La passante du Sans-Souci

“Οι δρόμοι των νυχτερινών απολαύσεων ακολουθούν τα ίδια στριφογυρίσματα. Λίγο να τους περπατήσεις με συνέπεια, μετατρέπονται σε εξαρτήσεις από τις οποίες δεν μπορείς να ξεφύγεις. Επέστρεψα, λοιπόν, στη Μονμάρτη και, μέσα στην ίδια τη Μονμάρτη, στα μέρη όπου πήγαινα συνήθως. Έτσι χωρίς να το καταλάβω, έπειτα από έναν ολόκληρο χρόνο, έπειτα από μια σοβαρή ασθένεια, εβδομάδες μελέτης, μια σχέση που έδειχνε οτι θα με κρατούσε για πολύ καιρό δέσμιο στη θυελλώδη δίνη της, έπειτα από ένα ταξίδι υπέροχο και επικίνδυνο, ξαναβρισκόμουν κάθε πρωί-μεθυσμένος, άδειος, ξένος-στο Σαν-Σουσί...”
Δεν ξέρω αν στην εποχή μας ένας άνθρωπος, μια γυναίκα όπως η Έλσα Βίνερ, “Η περαστική του Σαν-Σουσί” θα έκανε τόσες πολλές προσωπικές θυσίες για να βοηθήσει τον σύντροφό της.
Διαβάζοντας κανείς την ιστορία του ρεπόρτερ-συγγραφέα Ζοζεφ Κεσέλ, που ζωντανεύει πολύ παραστατικά τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν εκείνη τη χρονιά, το 1936 στη γοητευτική ατμόσφαιρα της Μονμάρτης, δεν μπορεί παρά να θαυμάσει τη δύναμη & την τραγική αφοσίωση που επέδειξε δουλεύοντας ακόμη και στα πιό ανυπόφορα & εξευτελιστικά για μια γυναίκα κέντρα διασκέδασης, καταφεύγοντας στο αλκόολ & στα ναρκωτικά, υπομένοντας τα πάνδεινα ακόμη κι από έναν μισότρελο γκεσταμπίτη, μέχρι να καταφέρει να ελευθερώσει τον άνθρωπό της τον Μισέλ, από τα γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Ο ίδιος ο αφηγητής διάγοντας “μια ζωή ίδια με των περισσοτέρων, εγωιστική, αποσπασματική, στείρα όταν δεν αναλαμβάνει η τύχη κάπου κάπου να την εμπλουτίσει ήταν ο μόνος που ήξερε τα πάντα γι αυτήν, ο μόνος στον οποίο μπορούσε να πει τα πάντα, αφού ήδη είχε πει το δυσκολότερο”

Το κάπως περίεργο στην τραγική ιστορία της Έλσας είναι πως “δεν ήταν ερωτευμένη με τον άντρα της, δεν ένιωθε καμιά ανάγκη, καμιά λαχτάρα να τον έχει κοντά της. Το κυρίαρχο συναίσθημα που έτρεφε για εκείνον ήταν η ευγνωμοσύνη. Ήταν κάτι σαν απόλυτη υποχρέωση; να μην προδώσει τον άντρα της τώρα που ήταν δυστυχισμένος και να δουλέψει, όσο ήταν δυνατόν για την απελευθέρωσή του”
Γεγονός όμως που αντιστρέφεται στο τέλος γιατί όπως σημειώνει και ο συγγραφέας “...ο έρωτας τρέφεται με το μυστήριο και την απόσταση. Αυτά τα προνόμια που διέθετε η Έλσα παλιότερα, τώρα είχαν περάσει στην πλευρά του συζύγου. Η μοίρα είχε αντιστρέψει τους ζυγούς της πλάστιγγας. Η Έλσα είχε χάσει τον Μισέλ επειδή τον αγαπούσε με τρόπο που έδειχνε ότι θεωρούσε τον εαυτό της κατώτερό του...”

Aπό τις Εκδόσεις “Διήγηση”, με εξώφυλλο έναν ωραίο πίνακα του Edward Hopper: Chop Suey

H ιστορία μεταφέρθηκε το 1982 στη μεγάλη οθόνη με την Romy Schneider και τον Michel Piccoli με τίτλο “La passante du Sans-Soucis”

Δύο κίνητρα που με οδήγησαν με ευκολία στην επιλογή του βιβλίου, που δεν θα ήταν υπερβολικό να πω ότι από τη στιγμή που άρχισα την ανάγνωσή του ήταν σαν να απασφάλισα μια χειροβομβίδα.