ο υπουργός έφυγε γιατί έπρεπε να υποδεχτεί τη νομπελίστα κυρία Κρούγκμαν, με την οποία είχαν συνάντηση μαζί με τον πρωθυπουργό».
Περισσότερα από την επίσκεψη του Πολ Κρούγκμαν εδω.

“Gran Torino.”

Μπορείς να παραμένεις "δεμένος" με το αγαπημένο σου αυτοκίνητο μια όμορφη Gran torino του 1972, αλλά οι δρόμοι που θα το κυκλοφορείς θα έχουν αλλάξει από τότε. Το ίδιο και οι άνθρωποι, τα παιδιά σου και πολύ περισσότερο τα εγγόνια σου, ακόμη και οι γείτονές σου. Πόσο μακρυά μπορείς να κρατάς την πραγματικότητα όμως; Η σύγκρουση μοιάζει αναπόφευκτη. Με όλους και με όλα τα στραβά της κοινωνίας. Και θα είναι μετωπική. Έτσι και ο κ. Kowalski, Walt για τους φίλους του, βετεράνος του πολέμου της Κορέας, θα δώσει την τελευταία του ηρωική μάχη. Και θα την κερδίσει. Έστω και με τη ζωή του. "Σαν έτοιμος απο καιρό, σα θαρραλέος"
Ρεσιτάλ ερμηνείας από τον Clint Eastwood.
Ο κινηματογράφος ευτυχώς συνεχίζει να συναρπάζει, ιδίως όταν παρακολουθείς ενδιαφέρουσες ταινίες, όπως και το Gran Torino με τον Clint Eastwood, που είναι και παραμένει εγγύηση για τις δημιουργίες του στην 7η τέχνη!
Περισσότερα & αναλυτικότερα για την ταινία http://www.e-magazino.gr/?p=569

αναγνωσεις

Koντεύει 11 το βράδυ. Ήσυχη ώρα έπειτα από τις ημερήσιες υποχρεώσεις. Μπορώ να συντονιστώ σε κάποιο ραδιοφωνικό σταθμό συνήθως το τρίτο ή το ιντερνετικό radioart, και να αφοσιωθώ στις συζητήσεις των ηρώων του Ντενί Γκετζ. "Η έπαυλη των ανδρών" το 1917, ανάμεσα στον Χάνς Σίγκερ, μια φιγούρα που ο συγγραφέας εμπνεύστηκε από τον γερμανό μαθηματικό Γκέορκ Κάντορ, και τον Ματίας Ντιτούρ νεαρό Γάλλο στρατιώτη, μηχανοδηγό, αναρχικό και "επιζώντα παρά τη θέλησή του". Απολαμβάνω τις συζητήσεις τους και σκέφτομαι ότι υπάρχει κι ένας άλλος κόσμος, πέρα απο την καθημερινότητα που προσπαθεί & καταφέρνει να ανακαλύψει κάθε φορά κάτι που υπάρχει έξω από τα γνωστά όρια της ανθρώπινης γνώσης, μετατοπίζοντάς τα συνεχώς. Ο Ντενί Γκέτζ, μαθηματικός, καθηγητής ιστορίας και επιστημολογίας στο Πανεπιστήμιο Paris VIII, ερευνητής, γνωστός από το "θεώρημα του παπαγάλου" πιστέυω ότι έχει καταφέρει να διαδώσει εκλαϊκευμένα τη γνώση στο ευρύτερο κοινό με τον τρόπο που γράφει τα μυθιστορήματά του. "...ο καθαριστής έστυψε τη σφουγγαρίστρα πάνω από τον κουβά και την τύλιξε γύρω από τη σκούπα. Ο χερ Σίγκερ τον παρακολουθούσε. Αίφνης, κατάλαβε αυτό που την προηγούμενη είχε αιχμαλωτίσει την προσοχή του. Στη χαριτωμένη κίνηση του καθαριστή που έσερνε τη σφουγκαρίστρα του πάνω στα πλακάκια, είχε δεί το ξαπλωμένο οκτώ (∞), το σύμβολο του γεωμετρικού απείρου. Ωστόσο, ο χερ Στίγκερ είχε αρκετά χρόνια στην πλάτη του για να μη γνωρίζει ότι βλέπουμε αυτό που ελπίζουμε να δούμε, και οτι το πραγματικό είναι το άθροισμα - ως μαθηματικός θα έλεγε μάλλον το ολοκλήρωμα- όλων των ερμηνειών που του δίνουμε.."

Μια ξεχωριστη μερα

Κάποιες μέρες επιθυμούμε να είναι διαφορετικές, ξεχωριστές από τις άλλες, τις καθημερινές και απαιτητικές, που αν τις αφήσουμε θα γίνουν ισοπεδωτικές και άνευρες, ή εκνευριστικές και κουραστικές. Ακόμη και κάποιες ώρες ή λίγες στιγμές αρκούν για να μας κάνουν να αισθανθούμε διαφορετικά. Δυο-τρεις γραμμές που διαβάζω και ανοίγουν σαν διαρρήκτες τα παράθυρα της ψυχής. Ίσα ίσα για να κρατήσουμε επαφή με ότι έχουμε ξεχάσει ή δεν προλαβαίνουμε πιά. Είναι η δική σου μέρα.
Πρώτα να πιάσω τα χέρια σου
Να ψηλαφίσω το σφυγμό σου
Ύστερα να πάμε μαζί στο δάσος
Ν'αγκαλιάσουμε τα μεγάλα δέντρα
Που στον κάθε κορμό έχουμε χαράξει
Εδώ και χρόνια τα ιερά ονόματα
Να τα συλλαβίσουμε μαζί
Να τα μετρήσουμε ένα ένα
Με τα μάτια ψηλά στον ουρανό σαν προσευχή.
Το δικό μας το δάσος δεν το κρύβει ο ουρανός.
Δεν περνούν απο δώ ξυλοκόποι.

[Μ.Αναγνωστάκης - ο ουρανός]

La passante du Sans-Souci

“Οι δρόμοι των νυχτερινών απολαύσεων ακολουθούν τα ίδια στριφογυρίσματα. Λίγο να τους περπατήσεις με συνέπεια, μετατρέπονται σε εξαρτήσεις από τις οποίες δεν μπορείς να ξεφύγεις. Επέστρεψα, λοιπόν, στη Μονμάρτη και, μέσα στην ίδια τη Μονμάρτη, στα μέρη όπου πήγαινα συνήθως. Έτσι χωρίς να το καταλάβω, έπειτα από έναν ολόκληρο χρόνο, έπειτα από μια σοβαρή ασθένεια, εβδομάδες μελέτης, μια σχέση που έδειχνε οτι θα με κρατούσε για πολύ καιρό δέσμιο στη θυελλώδη δίνη της, έπειτα από ένα ταξίδι υπέροχο και επικίνδυνο, ξαναβρισκόμουν κάθε πρωί-μεθυσμένος, άδειος, ξένος-στο Σαν-Σουσί...”
Δεν ξέρω αν στην εποχή μας ένας άνθρωπος, μια γυναίκα όπως η Έλσα Βίνερ, “Η περαστική του Σαν-Σουσί” θα έκανε τόσες πολλές προσωπικές θυσίες για να βοηθήσει τον σύντροφό της.
Διαβάζοντας κανείς την ιστορία του ρεπόρτερ-συγγραφέα Ζοζεφ Κεσέλ, που ζωντανεύει πολύ παραστατικά τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν εκείνη τη χρονιά, το 1936 στη γοητευτική ατμόσφαιρα της Μονμάρτης, δεν μπορεί παρά να θαυμάσει τη δύναμη & την τραγική αφοσίωση που επέδειξε δουλεύοντας ακόμη και στα πιό ανυπόφορα & εξευτελιστικά για μια γυναίκα κέντρα διασκέδασης, καταφεύγοντας στο αλκόολ & στα ναρκωτικά, υπομένοντας τα πάνδεινα ακόμη κι από έναν μισότρελο γκεσταμπίτη, μέχρι να καταφέρει να ελευθερώσει τον άνθρωπό της τον Μισέλ, από τα γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Ο ίδιος ο αφηγητής διάγοντας “μια ζωή ίδια με των περισσοτέρων, εγωιστική, αποσπασματική, στείρα όταν δεν αναλαμβάνει η τύχη κάπου κάπου να την εμπλουτίσει ήταν ο μόνος που ήξερε τα πάντα γι αυτήν, ο μόνος στον οποίο μπορούσε να πει τα πάντα, αφού ήδη είχε πει το δυσκολότερο”

Το κάπως περίεργο στην τραγική ιστορία της Έλσας είναι πως “δεν ήταν ερωτευμένη με τον άντρα της, δεν ένιωθε καμιά ανάγκη, καμιά λαχτάρα να τον έχει κοντά της. Το κυρίαρχο συναίσθημα που έτρεφε για εκείνον ήταν η ευγνωμοσύνη. Ήταν κάτι σαν απόλυτη υποχρέωση; να μην προδώσει τον άντρα της τώρα που ήταν δυστυχισμένος και να δουλέψει, όσο ήταν δυνατόν για την απελευθέρωσή του”
Γεγονός όμως που αντιστρέφεται στο τέλος γιατί όπως σημειώνει και ο συγγραφέας “...ο έρωτας τρέφεται με το μυστήριο και την απόσταση. Αυτά τα προνόμια που διέθετε η Έλσα παλιότερα, τώρα είχαν περάσει στην πλευρά του συζύγου. Η μοίρα είχε αντιστρέψει τους ζυγούς της πλάστιγγας. Η Έλσα είχε χάσει τον Μισέλ επειδή τον αγαπούσε με τρόπο που έδειχνε ότι θεωρούσε τον εαυτό της κατώτερό του...”

Aπό τις Εκδόσεις “Διήγηση”, με εξώφυλλο έναν ωραίο πίνακα του Edward Hopper: Chop Suey

H ιστορία μεταφέρθηκε το 1982 στη μεγάλη οθόνη με την Romy Schneider και τον Michel Piccoli με τίτλο “La passante du Sans-Soucis”

Δύο κίνητρα που με οδήγησαν με ευκολία στην επιλογή του βιβλίου, που δεν θα ήταν υπερβολικό να πω ότι από τη στιγμή που άρχισα την ανάγνωσή του ήταν σαν να απασφάλισα μια χειροβομβίδα.